Έλα καλησπέρεεες!! Ώπα μισό...

ΑΑΑΑΑΑψααα!!
Για να αρχίσω κάπως να σας πω πως, έχω εγώ διάφορα βιντεάκια, τα οποία θα βάλω.
Ξεκινώντας και εγώ την ιστορία μου λοιπόν, την ώρα που έχω σταματήσει 2η φορά στην άκρη του δρόμου, για να στείλω τις συντεταγμένες (όποιος ξαναξεκινήσει ταξίδι χωρίς να έχει περάσει την διαδρομή στο gps...κάτι θα σκεφτώ εκείνη την ώρα...) τσούπ! Ο dpol!! Έκπληξηηηη!! Έλα ρε φίλε, χαιρετούρες κτλ κτλ κτλ , με τα πολλά ξεκινάμε...
Dpol κάτσε να πάω μπροστά ξέρω. Ξέρεις? Ξέρω.... 10 λεπτά μετά... Όλοι πίσω!

Τέλοσπάντων, ο άνθρωπος τελικά μπήκε μπροστά και μας έφτασε στο σημείο συγκέντρωσης.
(Βιντεάκι με dpol να ερχόμαστε)
Πρώτες φάτσες που βλέπω, αγαπημένες του Τάκη μας να φτιάχνει τα πραγματάκια του. Τσουπ παρκάρω, στήνω κτλ κτλ, αρχίζουμε τις μπύρες.
Απογευματάκι και ο κόσμος έρχεται, δίπλα μας ο mavros o Pete, o Tattoo, o Nick o Sakkas, h Vicky h Sakkas και λίγο πιο κειχάμω το καινούριο μέλος ο Jason. Με τα πολλά έρχεται το βράδυ και αρχίζουμε να ψήνουμεεεε.... Και βάζουμε και βάζουμε και τρώμε και τρώμε και να έχουμε κάψει όλο το ξερό βουνό για να ψήνουμε μπριζόλες... Ρε και να μην χορταίνουμε!! Και να οι μπύρες και να τα άλλο ένα κτλ κτλ...
Καλά εδώ να πω ότι αφού στήσαμε το εξοχικό / σκηνή του Tattoo, πρέπει να μου χορηγηθεί άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, για χτίστη.
Κατεβαίνουμε κάτω, χαρές, τραγούδια, κιθάρες, μετά κοιμόμαστε... (περίπου δηλαδή) και ξημερώνει Κυριακήηη!!
ΛΑΟΟΟΟΟΟΣ, ΚΟΟΟΟΟΣΜΟΣ, ΦΑΤΣΕΕΕΕΣ, φωνές, αέρας και η πίτα μας. (με ενα τ γιατί είμαι αντιρρησίας)
Πόσο μου αρέσει ρε παιδιά έτσι όταν μαζευόμαστε όλοι μαζί, και μας χαζολογάω που όλοι έχουν ένα χαμόγελο στην μουτσούνα τους.... Τέλος πάντων την κόβουμε και μετά από λίγο μαζεύουμε σκηνές και τα υπόλοιπα και πάμε παρακάτω να ψήσουμε γιατί μας είχε πιάσει μια λιγούρα. Ψήνουμε τρώμε και είναι η ώρα του αποχωρισμού.
Ξεκινάμε με τον Καλιακούδα, το George Β, τον Τάκη και εμένα να βρούμε τους καταράχτες. Τους βρήκαμε ΝΟΤ και ήταν πολύ ωραίοι ΝΟΤ... Περίπτωση "όλοι πίσω". Υποσχεθήκαμε στον Β όμως ότι θα γυρίσουμε κάποια στιγμή και θα τους βρούμε. Πήραμε την παλιά εθνική λοιπόν και σιγά σιγά γυρίσαμε, αφού "μαλώναμε" σε όλο το δρόμο για το εαν η σοκολατόπιτα τρώγεται με πιρούνι ή κουτάλι, κάποια στιγμή σταματήσαμε στην άκρη του δρόμου να τσιμπολογίσουμε και τα τελευταία 2-3, 10 κομμάτια που είχαν μείνει και χωρίσαμεεεεεε.... Αυτά.
Και του χρόνου να είμαστε καλά να κόψουμε την τούρτα μας, ελπίζω σε καμιά παραλία γιατί έχει παραγίνει το κακό με τα βουνά σας πια!!! Σκόνη, ζουζούνια, τσοπανόσκυλα και ούτε μια βουτιά!!!
Άντε ρε τσακάλια!!! Μπράβο σε όλους σας!