


Και ας κάνω την αρχή

La Grande Belezza......το φετινό όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας......{ κατά την άποψη μου άξιζε επίσης τα όσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, φωτογραφίας, σεναρίου, α ανδρικού ρόλου αλλά αυτά είναι για αμερικανάκια και τις παραγωγές τους


Ο σκηνοθέτης Paolo Sorrentino, μέσω του ήρωά του Jep Gambardella τον οποίο υποδύεται μοναδικά ο Toni Servillo , ενός 65αρη κοσμικογράφου και συγγραφέα στα 26 του ενός και μοναδικού βιβλίου μας παρουσιάζει την άνοδο και την πτώση της " Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ", της σύγχρονης Ρώμης μέσα από μοναδικές εικόνες και συναισθήματα.....Ο κύκλος των ανθρώπων που περιβάλλει τον ήρωα, προσπαθούν να κρατηθούν στην " ζωή " και να γεμίσουν τα κενά της ψυχής τους από πάρτι σε πάρτι, από εκδήλωση σε εκδήλωση και από αέναες προσπάθειες φιλοσοφικών αναζητήσεων που καταλήγουν πολλές φορές σε συγκρούσεις....Όμως οι ίδιοι πεθαίνουν μέσα τους όπως πεθαίνει και η πόλη τους....Χρόνια πριν, στο " αγαπημένο ημερολόγιο " ο Νάνι Μορέτι μας έδωσε μια εξαιρετική εικόνα της έρημης Ρώμης μια ημέρα του καλοκαιριού ...εδώ ο καμβάς πλέκεται πάλι καλοκαίρι αλλά στην νυχτερινή Ρώμη......τα εξαιρετικά πλάνα, από την βεράντα του διαμερίσματος του συγγραφέα ακριβώς απέναντι από το Κολοσσαίο { κάποιες στιγμές στην διάρκεια της ταινίας , σκεφτόμουν ας είχα αυτή την βεράντα και μόνο......}, στα μαγικά Pallazo της αιώνιας πόλης, με τους ανεπανάληπτους καλλιτεχνικούς θησαυρούς και της " κοντέσσες " σχεδόν εντοιχισμένες μέσα σε αυτά , και στην γαλήνη του κήπου του μοναστηριού με το οποίο γειτνιάζει το σπίτι του πρωταγωνιστή , στα καταγώγια και στα σικ εστιατόρια ,και στις όχθες του Τίβερη δίνουν στην ταινία αυτή μια ξεχωριστή καλλιτεχνική αξία που έχω να δω πολλά χρόνια....
Βαθιά μελαγχολική, αν και χάρη στην δύναμη της εικόνας η μελαγχολία έρχεται μετά, αφού αφομοιώσεις τι είδες, η ταινία αυτή είναι και ένας φόρος τιμής στον Φ. Φελλίνι......οι συνήθεις ήρωες του είναι όλοι σχεδόν εδώ...ο κόσμος του τσίρκου, η εκκλησία και οι ¨άγιοι ¨ της, οι μάγοι, οι ευτραφείς γυναίκες , η Ρώμη την νύχτα, μόνο που εδώ ο paparazzo της Dolce Vita είναι ο ίδιος ο κινηματογραφικός φακός που καταγράφει αδυσώπητα τον ψυχικό κόσμο των πρωταγωνιστών....και όταν μία " Αγία " 104 ετών !! σε ένα δείπνο με " guests stars " ενοικιαζόμενους { ελέω ξεπεσμού } τιτλούχους ρωτάει τον συγγραφέα γιατί δεν ξανάγραψε ποτέ κάποιο άλλο βιβλίο αυτός απαντά αφοπλιστικά " Έψαχνα για την μεγάλη ομορφιά .....την μεγάλη ομορφιά ..μα ποτέ δεν βρέθηκε......όπως οι περισσότεροι από εμάς την έψαχνα σε λάθος μέρος "
Κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα σε blue ray και αξίζει πραγματικά να την απολαύσει κανείς είτε σε οθόνη υψηλής ευκρίνειας είτε στον κινηματογράφο για να μην χάσει τίποτε από την μαγεία της εικόνας


