ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

[dpol]

Παρολαυτα υπαρχουν πολλοι που ευχονται ακομα "Ραντεβου στα γουναραδικα" και κοιταζουν το παρον και το μελλον μεσα απο τα ματια του μισους και της εκδικησης

[kaliakouda]

Η ιστορία του "Hurricane" Κάρτερ
Επιμέλεια: Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ο Ρούμπιν "Hurricane" Κάρτερ, που πέθανε σαν σήμερα είναι ένας από τους σημαντικότερους αθλητές στην ιστορία σύμφωνα με τον Στέφανο Τριαντάφυλλο. Και αυτή είναι η ιστορία του.



Όπως το είχε θέσει ο Μπομπ Ντίλαν:

'Here comes the story of the Hurricane

The man the authorities came to blame

For something that he never done

Put him in a prison cell but one time he could-a been

The champion of the world...




Ο Ρούμπιν "Hurricane" Κάρτερ πέθανε σαν σήμερα
Έστω ότι δεν έχεις δει την ταινία (γιατί δεν έχεις δει την ταινία;). Έστω ότι δεν έχεις ακούσει το τραγούδι του Μπομπ Ντίλαν
Δεν μπορείς να μην ξέρεις την ιστορία του ενός από τους πιο σημαντικούς αθλητές στην ιστορία.

Όχι, δεν ήταν ο μεγαλύτερος πυγμάχος που ανέβηκε σε ρινγκ. Για την ακρίβεια ο καλύτερος τίτλος που θα μπορούσε να τον συνοδεύσει είναι ότι "θα μπορούσε να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής". Στην ιστορία, όμως, δεν έμεινε για τις επιδόσεις του στο ρινγκ, ούτε απλά επειδή τερμάτισε την έννοια "βρίσκομαι στο λάθος σημείο, τη λάθος χρονική στιγμή". Ο "Τυφώνας" πέρασε 19 χρόνια στη φυλακή καταδικασμένος για ένα έγκλημα που δεν έκανε ποτέ και το επικό της βιογραφίας του έχει να κάνει με την άρνηση του να σκύψει το κεφάλι και να βγει νοκ-άουτ.

Αυτή, λοιπόν, είναι η ιστορία του Ρούμπιν Κάρτερ, ή ξανά όπως το έχει θέσει (ΠΟΛΥ καλύτερα) ο Μπομπ Ντίλαν: Here come the story of the Hurricane...

Με τις γροθιές του
Ο Ρούμπιν Κάρτερ γεννήθηκε το 1937 στο Κλίφορντ του Νιου Τζέρσεϊ και δεν απέφυγε ούτε εκατοστό από το στερεότυπο της εποχής. Απέκτησε "φάκελο" στην αστυνομία πριν καν σβήσει 12 κεράκια από την τούρτα γενεθλίων του. Σε μικρή κατηγορία καταδικάστηκε για επίθεση και οδηγήθηκε στο αναμορφωτήριο. Στα 17 του, ωστόσο, πήρε τη γενναία απόφαση να καταταγεί στον στρατό απόφαση που τον ταξίδεψε αρχικά στη Νότια Καρολίνα και εν συνεχεία στη Δυτική Γερμανία.

Σημαντική σημείωση: ο Κάρτερ δεν είχε εκτίσει την ποινή του όταν φόρεσε τα χακί. Έτσι, όταν διέκοψε την καριέρα του στον στρατό συνελήφθη και οδηγήθηκε ξανά στη φυλακή. Το "μπες-βγες" κράτησε αρκετά χρόνια τουλάχιστον μέχρι το 1961 όταν στα 24 του χρόνια αποφάσισε να κάνει το χόμπι του (στον στρατό) επάγγελμα. Παρά το μικρό του μπόι (1.73) έγινε επαγγελματίας πυγμάχος μεσαίων βαρών, βγάζοντας από νωρίς όνομα ως ένας μποξέρ με άκρως επιθετικό στυλ και πολύ δυνατά χτυπήματα, που είχαν ως αποτέλεσμα αρκετά γρήγορα νοκ-άουτ. Εξού και το παρατσούκλι "The Hurricane", διότι με το που ακουγόταν το καμπανάκι χτυπούσε σαν τυφώνας τον αντίπαλο του, χωρίς να του αφήσει περιθώρια αντίδρασης.

Στα επόμενα χρόνια το όνομα του βρισκόταν στην πρώτη 10άδα του κόσμου, έχοντας νικήσει τους μετέπειτα πρωταθλητές Έρνι Γκρίφιν και Τζίμι Έλις, ενώ έπαιξε και με τον κάτοχο του τίτλου, Τζόι Τζιαρντέλο, από τον οποίο ηττήθηκε τελικά με απόφαση των κριτών σε ένα ματς χωρίς νοκ-άουτ.


Η 17η Ιουνίου του 1966
Δύο άνδρες μπήκαν στο "Lafayette Bar and Grill" στην περιοχή Πάτερσον του Νιου Τζέρσεϊ και αμέσως άνοιξαν πυρ. Ο ένας κρατούσε μια καραμπίνα κι ο άλλος ένα πιστόλι. Ο μπάρμαν (Τζέιμς Όλιβερ) και ο ένας πελάτης (Φρεντ Νάγιοκς) πέθαναν ακαριαία. Η γυναίκα πελάτισσα (Χέιζελ Τάνις) υπέκυψε στα τραύματα της ένα μήνα μετά, ενώ το τρίτο άτομο στο μπαρ (Ουίλι Μαρίνς) επέζησε παρά τη σφαίρα στο κεφάλι.

Οι Τάνις και Μαρίνς κατέθεσαν στην αστυνομία ότι οι δράστες ήταν δύο μαύροι άνδρες, ενώ υπήρχαν και αυτόπτες μάρτυρες όπως ο Άλφρεντ Μπέλο, ο Ρόναλντ Ρουγκιέρο και η Πατρίσια Βάλενταϊν, που είδαν τους άνδρες να βγαίνουν από το μπαρ να μπαίνουν σε ένα λευκό αυτοκίνητο και να φεύγουν δυτικά.

Ο Κάρτερ οδηγούσε ένα άσπρο Dodge μαζί με τον Τζον Άρτις. Μισή ώρα μετά τους πυροβολισμούς η αστυνομία περνούσε χειροπέδες και στους δύο. Ένας αυτόπτης μάρτυρας τους αναγνώρισε ως τους δύο αγνώστους που άρχισαν να πυροβολούν στο μπαρ, κάτι που δεν έκανε από το νοσοκομείο ο Ουίλι Μαρίνς. Μετά από λίγο ο Κάρτερ και ο Άρτις αφέθηκαν ελεύθεροι. Όχι για πολύ, όμως, αφού η κατάθεση του μικροαπατεώνα Άλφρεντ Μπέλο (ένας από τους αυτόπτες μάρτυρες) και ο Άρθουρ Ντέξτερ Μπράντλεϊ κατέθεσαν ότι ο "Hurricane" κι ένας άλλος άνδρας κουβαλούσαν όπλα έξω από το μπαρ "LaFayette".

Χωρίς να υπάρχουν αποδείξεις (δαχτυλικά αποτυπώματα, βαλλιστικές έρευνες) και στοιχεία ο Ρούμπιν Κάρτερ και ο Τζον Άρτις καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη για κάθε φόνο.


Δεν το έβαλε κάτω
Μαζί με τον ίδιο τον "Hurricane" που φώναζε ότι ήταν αθώος, τάχθηκε κι η κοινή γνώμη. Ο γκουρού της διαφήμισης, Τζον Λόις, οργάνωσε καμπάνια για εκδίκαση νέας δίκης, ενώ και ο Μοχάμεντ Άλι συμμετείχε στον αγώνα υπέρ του Κάρτερ.

Μετά από 10 χρόνια κάθειρξης ο "Τυφώνας" κάθισε και πάλι στο εδώλιο για νέα δίκη, η οποία όμως είχε το ίδιο αποτέλεσμα, καθώς υπήρχαν αντιρρήσεις σχετικά με την ειλικρίνεια του μάρτυρα Άλφρεντ Μπέλο. Ο Κάρτερ δεν σταμάτησε τον αγώνα του πίσω από τα σίδερα της φυλακής. Μετά από αρκετή νομική δράση και πολλά "όχι" τελικά αφέθηκε ελεύθερος το 1985 μετά την απόφαση του δικαστή Χάντον Λι Σάροκιν, ο οποίος έλαβε υπόψη του την εντολή "Habeas Corpus" της υπερασπιστικής γραμμής και αποφάνθηκε ότι "τα κριτήρια για την απόφαση ήταν περισσότερο φυλετικά, παρά λογικά και τα περισσότερα επιχειρήματα ήταν προϊόν απόκρυψης και όχι αποκάλυψης".

Τα χρόνια μετά τη φυλακή
Ο Ρούμπιν Κάρτερ ήταν 48 ετών όταν αποφυλακίστηκε. Έζησε στον Καναδά όπου εργάστηκε από το 1993 ως το 2005 στον σύνδεσμο υπεράσπισης των ατόμων που καταδικάστηκαν αδίκως (AIDWYC. Αποχώρησε λόγω διαφωνίας για την περίπτωση του Γκάι Πολ Μορίν που πέρασε 10 χρόνια στη φυλακή για βιασμό και φόνο, μέχρι να γίνει πλήρης έλεγχος DNA.


Συνέχισε τη δράση του ως ομιλητής για πολλά χρόνια και το 2005 τιμήθηκε με Διδακτορικό από το πανεπιστήμιο York και το Πανεπιστήμιο Griffith.

Έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του μαζί με τον Τζον Άρτις. Από το 2012 είχε διαγνωσθεί με καρκίνο του προστάτη και οι γιατροί του έδιναν μερικούς μήνες ζωής. Άντεξε ως την 20η Απριλίου του 2014. Η τελευταία του ευχή, όπως δημοσιεύτηκε στις 21 Φεβρουαρίου του 2014, ήταν να αφεθεί ελεύθερος ένας άνδρας, ο Ντέιβιντ ΜακΚάλουμ που είχε καταδικαστεί αδίκως. Αυτό έγραψε με άρθρο του στην "New York Daily News" γράφοντας ότι "κοιτάω τον θάνατο στα μάτια, με έχει στα σχοινιά, αλλά δεν κάνω παραδίνομαι".

"Δεν το έβαλα κάτω"
"Δεν ήθελα να τα παρατήσω. Μπορεί να με καταδίκασαν σε τρις ισόβια, αλλά δεν το βάζω κάτω. Το ότι 12 παραπληροφορημένοι ένορκοι με βρήκαν ένοχο, δεν με κάνει ένοχο. Και επειδή δεν είμαι ένοχος, αρνούμαι να ενεργώ ως ένοχος". Αυτό είχε πει σε συνέντευξη του 2011.

"Όταν μπήκα στη φυλακή αρνήθηκα να φορέσω ρίγες. Αρνήθηκα να φάω το φαγητό τους. Αρνήθηκα να κάνω τις δουλειές του. Θα είχα αρνηθεί να αναπνέω ακόμη και τον αέρα της φυλακής, αν μπορούσα", όπως αναφέρεται στην αυτοβιογραφία του, που κυκλοφόρησε το 1975 με τίτλο ο "16ος γύρος".


Το 1999 βγήκε στις σκοτεινές αίθουσες και η ταινία με τίτλο "Hurricane" και πρωταγωνιστή τον Ντένζελ Ουάσινγκτον, ο οποίος μάλιστα προτάθηκε με Όσκαρ Α' Ανδρικού ρόλου για αυτό το ρόλο. Ο Ουάσινγκτον εξέφρασε την Κυριακή του Πάσχα τα συλλυπητήρια του "για έναν άνθρωπο που μας έμαθε πως να υπομένουμε και πως να παλεύουμε για το δίκαιο" και μιλούσε πάντα με άκρως κολακευτικά λόγια για τον Κάρτερ, ο οποίος "έχασε 19 χρόνια από τη ζωή του, αλλά είναι γεμάτος αγάπη και όχι οργή".

Τελικά έγινε βιβλίο, έγινε τραγούδι, έγινε ταινία. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι έγινε συνώνυμο της μάχης υπέρ του δίκαιου και της δικαιοσύνης. Ένας εξαιρετικός πυγμάχος θα έμενε στην ιστορία για τις νίκες και τους τίτλους του. Ο Ρούμπιν Κάρτερ δεν ήταν ο καλύτερος πυγμάχος που αγωνίστηκε ποτέ, αλλά ήταν αυτός που έκανε ρινγκ την ζωή του και δεν σταμάτησε να παλεύει ούτε μετά το πρώτο νοκ-άουτ, ούτε μετά το δεύτερο. Για αυτό και είναι ένας από τους σημαντικότερους αθλητές που έζησαν.

[BOSS]

[arahova]

[Tasos1981]

[Tzivitzonis]

[BOSS]

Καμαρωστε

[SAVE ANIMAL]

Υπερηφάνεια και μόνο! !!

[kostasRS]

Σαν σήμερα η σφαγή του Κομμένου Άρτας
Μια από τις στυγνότερες θηριωδίες των Ναζί
-
Σαν σήμερα, στις 16 Αυγούστου 1943, διεπράχθη από τους Ναζί, η σφαγή του Κομμένου, όπου ξεκληρίστηκε και κάηκε ένα ολόκληρο χωρίο.

Το Κομμένο είναι ένα μικρό χωριό στην άκρη του Αμβρακικού, στις εκβολές του ποταμού Άραχθου. Πεδινό έδαφος, πνιγμένο στα νερά, τα έλη και την πυκνή βλάστηση.

Στις 15 Αυγούστου, ημέρα της Κοίμησης της Παναγίας Θεοτόκου, οι κάτοικοι του χωριού γιόρτασαν ως συνήθως το πανηγύρι τους.

Τα χαράματα της 16 Αυγούστου 1943, εκατό άντρες, κατά τον Άγγλο ιστορικό Mark Mazower, 400 κατά τον γυμνασιάρχη Στέφανο Παππά, του 12 Λόχου του 98 Γερμανικού Συντάγματος, το οποίο έδρευε στην περιοχή της Φιλιππιάδας, 10 περίπου χιλιόμετρα Βόρεια της Άρτας, σταθμεύουν έξω από το Κομμένο.

Αποστολή του 12 Λόχου ήταν η εξόντωση των ανταρτών που δρούσαν στην περιοχή και η εξαφάνιση του χωριού που τους υποστήριζε και τους προμήθευε με τρόφιμα και άλλα απαραίτητα για την αντίστασή τους εναντίον των Γερμανών

Διοικητής του 98 Συντάγματος ήταν ο Συνταγματάρχης Γιόζεφ Ζάλμινγκερ. Την προηγούμενη μέρα συγκέντρωσε τους Γερμανούς στρατιώτες για να τους ανακοινώσει ότι δήθεν Γερμανοί στρατιώτες σκοτώθηκαν στο Κομμένο και όφειλαν, γι’ αυτό, να δράσουν αμέσως με σκληρά μέτρα εναντίον των ανταρτών και ξεκλήρισμα του χωριού.

Διοικητής του 12 Λόχου ήταν ο Υπολοχαγός Ρέζερ, πρώην στέλεχος της νεολαίας του Χίτλερ. Οι στρατιώτες ήταν στο σύνολό τους κληρωτοί.

Με την ανατολή του ήλιου, αφού πρώτα κύκλωσαν το χωριό, οι μονάδες εφόδου έλαβαν με δύο φωτοβολίδες το σύνθημα και άρχισαν να βάλλουν με όπλα, με πολυβόλα, χειροβομβίδες και όλμους.

Δεν άφηναν τίποτε όρθιο. Έκαιγαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους και σκότωναν με μια απερίγραπτη αγριότητα άντρες, γέροντες, γυναίκες και παιδιά. Ακόμη και μωρά. Ολόκληρες οικογένειες κάηκαν ζωντανές μέσα στα σπίτια τους, πριν ακόμη ξυπνήσουν και καταλάβουν τι γίνεται γύρω τους. Άλλοι έτρεχαν στους δρόμους να σωθούν και έπεφταν από τις σφαίρες που θέριζαν το χωριό.

Ανθρώπινα σώματα κόπηκαν στα δυο ή διαλύθηκαν και δε βρέθηκαν ποτέ. Φαίνεται πως η διαταγή ήταν σαφής: “να μη μείνει τίποτε ζωντανό σ’ ένα χωριό που αποτελούσε φωλιά των ανταρτών”.

Έξι ώρες κράτησε η σφαγή. Δρόμοι, αυλές, καμένα σπίτια, κήποι, χαντάκια, η πλατεία, ολόκληρο το χωριό γέμισε πτώματα, που μερικά έμεναν άθαφτα για αρκετές μέρες, αφού δεν απέμεινε κανείς ζωντανός απ’ τους συγγενείς για να τους θάψει.

Πρόχειρα και στον τόπο ακριβώς της σφαγής άνοιξαν λάκκους κι έριξαν τους νεκρούς μέσα, για να μην τους φάνε τα σκυλιά και τα όρνια και να μην πέσουν αρρώστιες αγιάτρευτες στο χωριό. Όσοι σώθηκαν έπρεπε ν’ αντέξουν και ν’ αφήσουν γι’ αργότερα τα δάκρυα και τον πόνο.
Όσοι πρόλαβαν και πετάχτηκαν έξω απ’ τα σπίτια τους, έτρεχαν να σωθούν στα χωράφια ή να κρυφτούν χωμένοι στα βαθιά χαντάκια. Μόνη σωτηρία απέμεινε για πολλούς το ποτάμι. Πλήθος κόσμου έτρεχε κατά εκεί. Άλλοι ρίχνονταν στα νερά του για να περάσουν απέναντι και να σωθούν. Άλλοι κρέμονταν απ’ τις βάρκες και τρέμοντας πάλευαν να γλιτώσουν απ’ τον εφιάλτη. Κι εκεί πνίγηκαν σχεδόν όλοι όσοι μπήκαν στη βάρκα του Σπύρου Βλαχοπάνου, σχεδόν είκοσι άτομα. Κι ο θρήνος κι οι κραυγές του πνιγμού έσμιγαν με τη βουή της φωτιάς και των όπλων που αφάνιζαν το Κομμένο.

Η ειρωνεία της Ιστορίας είναι πως οι γερμανικές υπηρεσίες, στα επίσημα έγγραφά τους, έκαναν λόγο για ληστές και αντάρτες στο Κομμένο και προετοίμασαν τους στρατιώτες για μια μεγάλη αναμέτρηση με τις δυνάμεις των αντιστασιακών οργανώσεων. Και το τραγικό πως εδώ μέσα δε βρήκαν την παραμικρή αντίσταση, δεν ακούστηκε ούτε ένας πυροβολισμός εναντίον τους, παρά μόνο ακούγονταν τα βογκητά, οι λυγμοί και οι θρήνοι των έντρομων άμαχων κατοίκων του χωριού από τους δικούς τους μονάχα πυροβολισμούς και το δικό τους θανατικό.

Μέσα σ’ ένα πρωί το Κομμένο μέτρησε 317 θύματα μιας θηριωδίας και μιας βαρβαρότητας που δεν την αντέχει ακόμη και να την ακούει κανείς. Εξοντώθηκαν 20 οικογένειες, εκτελέστηκαν 97 νήπια και παιδιά ηλικίας έως 15 ετών, θανατώθηκαν 119 γυναίκες.

Το Κομμένο το εκτέλεσαν εν ψυχρώ οι ναζί και το παρέδωσαν στις φλόγες χωρίς έλεος. Η τραγική σελίδα του Κομμένου μένει ζωντανή και καίει άσβηστη φλόγα στη μνήμη των 100 περίπου κατοίκων του που έζησαν τη φρίκη και βρίσκονται ακόμη στη ζωή.
-
-Πηγη και 1 Φωτο http://www.makeleio.gr/%ce%b5%cf%80%ce% ... 82-%ce%9c/
-
-
Και εδω ενα ντοκιμαντερ απο την Μηχανη του Χρονου
https://www.mixanitouxronou.gr/o-matome ... nous-vint/

[SAVE ANIMAL]

Τραγικό Κώστα μου.Δεν το γνώριζα αυτό το γεγονός και πόσα ακόμα;.

[kostasRS]

Ουτε εγω το γνωριζα και σοκαριστικα !!!

[Γιωργος ΗΛΙΑΣ]

Τραγικό,Άνανδρο και Άτιμο
Μήπως τα ίδια δεν έκαναν και στο Δίστομο
που πετούσαν τα μωρά και τα μικρά παιδάκια στον αέρα
και τα κάρφωναν με την ξιφολονχη
Μπροστά στα μάτια της μάνας .

[GEORGE PALTOGLOU]

Πόσα δεν ξέρουμε.............. και πόσα θα μαθαίνουμε

[batfalcon]

Και που δεν εσφαξε και που δεν εκαψε αυτη κωλοφαρα.
Διαβαστε για τις Λυγκιαδες, για το Κεφαλοβρυσο, διαβαστε για οποιο χωριο στην Ηπειρο θελετε. Παντου τα ιδια. Αχωνευτος λαος, βαρβαρος, χωρις ηθος, χωρις ιδανικα, ΧΩΡΙΣ ΜΠΕΣΑ.

[kostasRS]

νΗ μητέρα των μαχών
Σαν σήμερα: Το 1942 αρχίζει η «μητέρα των μαχών» στο Στάλινγκραντ
Στις 23 Αυγούστου του 1942, η 14η ίλη τεθωρακισμένων των ναζί, διασπά την αμυντική γραμμή του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ, αποκόβει την σοβιετική, 62η Στρατιά, από τις άλλες δυνάμεις του αμυντικού μετώπου και εφορμά προς τον Βόλγα. Ταυτόχρονα, η φασιστική αεροπορία, εξαπολύει μαζικό βομβαρδισμό της πόλης, πραγματοποιώντας πάνω από 2.000 πτήσεις, με αποτέλεσμα, ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα να μετατρέπονται σε μπάζα, ή να ισοπεδώνονται εντελώς.

Τις επόμενες ώρες, πάνω από το 80% των κτιριακών υποδομών της πόλης απλώς δεν θα υπήρχαν πλέον.

‘Ηταν η τελική φάση της επίθεσης στην εμβληματική πόλη στις όχθες του Βόλγα, η οποία είχε ξεκινήσει στις 17 Ιουλίου και θα τέλειωνε στις 18 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου, οπότε οι Σοβιετικοί εξαπολύουν την αντεπίθεσή τους, οι γερμανικές στρατιές περνούν σε κατάσταση άμυνας και τελικά ηττώνται και καταστρέφονται ή παραδίδονται στις 2 Φεβρουαρίου του 1943.

Η επιλογή των Σοβιετικών να φέρουν την μάχη για την υπεράσπιση της πόλης κυριολεκτικά στο εσωτερικό της και με μόνο μία αρτηρία ανεφοδιασμού των υπερασπιστών της από ένα μικρό σημείο του Βόλγα που ακόμη κρατούσε ο Κόκκινος Στρατός, είχε σαν αποτέλεσμα να γραφτούν σε όλο αυτό το διάστημα σελίδες άφταστου ηρωισμού, αναδεικνύοντας την Μάχη του Στάλινγκραντ ως μία από τις σημαντικότερες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αφού άνοιξε τον δρόμο για την συνολική αντεπίθεση του Κόκκινου Στρατού σε όλα τα μέτωπα
Το γεωστρατηγικό πλαίσιο

Η γρήγορα προώθηση των ναζιστικών στρατιών στην σοβιετική ενδοχώρα μετά την φασιστική επίθεση της 22ης Ιουνίου του 1941 στην ΕΣΣΔ και την έναρξη της γνωστής «Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα» σταμάτησε βίαια έξω από την Μόσχα. Η σοβιετική αντεπίθεση, κυριολεκτικά προ των πυλών της πρωτεύουσας, τον Δεκέμβριο του 1941, απομακρύνει τις φασιστικές στρατιές σε μια ζώνη 150 – 300 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη και σταθεροποιεί το μέτωπο δεδομένης και της έλευσης του ιδιαίτερα σκληρού ρωσικού Χειμώνα.

‘Ετσι, το φασιστικό επιτελείο επεξεργάζεται την εφαρμογή του σχεδίου για την επέλαση στον σοβιετικό νότο, αφού έλιωναν τα χιόνια, με στόχο, αφενός την διάσπαση του μετώπου των αμυνομένων, αφετέρου την πρόσβαση στο πετρέλαιο του Καυκάσου. Αυτό θα σήμαινε, ταυτόχρονα, τον έλεγχο του Βόλγα, της βασικής, δηλαδή, συνδετικής αρτηρίας του ευρωπαϊκού τμήματος της ΕΣΣΔ με τις ασιατικές σοβιετικές δημοκρατίες, καθώς και την απώλεια των ενεργειακών πηγών της σοβιετικής βιομηχανίας. Ουσιαστικά, η ΕΣΣΔ θα κοβόταν στην μέση, με το «φιλέτο» να βρίσκεται υπό ναζιστική κατοχή.

Εξίσου σημαντική για τους ναζί θα ήταν η κατάληψη της πόλης και σε προπαγανδιστικό επίπεδο, αφού έφερε το όνομα του Στάλιν.
Οι δύο ομάδες Στρατιών, με την γενική ονομασία «Νότος», που προετοίμασε ο Χίτλερ για την επίθεση αυτή, χωρίστηκαν σε «Α» και «Β». Η ομάδα Στρατιών «Α» είχε στόχο την κατάληψη της μεγάλης βιομηχανικής πόλης του Ροστόβ επί του ποταμού Ντον και η «Β» την προέλαση στο Στάλινγκραντ.

Κορμός της «Β» ήταν η 6η Στρατιά, με διοικητή τον επιτελικό συνταγματάρχη, Φρίντριχ Πάουλους, ο οποίος, την στιγμή που αργότερα θα έπεφτε αιχμάλωτος στα χέρια των Σοβιετικών, θα αναβαθμιζόταν σε στρατάρχη από τον Χίτλερ, σε μια συμβολική κίνηση ώστε να αναγκαστεί να αυτοκτονήσει.

Κάτι το οποίο όμως δεν έκανε.

Την 6η Στρατιά συνόδευε η 4η Στρατιά τεθωρακισμένων. Με την έναρξη της επιχείρησης στις 17 Ιουλίου, η 6η Στρατιά διέθετε 270.000 στρατιώτες και αξιωματικούς, 3.000 πυροβόλα διαφόρων τύπων και 500 άρματα μάχης. Από αέρος υποστηριζόταν από 1.200 αεροπλάνα.

Ο Κόκκινος Στρατός παρέταξε 160.000 μαχητές, 2.200 πυροβόλα και 400 άρματα μάχης. Από αέρος υποστηριζόταν από 454 καταδιωκτικά και περίπου 200 βομβαρδιστικά μεγάλης εμβέλειας. Ιδιαίτερο βάρος ανέλαβαν η 62η και 64η Στρατιές που χρεώθηκαν την άμυνα στην καμπή του ποταμού Ντον, διότι από εκείνο το σημείο ήταν ο συντομότερος δρόμος προς το Στάλινγκραντ.
-
-
Πηγη ολο το θεμα και φωτο
http://www.makeleio.gr/%ce%b5%cf%80%ce% ... %bc%ce%b1/
-Επισης πηγη https://www.sansimera.gr/articles/347