Η Γενοκτονία των Ποντίων

[ΜΩΡΑΙΤΗΣ]

Ωραίος ο Δημήτρης.....απο τα πράγματα που ΔΕΝ πρέπει να ξεχνάμε { μας πήρε κάτι δεκαετίες για μία ημιτελή αναγνώριση αλλα πάλι καλά....μην στεναχωρήσουμε και τους κουμπάρους }

[ΜΩΡΑΙΤΗΣ]

Και επειδή αναφέρω " ημιτελή " αναγνώριση, το παρακάτω κείμενο είναι απο την χθεσινή Ναυτεμπορική, δεν βρίσκω να έχει και πολύ άδικο εδώ ο Καρατζαφέρης




Πρόταση νόμου με θέμα την «Ουσιαστική Αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων από το Ελληνικό Κράτος και Προώθηση της Διεθνούς Αναγνώρισής της» κατέθεσε η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΛΑ.Ο.Σ..

Αφού αναφέρουν ότι μέχρι σήμερα, με το πρόσχημα της εξομάλυνσης των ελληνοτουρκικών διαφορών, το ελληνικό κράτος περιορίστηκε σε μία πολιτική στείρας μνήμης και υποβαθμισμένων εκδηλώσεων-μνημοσύνων, χωρίς να αγγίξει τον πυρήνα του ζητήματος που είναι η διεθνοποίησή του, οι βουλευτές του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού τονίζουν πως εξόντωση του Ποντιακού Ελληνισμού κατά την περίοδο 1916-1923 από το τουρκικό καθεστώς πληροί όλα τα στοιχεία μιας Γενοκτονίας, έτσι όπως αυτή ορίζεται και από τον ΟΗΕ, και ως τέτοια πρέπει να αναγνωρισθεί διεθνώς.


Ακολουθεί η Πρόταση Νόμου:

ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ στην πρόταση νόμου «Ουσιαστική Αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων από το Ελληνικό Κράτος και Προώθηση της Διεθνούς Αναγνώρισής της»

Προς τη Βουλή των Ελλήνων

Ο Νόμος 2193/1994 (ΦΕΚ 32 Α΄) καθώς και το Προεδρικό Διάταγμα 99/1994 (ΦΕΚ 78 Α΄) ορίζουν την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και καθορίζουν τον χαρακτήρα, το περιεχόμενο, τους φορείς και τους τρόπους οργάνωσης των σχετικών εκδηλώσεων. Ωστόσο, ενώ ορίζουν ημέρα μνήμης δεν αναγνωρίζουν σαφώς το ίδιο το γεγονός της Γενοκτονίας, αφού δεν αναφέρεται καν ο αυτουργός αυτής και δεν καθιερώνουν την αναγκαία συνθήκη μιας τέτοιας αναγνώρισης, δηλαδή την προώθησή της διεθνώς. Επίσης, εν τοις πράγμασι δεν υφίσταται καμία αναγνώριση και κανένας σεβασμός προς τα θύματα, όταν Έλληνες αξιωματούχοι τιμούν τους υπευθύνους της Γενοκτονίας των Ποντίων.

Η απόφαση της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ για αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων αλλά και η απόφαση του Σουηδικού Κοινοβουλίου για αναγνώριση των Γενοκτονιών των Ποντίων, Αρμενίων και άλλων λαών από το τουρκικό κράτος κατά τις δύο πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα είναι γεγονότα που συνθέτουν μια ευνοϊκή συγκυρία για διεθνή προώθηση τέτοιων σημαντικών ζητημάτων για την ανθρωπότητα πού αφορούν την αποδοχή της ιστορικής αλήθειας, το δικαίωμα των λαών στην μνήμη και το σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Είναι λοιπόν επιβεβλημένο όσο ποτέ άλλοτε και για την Ελλάδα η επίσημη αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου (και κατ’ επέκταση των Ελλήνων της Θράκης και της Ιωνίας), η σαφής καταδίκη της Τουρκίας, η προώθηση του ζητήματος διεθνώς και η δημιουργία ανάλογου φορέα.

Το ελληνικό κράτος μέχρι τώρα, δυστυχώς, με το πρόσχημα της εξομάλυνσης των ελληνοτουρκικών διαφορών περιορίσθηκε σε μία πολιτική στείρας μνήμης και υποβαθμισμένων εκδηλώσεων-μνημοσύνων, χωρίς να αγγίξει τον πυρήνα του ζητήματος που είναι η διεθνοποίησή του. Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία πλαστογραφεί την ιστορική πραγματικότητα προωθώντας διεθνώς την άποψη ότι υπήρξε «γενοκτονία» των Τούρκων από τους Ποντίους, όπως άλλωστε πράττει και με τους Αρμενίους, προπαγανδίζοντας προκλητικά τα ψευδή περί «αιματηρής αρμενικής τρομοκρατίας».

Η εξόντωση όμως του Ποντιακού Ελληνισμού κατά την περίοδο 1916-1923 από το τουρκικό καθεστώς πληροί όλα τα στοιχεία μιας Γενοκτονίας, έτσι όπως αυτή ορίζεται και από τον ΟΗΕ, και ως τέτοια πρέπει να αναγνωρισθεί διεθνώς. Αξίζει να σημειωθεί ότι η υιοθετημένη από τα κράτη-μέλη του ΟΗΕ Σύμβαση για την Πρόληψη και Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας έχει λάβει ως βάση για τον ορισμό της εννοίας της γενοκτονίας την ιστορική εμπειρία των γενοκτονιών αρχικά των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων στις αρχές του 20ου αιώνα από το τουρκικό καθεστώς και μετέπειτα αυτήν των Εβραίων του Β΄ Παγκοσμιου Πολέμου.

Η ιστορική αλήθεια λοιπόν δεν πρέπει να παραποιείται λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων και τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα να παραμένουν ηθικώς αδικαίωτα. Η ανάδειξη και διεθνοποίηση της εν λόγω Γενοκτονίας υπερβαίνει τον Ποντιακό Ελληνισμό, αφορά όλους τους Έλληνες και έχει μία πανανθρώπινη εμβέλεια λόγω της προσφοράς του ελληνοποντιακού στοιχείου στον παγκόσμιο πολιτισμό και θα πρέπει να αποτελεί ζωτικό στοιχείο μιας ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που σέβεται την Ιστορία του ελληνικού Έθνους και την αλήθεια. Η γνώση και η ζωντανή και γόνιμη μνήμη της ιστορικής αλήθειας βοηθούν στην κατανόηση του παρόντος και συντελούν στην καλύτερη προετοιμασία του μέλλοντος για τον ελληνικό λαό αλλά και για όλον τον πολιτισμένο κόσμο. Η σκόπιμη αποσιώπηση ποτέ δεν βοηθά την αδελφοποίηση και την προσέγγιση των λαών και των εθνών. Αντιθέτως, η αναγνώριση, η αμοιβαία κατανόηση, η διατήρηση της μνήμης και ο σεβασμός στην ατομική και συλλογική ανθρώπινη αξιοπρέπεια συντελούν στην επίλυση των διαφορών και στον δρόμο της ειρήνης και της προόδου

[Vasilis]

Ετσι για να μη ξεχναμε,μπραβο Δημητρη!

[MKB]

ΜΠΡΑΒΟ παιδιά πολύ ωραία η αναφορά στην ημέρα μνήμης της γενοκτονίας.Θυμάμαι με συγκίνηση τις περιγαφές των παππούδων και των γιαγιάδων μου(είμαι Πόντιος και απο τους δύο γονείς μου)για τις κακουχίες και τα βασανιστήρια που υπέστησαν από τους νεότουρκους(το κίνημα του κεμάλ)και περιμένω κι΄εγώ αναγνώριση της γενοκτονίας,για να δικαιωθούν οι ψυχούλες όλων αυτων που χάθηκαν άδικα αλλά και αυτων που βασανίστηκαν με εξορίες και βάσανα.
ΜΠΡΑΒΟ παιδιά.
Φιλικά Γιωργος.

[Tzivitzonis]

Συγχωνεύθηκε με το περυσινό αντίστοιχο θέμα!


Μπράβο και πάλι για τις δημοσιεύσεις!!! ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!

[SAM]

Πολύ καλό το άρθρο και επίκαιρο
μετά τις τελευταίες "αγαθές φιλοπροσεγγίσεις"
τις "φίλης" Τουρκίας!!Για να μην ξεχνιόμαστε ότι
ο Τούρκος -φίλος ποτέ δεν γίνεται!!
Το έχουν δηλώσει περίτρανα και το διδάσκονται
σε όλα τα επίπεδα στα σχολειά τους ότι
καλός γκιαούρης δεν υπάρχει!!!
Πέρα από το γεγονός ότι μας θεωρούν άπιστους.

+1000
Ο παπους μου γενηθηκε στην Τραπεζουντα και πεθανε πριν δυο χρονια στην ηλικια των 110 χρονον!!!!!!!!!! Ειμαι απο τους λιγους τυχερους που τα εμαθα απο πρωτο χερι ολα τα γεγονοτα και εχω την υποχρεοση να μεταφερω αυτην την γνωση στα παιδια μου. Και ετσυ απλα
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

[bill12]

Πολύ καλό το άρθρο και επίκαιρο
μετά τις τελευταίες "αγαθές φιλοπροσεγγίσεις"
τις "φίλης" Τουρκίας!!Για να μην ξεχνιόμαστε ότι
ο Τούρκος -φίλος ποτέ δεν γίνεται!!
Το έχουν δηλώσει περίτρανα και το διδάσκονται
σε όλα τα επίπεδα στα σχολειά τους ότι
καλός γκιαούρης δεν υπάρχει!!!
Πέρα από το γεγονός ότι μας θεωρούν άπιστους.

+1000
Ο παπους μου γενηθηκε στην Τραπεζουντα και πεθανε πριν δυο χρονια στην ηλικια των 110 χρονον!!!!!!!!!! Ειμαι απο τους λιγους τυχερους που τα εμαθα απο πρωτο χερι ολα τα γεγονοτα και εχω την υποχρεοση να μεταφερω αυτην την γνωση στα παιδια μου. Και ετσυ απλα
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

+1000

[kaliakouda]

Το ελληνικό... ολοκαύτωμα

70513d1aa42d8b58ffd7096dacc4f746.jpg (31.96 KiB) 1274 προβολές

Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου από τους Νεότουρκους και το "συγγνώμη" που περιμένουν ακόμα τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα

Η στρατιωτική κυριαρχία των Οθωμανών ήταν απόλυτη μετά την άλωση της Πόλης το 1453 αλλά και της Τραπεζούντας οκτώ χρόνια μετά. Ποτέ όμως δεν κατάφεραν να επιβληθούν πραγματικά στον ποντιακό ελληνισμό που παρά τους διωγμούς κατάφερε να διατηρήσει την πατριωτική του συνείδηση. Αποκομμένοι από την «μητέρα» κράτησαν ζωντανό μέσα τους το ελληνικό πνεύμα και γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα. Αυτό οι Τούρκοι δεν τους το συγχώρησαν ποτέ.

Η ανάπτυξη του ποντιακού ελληνισμού ήταν ραγδαία. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο. Όταν λοιπόν το 1908 ο Σουλτάνος μπήκε στο περιθώριο από το κίνημα των Νεότουρκων ο ποντιακός ελληνισμός μπήκε στο στόχαστρο. Άμεσα άρχισαν οι διωγμοί των χριστιανικών πληθυσμών και με τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο να μαίνεται οι Τούρκοι βρήκαν όλες τις δικαιολογίες που έψαχναν για τα εγκλήματα τους.

Με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των «Αμελέ Ταμπουρού», ταγμάτων ασφαλείας που έδρασαν με απίστευτη αγριότητα. Η ελληνική κυβέρνηση δεν ασχολείται καν με το θέμα καθώς τότε έχει ρίξει το βάρος στην Κρήτη και οι Τούρκοι δρουν ανενόχλητοι. Δημιουργούνται τα «Τάγματα Εργασίας» όπου Έλληνες του Πόντου γίνονται σκλάβοι και δουλεύουν κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.

Η κατάσταση οδηγεί τους Ελληνοπόντιους αλλά και τους Αρμένιους σε ανταρτοπόλεμο. Το 1916 γίνεται η απίστευτη σφαγή των Αρμενίων και σειρά έχουν οι Πόντιοι. Η προσπάθεια των Ελλήνων με τους Αρμένιους και η υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου, το 1919 για δημιουργία ενός αυτόνομου κράτους οδηγεί στην απόφαση από τον Κεμάλ για την «τελική λύση». Η άφιξη των ελληνικών στρατευμάτων στη Σμύρνη επιταχύνει τα πράγματα.

Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα και ξεκινά η πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των Γερμανών και με την στήριξη των Σοβιετικών. Η αγριότητα των εκκαθαρίσεων είναι απίστευτη. Ολόκληρα χωριά καταστρέφονται, γυναίκες βιάζονται και σκοτώνονται, παιδιά και γέροι δολοφονούνται. Ο Κεμάλ δεν θέλει να υποτάξει των ελληνικό πληθυσμό, θέλει να τον εξαφανίσει. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000. Ο κόσμος που γλίτωσε αναγκάζεται είτε να έρθει στην Ελλάδα είτε να καταφύγει στη Νότια Ρωσία.

Χαρακτηριστική της αγριότητας της σφαγής είναι η συγκλονιστική αφήγηση του Σάββα Κανταρτζή που περιέχεται σε βιβλίο που εξέδωσε το 1975. Μιλάει για την καταστροφή του χωριού Μπεϊαλαν, της περιφέρειας Κοτυώρων από τους τσέτες του Τοπάλ Οσμάν. Το Μπεϊαλάν είναι ένα από τα εκατοντάδες ελληνικά χωριά που καταστράφηκαν από τις τουρκικές συμμορίες:

«Τα χαράματα, στις 16 Φεβρουαρίου 1922, ημέρα Τετάρτη, μια εφιαλτική είδηση, ότι οι τσέτες του Τοπάλ Οσμάν έρχονται στο χωριό, έκανε τους κατοίκους να τρομάξουν και ν' αναστατωθούν. Οι άντρες, όσοι βρίσκονταν τη νύχτα στο χωριό, βιάστηκαν να φύγουν στο δάσος... Αλλοι άντρες που είχαν κρυψώνες σε σπίτια σε σπίτια και σε σταύλους, τρύπωσαν σ' αυτές και καμουφλαρίστηκαν έτσι που να μην τους υποπτευθεί κανείς. Τα γυναικόπαιδα και οι γέροι κλείστηκαν στα σπίτια και περίμεναν με καρδιοχτύπι να δούν τι θα γίνει... Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά κι' οι τσέτες , περισσότεροι από 150 έμπαιναν στο χωριό κραυγάζοντας και πυροβολώντας. Τους ακολουθούσαν τούρκοι χωρικοί από τα γειτονικά χωριά. Αυτούς τους είχαν μυήσει στο εγκληματικό σχέδιο τους και τους κάλεσαν για πλιάτσικο.

Μόλις μπήκαν οι συμμορίτες στο χωριό, η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε και ο ορίζοντας πήρε τη μορφή θύελλας που ξεσπασε άγρια. Με κραυγές και βρισιές, βροντώντας με τους υποκοπάνους τις πόρτες και τα παράθυρα, καλούσαν όλους να βγουν έξω από τα σπίτια και να μαζευτούν στην πλατεία- αλλοιώς απειλούσαν, θα δώσουν φωτιά στα σπίτια και θα τους κάψουν.

Σε λίγο, όλα τα γυναικόπαιδα και οι γέροι, βρίσκονταν τρέμοντας και κλαίγοντας στους δρόμους. Οι συμμορίτες με κραυγές και απειλές υποπτεύθηκαν, από την πρώτη στιγμή, το μεγάλο κακό που περίμενε όλους και δοκίμασαν να φύγουν έξω από το χωριό. Οι τσέτες, πρόβλεψαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο και είχαν πιάσει από πριν τα μπογάζια, απ' όπου μπορούσε να φύγει κανείς. Ετσι, μόλις έφτασαν, τρέχοντας, οι κοπέλλες στα μπογάζια, δέχτηκαν, από τσέτες που παραμόνευαν, πυροβολισμούς στο ψαχνό. Μερικές έμειναν στον τόπο σκοτωμένες, ενώ οι άλλες τραυματίστηκαν και γύρισαν πίσω.

Οι φόνοι αυτοί αποκάλυψαν για καλά τους εγκληματικούς σκοπούς των συμμοριτών κι' έγιναν το σύνθημα να ξεσπάσει, το τρομοκρατημένο πλήθος των γυναικόπεδων, που είχε ριχτεί στους δρόμους σε ένα βουβό κι' ασυγκράτητο κλάμα και σε σπαραξικάρδιες κραυγές απελπισίας. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν στάθηκε ικανό να μαλάξει την σκληρότητα του τεράτων, που είχε διαλέξει ο Τοπάλ Οσμάν για την "πατριωτική" του εκστρατεία. Σκληροί σαν ύαινες, που διψούν για αίμα, και διεστραμμένοι σαδιστές, που γλεντούν με τον πόνο και τα βασανιστήρια των θυμάτων τους, χύμιξαν μανιασμένοι στα γυναικόπαιδα και τους γέρους, κραυγάζοντας, βρίζοντας, χτυπώντας, κλωτσώντας και σπρώχνοντάς τους να μαζευτούν στην πλατεία.

Οι μητέρες αναμαλλιασμένες, κατάχλωμες από το τσουχτερό κρύο και το φόβο, με τα βρέφη στην αγκαλιά και τα νήπια μπερδεμένα στα πόδια τους. Οι κοπέλλες άλλες με τους γέρους γονείς κι' άλλες με γριές ή άρρωστους αγκαλιασμένες, περιμαζεύτηκαν με τον χτηνώδη αυτόν τρόπο, στην πλατεία σαν πρόβατα για τη σφαγή, μέσα σε ένα πανδαιμόνιο από σπαραχτικές κραυγές και θρήνους και κοπετούς. Η πρώτη φάση της απερίγραπτης τραγωδίας του Μπεϊαλάν έκλεισε, έτσι, θριαμβευτικά για τους θλιβερούς ήρωες του νεοτουρκικού εγκλήματος γενοκτονίας.

Οταν πια όλα τα γυναικόπαιδα κ' οι γέροι μαζεύτηκαν στην πλατεία, οι τσέτες έβαλαν μπρός την δεύτερη φάση της σατανικής τους επιχείρησης. Διάταξαν να περάσουν όλοι στα δίπατα σπίτια, που βρίσκονταν στην πλατεία και τα είχαν διαλέξει για να ολοκληρώσουν τον εγκληματικό τους σκοπό. Η απροθυμία, που έδειξε το τραγικό αυτό κοπάδι των μελλοθανάτων να υπακούσει στην διαταγή, γιατί ήταν πια ολοφάνερο ότι όλους τους περίμενε ο θάνατος, εξαγρίωσε τους συμμορίτες που βιάζονταν να τελειώσουν γρήγορα την μακάβρια επιχείρηση. Και τότε, σαν λυσασμένα θεριά, ρίχτηκαν στις γυναίκες, τα μωρά και τους γέρους, και με γροθιές, με κοντακιές και κλωτσιές έχωσαν και στρίμωξαν στα δύο σπίτια τα αθώα και άκακα αυτά πλάσματα, που ο αριθμός τους πλησίαζε τις τρεις εκατοντάδες.

Κι' όταν, έτσι, ήταν σίγουροι πως δεν έμεινε έξω κανένας, σφάλισαν τις πόρτες, ενώ ο άγριος αλαλαγμός από τα παράθυρα, οι σπαραξικάρδιες κραυγές, το απελπισμένο κλάμα κι' οι βοερές ικεσίες για έλεος και βοήθεια, σχημάτιζαν μια άγριας τραγικότητας μουσική συναυλία, που ξέσκιζε τον ουρανό κι' αντιβούϊζε στα γύρω βουνά και δάση...

Και τώρα δεν έμενε παρά η τρίτη και τελική φάση της πατριωτικής... επιχείρησης των θλιβερών ηρώων-συμμοριτών του Τοπάλ Οσμάν. Δεν χρειάστηκαν παρά μια αγκαλιά ξερά χόρτα και μερικά σπασμένα πέταυρα (χαρτόματα) ν' ανάψει η φωτιά. Και σε λίγο τα δύο σπίτια, έγιναν πυροτέχνημα και ζώστηκαν, από μέσα κι' απ' έξω, από πύρινες γλώσσες και μαυροκόκκινο καπνό. Το τί ακολούθησε την ώρα εκείνη δεν περιγράφεται.

Οι μητέρες ξετρελαμένες, έσφιγγαν, αλαλάζοντας και τσιρίζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής τους, στην αγκαλιά τα μωρά τους, που έκλαιγαν και κραύγαζαν "μάνα, μανίτσα!". Οι κοπέλες και οι άλλες γυναίκες με τους γέρους γονείς, τα παιδιά και τους αρρώστους, κραύγαζαν και αρπάζονταν μεταξύ τους σαν να ήθελαν να πάρουν και να δώσουν κουράγιο και βοήθεια, καθώς έπαιρναν φωτιά τα μαλλιά και τα ρούχα τους κι' άρχισαν να γλύφουν το κορμί οι φλόγες. Κραυγές, που ξέσκιζαν το λαρύγγι και τ' αυτιά, φωνές μανιακές και κλάματα βροντερά, άγρια ουρλιαχτά ανθρώπων, που έχασαν από τρόμο και πόνο τα μυαλά τους, χτυπήματα στα στήθη, στον πυρακτωμένο αέρα και στους τοίχους - χαλασμός κόσμου, ένα ζωντανό κομμάτι από την κόλαση στη γη! Αυτή την εφιαλτική εικόνα παρίσταναν, τα πρώτα λεπτά, τα δύο σπίτια που τα είχαν αγκαλιάσει οι φλόγες.

Μερικές γυναίκες και κοπέλες στον πόνο, την φρίκη και την απελπισία τους, δοκίμασαν να ριχτούν από τα παράθυρα, προτιμώντας να σκοτωθούν πέφτοντας κάτω ή με σφαίρες από όπλο, παρά να υποστούν τον φριχτό θάνατο στην φωτιά. Οι τσέτες που απολάμβαναν με κέφι και χαχανητά το μακάβριο θέαμα, έκαναν το χατήρι τους - πυροβόλησαν και τις σκότωσαν.

Δεν κράτησε πολλά λεπτά, αυτή η σπαραξικάρδια οχλοβοή, από τους αλαλαγμούς, τις άγριες κραυγές, τα τσουχτερά ξεφωνητά και το ξέφρενο κλάμα. Στην αρχή ο τόνος της οχλοβοής ανέβηκε ψηλά, ως που μπορούν να φτάνουν κραυγές, ξεφωνητά και ξελαρυγγίσματα από τρεις περίπου εκατοντάδες ανθρώπινα στόματα. Γρήγορα όμως ο τόνος άρχισε να πέφτει, ως που μονομιάς κόπηκαν κι' έσβησαν οι φωνές και το κλάμα. Κι' ακούγονταν μονο τα ξύλα, που έτριζαν από τη φωτιά και οι καμμένοι τοίχοι και τα δοκάρια, που έπεφταν με πάταγο πάνω στα κορμιά, που κείτονταν τώρα σωροί κάρβουνα και στάχτη κάτω στο δάπεδο, στα δύο στοιχειωμένα σπίτια το Μπεϊαλάν».

Με τεράστια καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Οι τουρκικές κυβερνήσεις αρνούνται πως υπήρξε γενοκτονία και τοποθετούν επισήμως το θάνατο των Ελλήνων στα πλαίσια των ευρύτερων απωλειών του πολέμου, του λιμού ή άλλων κοινωνικών αναταράξεων. Η αλήθεια όμως δεν κρύβεται από καμία πολιτική. Ζει στις ψυχές εκείνων που έχασαν συγγενείς, ξεριζώθηκαν και άκουσαν τις ιστορίες από τα δακρυσμένα μάτια παππούδων και γιαγιάδων. Η διεθνής κοινότητα άλλαξε στάση στο θέμα της γενοκτονίας των Αρμενίων και μια μετά την άλλη οι χώρες την αναγνωρίζουν. Είναι ώρα λοιπόν να γίνει κάτι παρόμοιο και για το φρικιαστικό έγκλημα που συντελέστηκε κατά των Ελλήνων του Πόντου.

Ηλίας Τομαράς

[video]http://www.youtube.com/watch?v=BI_ejPZzTHI[/video]

[video]http://www.youtube.com/watch?v=IB2mzGizIw4[/video]

Πηγή:http://www.aek365.com/a-396992/to-ellhniko-olokautwma-fwto-video.htm

[Tzivitzonis]

Και μετά μας φάγανε οι "διμερείς σχέσεις"..............
Άντε γιατί.......... βράζω με κάτι τέτοια!

στον kalia για τη θύμηση!

[DimitrisGV]

Κανένα άλλο πλάσμα νομίζω δεν είναι ικανό για τόση βία.

[nekkots]

Οι εχθροί του παρελθόντος παραμένουν εχθροί για πάντα, γι' αυτό ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

[SAM]

Οι εχθροί του παρελθόντος παραμένουν εχθροί για πάντα, γι' αυτό ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

+10000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000

[kostasRS]

[BOSS]

Θα παραπεμψω ξανα δυο λογια απο το τελευταιο αρθρο :"Η αλήθεια όμως δεν κρύβεται από καμία πολιτική. Ζει στις ψυχές εκείνων που έχασαν συγγενείς, ξεριζώθηκαν και άκουσαν τις ιστορίες από τα δακρυσμένα μάτια παππούδων και γιαγιάδων. "