θα είδατε το καφέ αεροπλανάκι και την κυρία πιλότο επι αυτού Πρόκειται για ένα " μυθικό " ουσιαστικό πρόσωπο της παγκόσμιας ιστορίας των πτήσεων, η οποία ακόμη και σήμερα, δεκαετίες μετά την " εξαφάνισή της " απασχολεί τον τύπο και την τηλεόραση με άρθρα, ιστορίες ακόμη και ερευνητικές αποστολές στα θρυλούμενα μέρη που εξαφανίστηκε το αεροπλάνο της.
Παραθέτω λοιπόν απο το σχετικό λήμμα της Βικιπαιδείας, τα βασικότερα σημεία ,προκειμένου να μάθουμε λίγα περισσότερα πράγματα, για την μεγάλη αυτή πραγματικά μορφή της αεροπλοΐας.
- images (1).jpg (8.05 KiB) 1677 προβολές
- images (2).jpg (8.3 KiB) 1677 προβολές
Παιδική ηλικία
Η Αμέλια Έρχαρτ σε παιδική ηλικία
Η Αμέλια Μέρι Έρχαρτ ήταν κόρη του Σάμιουελ «Έντουιν» Στάντον Έρχαρτ (Samuel "Edwin" Stanton Earhart, 1868-1930[7]) και της Αμέλια Ότις Έρχαρτ (Amelia Otis Earhart, 1869-1962[8]). Γεννήθηκε στο Άτκισον του Κάνσας[9], στο σπίτι του παππού της (από την πλευρά της μητέρας της) Άλφρεντ Ότις (Alfred Otis), πρώην ομοσπονδιακού δικαστή, προέδρου της Atchison Savings Bank και εξέχοντα πολίτη του Άτκισον.
Η πανδημία Ισπανικής γρίπης (1918)
Όταν το 1918 η πανδημία ισπανικής γρίπης έφθασε στο Τορόντο, η Έρχαρτ εκτελούσε ακόμα τα νοσηλευτικά της καθήκοντα, τα οποία περιελάμβαναν νυχτερινές βάρδιες στο στρατιωτικό νοσοκομείο Σπαντίνα[25][26]. Η ίδια κόλλησε τη γρίπη, με τις επιπλοκές να περιλαμβάνουν πνευμονία και άνω γναθιαία ιγμορίτιδα[25]. Νοσηλεύθηκε στις αρχές Νοεμβρίου του 1918, εξ αιτίας της πνευμονίας και πήρε εξιτήριο τον Δεκέμβριο, ενώ ήταν ήδη άρρωστη για περίπου δύο μήνες[25]. Η ιγμορίτιδα της προκαλούσε πόνο, πίεση γύρω από το ένα μάτι και άφθονη ξηρότητα των ρουθουνιών και του λαιμού[27]. Στο νοσοκομείο, καθώς τα αντιβιοτικά δεν ήταν διαθέσιμα ακόμα, υπέστη επίπονες πλύσεις και μικροεπεμβάσεις προκειμένου να καθαρίσει τον άνω γναθιαίο κόλπο[25][26][27]. Οι επεμβάσεις όμως ήταν ανεπιτυχείς και η Αμέλια έπασχε από έντονους πονοκεφάλους. Η χρόνια ιγμορίτιδα την επηρέασε σημαντικά στις πτήσεις και τις δραστηριότητες της[27]. Μερικές φορές ακόμη και στο αεροδρόμιο αναγκαζόταν να φοράει έναν επίδεσμο στο μάγουλό της που κάλυπτε έναν μικρό σωλήνα[28]. Η ανάρρωσή της διάρκεσε σχεδόν ένα χρόνο, τον οποίο πέρασε στο σπίτι της αδελφής της στο Νόρθαμπτον της Μασσαχουσέτης (Northampton, Massachusetts)[26]. Περνούσε το χρόνο της διαβάζοντας ποίηση, μαθαίνοντας να παίζει μπάντζο και μελετώντας μηχανική[25].
Αρχική πτητική εμπειρία
Εκείνη περίπου την περίοδο η Αμέλια επισκέφτηκε μια έκθεση που διοργανώθηκε στο Τορόντο με μία φίλη. Ένα από τα θεάματα της έκθεσης ήταν μια πτητική επίδειξη που πραγματοποιήθηκε από έναν άσσο του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου[29]. Ο πιλότος εντόπισε την Έρχαρτ και τη φίλη της, οι οποίες παρακολουθούσαν από ένα απομονωμένο σημείο και βούτηξε προς το μέρος τους. «Είμαι βέβαιη ότι είπε στον εαυτό του, ‘προσέξτε με που θα τις κάνω να χοροπηδήσουν’» είπε. Η Έρχαρτ όμως παρέμεινε στη θέση της, με ανάμεικτα αισθήματα φόβου και ευθυμίας. Καθώς το αεροπλάνο πλησίαζε, κάτι ξύπνησε μέσα της, «δεν το κατάλαβα τότε,» είπε, «αλλά πιστεύω ότι εκείνο το μικρό κόκκινο αεροπλάνο ήταν σαν να μου είπε κάτι καθώς περνούσε»[30].
Μέχρι το 1919 η Έρχαρτ προετοιμαζόταν για να μπει στο κολέγιο Σμιθ (Smith College), όμως άλλαξε γνώμη και εγγράφηκε στο πανεπιστήμιο της Κολούμπια (Columbia University) για να σπουδάσει ιατρική[31]. Εγκατέλειψε όμως το πανεπιστήμιο ένα χρόνο αργότερα για να βρεθεί με τους γονείς της που είχαν επανασυνδεθεί στην Καλιφόρνια.
Η Ανίτα «Νέτα» Σνουκ και η Αμέλια Έρχαρτ μπροστά από το Kinner Airster της Έρχαρτ, το 1921
Στο Λονγκ Μπιτς (Long Beach), στις 28 Δεκεμβρίου 1920, αυτή και ο πατέρας της επισκέφτηκαν ένα αεροδρόμιο όπου ο Φρανκ Χωκς (Frank Hawks) (ο οποίος αργότερα έγινε γνωστός ως πιλότος αγώνων) της προσέφερε μία πτήση που θα άλλαζε για πάντα τη ζωή της Έρχαρτ. «Μέχρι τη στιγμή που ήμασταν στα διακόσια ή τριακόσια πόδια από το έδαφος,» είπε, «ήξερα ότι έπρεπε να πετάξω»[32]. Μετά από εκείνη την δεκάλεπτη πτήση, αποφάσισε πως έπρεπε οπωσδήποτε να μάθει να πετά. Κάνοντας διάφορες δουλειές, ως φωτογράφος, οδηγός φορτηγού και στενογράφος στην τοπική τηλεφωνική επιχείρηση, κατόρθωσε να μαζέψει 1.000 δολάρια για τα πτητικά μαθήματα. Η Έρχαρτ έκανε τα πρώτα της μαθήματά, ξεκινώντας στις 3 Ιανουαρίου 1921, στο αεροδρόμιο Κίννερ (Kinner Field), κοντά στο Λονγκ Μπιτς, όμως για να φθάσει στο αεροδρόμιο η Αμέλια έπρεπε να πάρει ένα λεωφορείο ως στο τέλος της γραμμής και στη συνέχεια να περπατήσει τέσσερα μίλια[33]. Δάσκαλός της ήταν η Ανίτα «Νέτα» Σνουκ (Anita "Neta" Snook), μία πρωτοπόρος αεροπόρος που χρησιμοποιούσε ένα πλεονάζον Curtiss JN-4 «Canuck» για τα μαθήματα. Η Αμέλια έφθασε στην Σπουκ με τον πατέρα της και ένα μοναδικό αίτημα, «Θέλω να πετάξω. Θα με διδάξετε;»[34].
Έξι μήνες αργότερα, η Αμέλια αγόρασε ένα μεταχειρισμένο κίτρινο διπλάνο Kinner Airster, το οποίο παρονόμασε «το καναρίνι». Στις 22 Οκτωβρίου 1922, πέταξε με το Airster σε ύψος 14.000 ποδιών, θέτοντας το παγκόσμιο ρεκόρ για τις γυναίκες πιλότους. Στις 15 Μαΐου 1923, η Έρχαρτ έγινε η 16η γυναίκα με άδεια πιλότου (με αριθμό μητρώου #6017)[35] από την Διεθνή Συνομοσπονδία Αεροπορίας (Fédération Aéronautique Internationale - FAI)[36].
Καριέρα στην αεροπορία και γάμος
Βοστόνη
Σύμφωνα με την εφημερίδα Boston Globe, ήταν «μία από τις καλύτερες γυναίκες πιλότους στις Ηνωμένες Πολιτείες», αν και αυτός ο χαρακτηρισμός έχει συζητηθεί από τους ειδικούς της αεροπορίας και από έμπειρους πιλότους τις μετέπειτα δεκαετίες[37][38][39]. Η Αμέλια ήταν ευφυής και ικανή πιλότος[35] αλλά μετά βίας λαμπρή αεροπόρος, οι αρχικές προσπάθειες της οποίας χαρακτηρίστηκαν ανεπαρκείς από πιο έμπειρους πιλότους[40]. Ένα σοβαρό λάθος, από κακό υπολογισμό, συνέβη κατά τη διάρκεια μιας προσπάθειας της Έρχαρτ να κάνει ένα νέο ρεκόρ, που είχε αποτέλεσμα την καθοδική περιστροφή της μέσα από τα σύννεφα, για να εμφανιστεί τελικά στα 3.000 πόδια. Οι πεπειραμένοι πιλότοι την κατέκριναν, «υποθέστε ότι τα σύννεφα είχαν κατέβει τόσο χαμηλά που να άγγιζαν το έδαφος;»[41]. Η Έρχαρτ ήταν πικραμένη, όμως αναγνώριζε τους περιορισμούς της ως πιλότος και συνέχισε να αναζητά βοήθεια καθ’ όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομία της από διάφορους εκπαιδευτές[42]. Σταδιακά οι δεξιότητες και ο επαγγελματισμός της αυξήθηκαν και, μέχρι το 1927, «χωρίς οποιοδήποτε σοβαρό περιστατικό, είχε συσσωρεύσει σχεδόν 500 ώρες σόλο πτήσης - ένα πολύ αξιοσέβαστο επίτευγμα»[43].
Όλη αυτή την περίοδο η κληρονομιά της γιαγιάς της, την οποία διαχειριζόταν η μητέρα της Αμέλια, μειωνόταν συνεχώς και τελικά εξαντλήθηκε συνέπεια μιας καταστρεπτικής επένδυσης σε ένα αποτυχημένο ορυχείο γύψου. Χωρίς άμεση προοπτική αποζημίωσης από την επένδυσή της από τις πτήσεις, η Έρχαρτ πούλησε το «Καναρίνι», καθώς επίσης και το δεύτερο αεροσκάφος Kinner που διέθετε, και αγόρασε ένα κίτρινο διθέσιο αυτοκίνητο Kissel Speedster, το οποίο ονόμασε «Κίτρινο Κίνδυνο». Ταυτόχρονα σχεδόν, το παλαιό πρόβλημα υγείας της Έρχαρτ επιδεινώθηκε καθώς οι πόνοι χειροτέρευσαν και στις αρχές του 1924 νοσηλεύθηκε για μια ακόμα επέμβαση, η οποία όμως ήταν πάλι ανεπιτυχής. Μετά από διάφορες επαγγελματικές απόπειρες, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας μιας φωτογραφικής επιχείρησης, η Αμέλια στράφηκε σε νέες κατευθύνσεις. Μετά από το διαζύγιο των γονέων της το 1924, ξεκίνησε με την μητέρα της, με τον «Κίτρινο Κίνδυνο», για ένα διηπειρωτικό ταξίδι από την Καλιφόρνια με στάσεις σε όλη τη Δύση, που περιλάμβανε ακόμα και μία εκδρομή μέχρι το Κάλγκαρυ της Αλμπέρτα (Calgary, Alberta). Το ταξίδι έφερε τελικά τις δύο γυναίκες στη Βοστόνη όπου η Αμέλια υποβλήθηκε σε μια ακόμη επέμβαση, η οποία ήταν επιτυχέστερη. Μετά από την ανάρρωσή της, επέστρεψε για αρκετούς μήνες στο πανεπιστήμιο της Κολούμπια αλλά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις σπουδές της καθώς και τα περαιτέρω σχέδια της για εγγραφή στο MIT επειδή η μητέρα της δεν μπορούσε πλέον να αντεπεξέλθει οικονομικά με τα δίδακτρα και τις σχετικές δαπάνες. Σύντομα, βρήκε δουλειά πρώτα ως δασκάλα και στη συνέχεια ως κοινωνική λειτουργός, το 1925, στο Denison House, ζώντας στο Μέντφορντ (Medford).
Η Έρχαρτ διατήρησε το ενδιαφέρον της για την αεροπορία και έγινε μέλος του παραρτήματος της Βοστόνης της Αμερικανικής Αεροναυτικής Κοινότητας (American Aeronautical Society), όπου και κατόρθωσε να εκλεγεί αντιπρόεδρός της. Επένδυσε επίσης ένα μικρό ποσό των χρημάτων της στον αερολιμένα Ντέννισον (Dennison), ενώ παράλληλα ενεργούσε ως αντιπρόσωπος πωλήσεων για τα αεροπλάνα Kinner στην περιοχή της Βοστόνης[44]. Έγραφε άρθρα στις τοπικές εφημερίδες προωθώντας την αεροπορία και καθώς η δημοτικότητα της αυξανόταν άρχισε να σχεδιάζει τη δημιουργία μιας οργάνωσης αφιερωμένη στις γυναίκες πιλότους[45].
Η υπερατλαντική πτήση του 1928
Η Αμέλια Έρχαρτ με την δήμαρχο του Σαουθάμπτον, Κα. Φόστερ Ουέλς (Mrs. Foster Welch), 20 Ιουνίου 1928
Μετά από την σόλο πτήση του Τσαρλς Λίντμπεργκ (Charles Lindbergh) κατά μήκος του Ατλαντικού το 1927, η Έιμι Φιπς Γκέστ (Amy Phipps Guest) (1873-1959), εξέφρασε το ενδιαφέρον να γίνει η πρώτη γυναίκα που θα πετάξει (είτε ως πιλότος είτε ως επιβάτης) διασχίζοντας τον Ατλαντικό Ωκεανό. Στη συνέχεια όμως αποφάσισε ότι το ταξίδι ήταν πάρα πολύ επικίνδυνο για να το πραγματοποιήσει ή ίδια, οπότε ανέλαβε να υποστηρίξει το εγχείρημα, προτείνοντας να βρεθεί «ένα άλλο κορίτσι με τη σωστή εμφάνιση». Ενώ βρισκόταν στην εργασία της ένα απόγευμα του Απριλίου του 1928, η Έρχαρτ έλαβε ένα τηλεφώνημα από τον πολιτικό αρθογράφο πλοίαρχο Χίλτον Χ. Ράιλι (Capt. Hilton H. Railey), όπου την ρώτησε, «Θα ήθελες να διασχίσεις πετώντας τον Ατλαντικό;».
Οι συντονιστές του εγχειρήματος, συμπεριλαμβανομένου του εκδότη και του πολιτικού αρθογράφου Τζωρτζ Π. Πούτναμ (George P. Putnam) πήραν συνέντευξη από την Αμέλια και της ζήτησαν να συνοδεύσει τον πιλότο Ουίλμερ Στούλτζ (Wilmer Stultz) και τον συγκυβερνήτη - μηχανικό Λούις Γκόρντον (Louis Gordon) στην πτήση, ως επιβάτης, με το πρόσθετο καθήκον της ενημέρωσης του αρχείου πτήσης. Η ομάδα αναχώρησε από το λιμάνι Τρεπασέι (Trepassey Harbor) στη Newfoundland με ένα Fokker F.VIIb/3m στις 17 Ιουνίου 1928 και προσγειώθηκε στο λιμάνι Μπάρρι (Burry), κοντά στο Λανέλλι (Llanelli) της Ουαλίας, στο Ηνωμένο Βασίλειο, 21 ώρες αργότερα περίπου. Δεδομένου ότι το μεγαλύτερο μέρος της πτήσης ήταν «δια οργάνων» και η Αμέλια δεν είχε καμία εκπαίδευση για αυτόν τον τρόπο πτήσης, δεν χειρίστηκε το αεροσκάφος. Σε συνέντευξή της μετά την προσγείωση δήλωσε, «ο Στουλτζ πραγματοποίησε ολόκληρη την πτήση - έπρεπε. Εγώ ήμουν απλά μία αποσκευή, όπως ένας σάκος πατάτες», πρόσθεσε, «…ίσως κάποια μέρα να το δοκιμάσω μόνη»[46].
Ενώ βρισκόταν στην Αγγλία, η Έρχαρτ πέταξε το Avro Avian 594 Avian III (με σειριακό αριθμό SN: R3/AV/101) το οποίο άνηκε στην Λαίδη Μέρι Χηθ (Lady Mary Heath). Στη συνέχεια αγόρασε το αεροσκάφος και το έστειλε πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες (όπου του δόθηκε ο κωδικός προσδιορισμού αεροσκαφών 7083)[47].
Η επιστροφή των Στουλτζ, Γκόρντον και Έρχαρτ στις Ηνωμένες Πολιτείες χαιρετίστηκε με μία παρέλαση στη Νέα Υόρκη, για να ακολουθήσει η υποδοχή τους από τον Πρόεδρο Κάλβιν Κούλιτζ (Calvin Coolidge) στον Λευκό Οίκο.
Δημοσιότητα
Χρησιμοποιώντας την φυσική ομοιότητά της με τον Λίντμπεργκ[48], στον οποίο ο τύπος είχε δώσει το όνομα «τυχερό Λίντι», μερικές εφημερίδες και περιοδικά άρχισαν να αποκαλούν την Αμέλια «κυρία Λίντι»[49]. Η United Press ανακήρυξε την Έρχαρτ «βασίλισσα των Αιθέρων»[50]. Αμέσως μετά την επιστροφή της στις Ηνωμένες Πολιτείες, ανέλαβε έναν εξαντλητικό γύρο διαλέξεων (1928-29). Εν τω μεταξύ, ο Πούτναμ είχε αναλάβει μια εκστρατεία να την προωθήσει, η οποία περιλάμβανε την έκδοση ενός βιβλίου που είχε γράψει η Έρχαρτ, μια σειρά νέων διαλέξεων και χρήση των φωτογραφιών της στην προώθηση προϊόντων, συμπεριλαμβανομένων αποσκευών, των τσιγάρων «Lucky Strike» (που όμως δημιούργησε προβλήματα για την εικόνας της, με αποτέλεσμα το περιοδικό McCall να αποσύρει μια προσφορά που της είχε κάνει)[51] και γυναικείας ένδυσης. Τα χρήματα που κέρδισε από την «Lucky Strike» τα διέθεσε σε μια δωρεά 1.500 δολαρίων για την επικείμενη αποστολή του αντιπλοιάρχου Ρίτσαρντ Μπέρντ (Richard Byrd) στον Νότιο Πόλο[51].
Η Αμέλια αναμίχθηκε ενεργά στις προωθήσεις των προϊόντων που συνδέονταν με το όνομά της, ειδικά στη γυναικεία μόδα. Για πολλά χρόνια έραβε η ίδια τα ενδύματά της και η γραμμή «active living» που πωλούνταν σε 50 καταστήματα, όπως το Macy's στις μητροπολιτικές περιοχές, ήταν η έκφραση μιας νέας εικόνας της Έρχαρτ. Η άποψή της της για απλές, φυσικές γραμμές και υλικά που δεν τσαλακώνονταν και μπορούσαν εύκολα να πλυθούν υιοθέτησε το εύηχο αλλά θηλυκό «A.E.» (το όνομα που χρησιμοποιούσε με την οικογένεια και τους φίλους της)[52][53]. Η σειρά αποσκευών που προώθησε με την ονομασία Modernaire Earhart Luggage, η οποία παράγεται ακόμα και σήμερα, έφερε τη σφραγίδα της προσωπικότητάς της, καθώς ικανοποιούσε πλήρως τις απαιτήσεις των αεροπορικών ταξιδιών.[54]. Η εκστρατεία μάρκετινγκ του Τζ. Πούτναμ ήταν επιτυχής στην καθιέρωση της αίγλης της Έρχαρτ στη δημόσια αντίληψη[55].
Προωθώντας την Αεροπορία
Η δημοσιότητα γύρω από το όνομά της βοήθησε την Αμέλια να χρηματοδοτήσει τις πτήσεις της[56]. Έτσι, αποδεχόμενη μια θέση ως βοηθός συντάκτη στο περιοδικό Κοσμοπόλιταν, είχε την ευκαιρία να μετατρέψει το φόρουμ αυτό σε μία εκστρατεία για τη μεγαλύτερη δημόσια αποδοχή της αεροπορίας, εστιάζοντας ειδικά στο ρόλο των γυναικών και την εισαγωγή τους στο χώρο[57]. Το 1929 η Έρχαρτ ήταν μεταξύ των πρώτων αεροπόρων που προώθησαν τα εμπορικά αεροπορικά ταξίδια μέσω της ανάπτυξης μιας υπηρεσίας επιβατικών αερογραμμών. Μαζί με τον Τσαρλς Λίντμπεργκ, αντιπροσώπευε την Transcontinental Air Transport (TAT), και επένδυσε σε χρόνο και χρήμα για την καθιέρωση της πρώτης περιφερειακής υπηρεσίας μεταξύ της Νέας Υόρκης και της Ουάσιγκτον. (Η TAT αργότερα εξελίχθηκε στην TWA). Ήταν αντιπρόεδρος της National Airways, η οποία πραγματοποιούσε πτήσεις την αερογραμμών Boston-Maine Airways και διάφορων άλλων αερογραμμών στις βορειοανατολικές ΗΠΑ[58]. Μέχρι το 1940 η National Airways είχε γίνει η αεροπορική εταιρία Northeast Airlines.
Ανταγωνιστικές πτήσεις
Παρόλο που είχε κερδίσει μεγάλη φήμη για τη υπερατλαντική της πτήση, η Έρχαρτ επεδίωξε να κάνει ένα «ανεπανάληπτο» ρεκόρ[59]. Λίγο μετά την επιστροφή της στην Αμερική, ξεκίνησε για την πρώτη μεγάλη σόλο πτήση της με το Avian 7083, η οποία μάλιστα συνέπεσε με την περίοδο που το όνομά της ερχόταν στο επίκεντρο της δημοσιότητας σε ολόκληρη τη χώρα. Πραγματοποιώντας το ταξίδι τον Αύγουστο του 1928, η Έρχαρτ έγινε η πρώτη γυναίκα που πέταξε σόλο με επιστροφή κατά μήκος της βορειοαμερικανικής ηπείρου [60]. Σταδιακά οι ικανότητές και ο επαγγελματισμός της αυξήθηκαν, ενώ ο στρατηγός Λη Ουέιντ (General Leigh Wade), που πέταξε μαζί της το 1929 δήλωσε «Είναι γεννημένη αεροπόρος...»[61].
Στη συνέχεια, το 1929 έκανε την πρώτη προσπάθειά της σε αεροπορικό αγώνα, συμμετέχοντας στον πρώτο γυναικείο αεροπορικό αγώνα Σάντα Μόνικα - Κλήβελαντ (Santa Monica to Cleveland), και κατακτώντας την τρίτη θέση. Το 1930, η Έρχαρτ έγινε αξιωματούχος της Εθνικής Αεροναυτικής Ένωσης (National Aeronautic Association) από όπου προώθησε ενεργά την καθιέρωση ξεχωριστών γυναικείων ρεκόρ και συνέβαλε ώστε η Διεθνής Αεροπορική Ομοσπονδία (Fédération Aéronautique Internationale - FAI) να υιοθετήσει παρόμοια δράση[57]. Το 1931, πετώντας με ένα αυτόγυρο Pitcairn PCA-2 έθεσε παγκόσμιο ρεκόρ υψομέτρου στα 18.415 πόδια (5.613 μ). Παρόλο που ο σημερινός αναγνώστης μπορεί να αποκομίζει την εντύπωση, ότι η Έρχαρτ απλώς συμμετείχε σε ιπτάμενα «ακροβατικά», στην πραγματικότητα η δράση της Έρχαρτ μαζί με τις άλλες γυναίκες πιλότους ήταν κρίσιμη προκειμένου να αποκτήσει η αμερικανική κοινή γνώμη «αεροπορικό προσανατολισμό» και να πεισθεί ότι «η αεροπορία δεν ήταν πλέον μόνο για παράτολμους και υπεράνθρωπους»[62].
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Έρχαρτ αναμίχθηκε ενεργά με την οργάνωση The Ninety-Nines, μια οργάνωση γυναικών πιλότων που παρείχαν ηθική υποστήριξη και προωθούσαν την είσοδο των γυναικών στην αεροπορία. Η Αμέλια είχε συγκαλέσει συνεδρίαση γυναικών πιλότων το 1929, αμέσως μετά από τον γυναικείο αεροπορικό αγώνα και εκεί είχε προτείνει το όνομα της οργάνωσης εμπνευσμένη από τον αριθμό των καταστατικών μελών. Αργότερα, το 1930, έγινε η πρώτη Πρόεδρος της οργάνωσης[5]. Η Αμέλια ήταν ένθερμη συνήγορος των γυναικών πιλότων και όταν στον αγώνα Bendix Trophy του 1934 απαγορεύθηκε η συμμετοχή γυναικών, αρνήθηκε ανοιχτά να οδηγήσει το αεροπλάνο που θα μετέφερε την ηθοποιό Μέρι Πίκφορντ (Mary Pickford) στο Κλήβελαντ για να τελέσει την έναρξη του αγώνα[63].
Γάμος
Για ένα διάστημα η Αμέλια ήταν αρραβωνιασμένη με τον Σάμιουελ Τσάπμαν (Samuel Chapman), ένα χημικό μηχανικό από την Βοστόνη, διέλυσε όμως τον αρραβώνα της στις 23 Νοεμβρίου του 1928[64]. Την ίδια περίοδο η Έρχαρτ και ο Πούτναμ είχαν περάσει αρκετό καιρό μαζί, γεγονός που οδήγησε στην ανάπτυξη οικειότητας μεταξύ τους. Ο Τζωρτζ Πούτναμ, ήταν διαζευγμένος από το 1929 και έκανε αρκετές προτάσεις γάμου στην Αμέλια, πριν τελικά δεχτεί[65]. Ξεπερνώντας τους αρχικούς ενδοιασμούς της, παντρεύτηκαν στις 7 Φεβρουαρίου 1931, στο σπίτι της μητέρας του Πούτναμ, στο Νοανκ (Noank) του Κοννέκτικατ. Η Έρχαρτ αναφέρει τον γάμο ως μία «συνεργασία» με «διπλά χειριστήρια». Σε ένα γράμμα που έγραψε στον Πούτναμ και το οποίο του έδωσε την ημέρα του γάμου τους, η Αμέλια έγραψε «…Θέλω να καταλάβεις ότι δεν θα σε θεωρήσω δέσμιο σε μένα με κάποιο μεσαιωνικό κώδικα πίστης, ούτε θα θεωρήσω τον εαυτό μου δέσμιο σε σένα»[66][67][68].
Οι ιδέες της Αμέλια για τον γάμο θεωρούνταν φιλελεύθερες για την εποχή καθώς πίστευε στις ίσες ευθύνες και για τους δύο συζύγους, ενώ διατήρησε το δικό της όνομα αντί του συζύγου της. Όταν οι Τάιμς της Νέας Υόρκης (The New York Times), σύμφωνα με τους κανόνες γραφής τους, επέμειναν να αναφέρονται σε αυτή ως «Κα Πούτναμ», εκείνη το απέρριψε γελώντας. Ο Τζωρτζ Πούτναμ σύντομα ανακάλυψε ότι ο ίδιος αποκαλούνταν «Κος Έρχαρτ»[69]. Το ζευγάρι δεν πήγε γαμήλιο ταξίδι, καθώς η Αμέλια έλαβε μέρος σε περιοδεία εννέα ημερών κατά μήκος της χώρας προωθώντας αυτόγυρα αλλά και τον χορηγό της περιοδείας «Beechnut Gum».
Η σόλο υπερατλαντική πτήση του 1932
Σε ηλικία 34 ετών, το πρωί της 20ης Μαΐου 1932, η Έρχαρτ απογειώθηκε από το Χάρμπουρ Γκρέις (Harbour Grace) του Νιουφάουντλαντ, έχοντας μαζί της την τελευταία έκδοση της τοπικής εφημερίδας (με σκοπό να αποδείξει την ημερομηνία της πτήσης μέσω της ημερομηνίας της εφημερίδας). Σκόπευε να πετάξει ως το Παρίσι με το μονοκινητήριο Lockheed Vega 5b, αναπαριστώντας την σόλο πτήση του Τσαρλς Λίντμπεργκ. Τεχνικός σύμβουλός της ήταν ο διάσημος Νορβηγικής καταγωγής Αμερικάνος αεροπόρος Μπερντ Μπάλχεν (Bernt Balchen), ο οποίος την βοήθησε να προετοιμάσει το αεροσκάφος της. Επίσης έπαιξε το ρόλο του «δολώματος» για τους δημοσιογράφους καθώς, υποθετικά, προετοίμαζε το Vega της Έρχαρτ για την δική του πτήση στον Αρκτικό κύκλο[74]. Μετά από μία πτήση διάρκειας 14 ωρών και 56 λεπτών, στη διάρκεια της οποίας αντιμετώπισε δυνατούς βόρειους ανέμους, συνθήκες παγετού και μηχανικά προβλήματα, η Αμέλια προσγειώθηκε σε ένα βοσκοτόπι στο Κάλμορ (Culmore), βόρεια του Ντέρι (Derry) της Βόρειας Ιρλανδίας. Όταν ένας εργάτης του αγροκτήματος τη ρώτησε «Πέταξες από μακριά;» η Αμέλια απάντησε «Από την Αμερική». Το σημείο προσγείωσης της είναι σήμερα έδρα ενός μικρού μουσείου του Κέντρου Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Centre)[75].
Ως η πρώτη γυναίκα που διέσχισε σόλο και χωρίς στάση τον Ατλαντικό ωκεανό, η Έρχαρτ έλαβε τον Διακεκριμένο Ιπτάμενο Σταυρό από το Αμερικανικό Κογκρέσο, τον Σταυρό των Ιπποτών της Λεγεώνας της Τιμής από τη Γαλλική Κυβέρνηση και το Χρυσό Μετάλλιο της National Geographic Society από τον Αμερικανό πρόεδρο Χέρμπερτ Χούβερ (Herbert Hoover). Καθώς η φήμη της μεγάλωνε, ανέπτυξε φιλίες με πολλούς ανθρώπους σε υψηλές θέσεις, με σημαντικότερη τη φιλία της με την Έλενορ Ρούσβελτ (Eleanor Roosevelt), την «Πρώτη Κυρία». Η Ρούσβελτ μοιραζόταν κοινά ενδιαφέροντα με την Έρχαρτ, κυρίως την προώθηση των δικαιωμάτων των γυναικών. Μετά από μία πτήση της με την Έρχαρτ, η Ρούσβελτ έβγαλε άδεια μαθητευομένου πιλότου, όμως δεν έδωσε συνέχεια στα σχέδιά της να μάθει να πετάει. Οι δύο φίλες επικοινωνούσαν συχνά καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους[76]. Ακόμα μία διάσημη αεροπόρος, η Ζακλίν Κόχραν (Jacqueline Cochran), την οποία το κοινό θεωρούσε την μεγαλύτερη αντίπαλο της Έρχαρτ, υπήρξε καλή φίλη της εκείνη την περίοδο[77].
Άλλες σόλο πτήσεις
Στις 11 Ιανουαρίου 1935 η Έρχαρτ έγινε ο πρώτος άνθρωπος που πέταξε σόλο από τη Χονολουλού της Χαβάη στο Όκλαντ της Καλιφόρνια. Αν και πολλοί άλλοι είχαν αποπειραθεί αυτή η υπερωκεάνια πτήση, με γνωστότερη την προσπάθεια του 1927 από τους ατυχείς συμμετέχοντες του αεροπορικού αγώνα Dole (Dole Air Race) οι οποίοι είχαν αντιστρέψει τη διαδρομή, η πτήση της Έρχαρτ υπήρξε απροβλημάτιστη, χωρίς μηχανικά προβλήματα[78]. Τις τελευταίες ώρες της πτήσης φέρεται να χαλαρώνει και να ακούει την «αναμετάδοση της Μητροπολιτικής Όπερας από τη Νέα Υόρκη».[78]
Την ίδια χρονιά, πετώντας άλλη μία φορά με το πιστό της Vega το οποίο είχε ονομάσει «old Bessie, the fire horse», η Έρχαρτ πέταξε σόλο από το Λος Άντζελες στην Πόλη του Μεξικού στις 19 Απριλίου. Η επόμενη προσπάθεια της ήταν η δίχως στάση πτήση από την πόλη του Μεξικό στη Νέα Υόρκη. Ξεκινώντας στις 8 Μαΐου, η πτήση της ήταν δεν είχε προβλήματα παρόλο το μεγάλο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί στο αεροδρόμιο Νιούαρκ (Newark) του Νιού Τζέρσεϊ και την ανάγκασε να είναι προσεκτική[79] ώστε να μην προκαλέσει κάποιο ατύχημα κατά την τροχοδρόμηση της.
Η Έρχαρτ συμμετείχε σε ένα ακόμα αεροπορικό αγώνα μεγάλων αποστάσεων, τερματίζοντας πέμπτη στον αγώνα Bendix Trophy Race του 1935, το καλύτερο αποτέλεσμα που μπορούσε να περιμένει δεδομένου ότι το εργοστασιακό της Lockheed Vega είχε μέγιστη ταχύτητα 195 μιλίων την ώρα και ήταν βραδύτερο από τα ειδικά κατασκευασμένα αγωνιστικά αεροσκάφη που είχαν τελική ταχύτητα μεγαλύτερη των 300 μιλίων την ώρα[80]. Ο αγώνας ήταν ιδιαίτερα δύσκολος καθώς ένας από τους διαγωνιζόμενους, ο Σεσίλ Άλλεν (Cecil Allen) σκοτώθηκε σε ένα ατύχημα κατά την απογείωση ενώ η Ζακλίν Κόχραν (Jacqueline Cochran) αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα εξαιτίας μηχανικών προβλημάτων και της πυκνής ομίχλης[81] και των βίαιων καταιγίδων που χτύπησαν τον αγώνα.
Την περίοδο 1930 – 1935, η Αμέλια είχε θέσει επτά ρεκόρ ταχύτητας και απόστασης γυναικών με διαφορετικά αεροσκάφη, περιλαμβανομένων των Kinner Airster, Lockheed Vega και Pitcairn Autogiro. Από το 1935, αναγνωρίζοντας τους περιορισμούς του «αγαπημένου κόκκινου Vega» στις μακρινές υπερωκεάνιες πτήσεις, η Αμέλια περιέγραψε με δικά της λόγια ένα νέο «βραβείο… μία πτήση την οποία θέλω περισσότερο από κάθε άλλη να επιχειρήσω – τον περίπλου της Γης, όσο πιο κοντά στον Ισημερινό της όσο είναι δυνατόν»[82]. Για αυτή την προσπάθειά της θα χρειαζόταν ένα νέο αεροσκάφος.
Η παγκόσμια πτήση του 1937
Το Lockheed Electra της Αμέλια Έρχαρτ
Σχεδιασμός
Το 1935 η Έρχαρτ συνεργάστηκε με το πανεπιστήμιο Purdue ως επισκεπτόμενο μέλος συμβουλεύοντας γυναίκες σε θέματα σταδιοδρομίας και ως τεχνικός σύμβουλος του τμήματος αεροναυτικής[83]. Τον Ιούλιο του 1936 παρέλαβε ένα Lockheed 10E Electra που χρηματοδοτήθηκε από το Purdue και άρχισε να σχεδιάζει την παγκόσμια πτήση της. Παρόλο που δεν θα ήταν η πρώτη που θα πραγματοποιούσε τον κύκλο της Γης, θα ήταν ο μακρύτερος κύκλος, ακολουθώντας μία εξαντλητική ισημερινή διαδρομή 29.000 μιλίων (47.000 χλμ). Αν και το Electra έγινε γνωστό από τον τύπο ως «ιπτάμενο εργαστήριο», η εφαρμοσμένη επιστήμη ήρθε δεύτερη στο προγραμματισμό και η πτήση σχεδιάστηκε γύρω από την πρόθεση της Έρχαρτ να περιπλεύσει τη Γη, συγκεντρώνοντας παράλληλα υλικό και το ενδιαφέρον του κοινού για το επόμενο βιβλίο της. Η πρώτη της επιλογή ως πλοηγός ήταν ο πλοίαρχος Χάρρυ Μάννινγκ (Harry Manning), καπετάνιος του πλοίου President Roosevelt με το οποίο επέστρεψε η Αμέλια από την Ευρώπη το 1928.
Μέσω των επαφών της στην αεροπορική κοινότητα του Λος Άντζελες επιλέχθηκε ο Φρεντ Νόοναν (Fred Noonan) ως δεύτερος πλοηγός[84]. Ο Νόοναν είχε εμπειρία και στη ναυτική (καθώς ήταν καπετάνιος πλοίου) και στη αεροπορική ναυσιπλοΐα. Υπήρχαν σημαντικοί πρόσθετοι παράγοντες που έπρεπε να ληφθούν υπόψη για την εφαρμογή της ουράνιας (έναστρης) ναυσιπλοΐας στα αεροσκάφη[85]. Ο Νόοναν είχε αποχωρήσει πρόσφατα την Pan Am, όπου είχε σχεδιάσει τις περισσότερες διαδρομές των υδροπλάνων της εταιρίας κατά μήκος του Ειρηνικού. Ήταν επίσης αρμόδιος για την εκπαίδευση των πλοηγών της Pan American για τη διαδρομή μεταξύ του Σαν Φρανσίσκο και της Μανίλα[86][87]. Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε ότι ο Νόοναν θα ήταν ο πλοηγός από τη Χαβάη μέχρι τη νήσο Χάουλαντ (Howland), ένα ιδιαίτερα δύσκολο τμήμα της πτήσης. Στη συνέχεια θα συνέχιζε με την Έρχαρτ μέχρι την Αυστραλία από όπου θα προχωρούσε μόνη της για το υπόλοιπο του εγχειρήματος.
Η πρώτη απόπειρα
Ο Πωλ Μαντζ, η Αμέλια Έρχαρτ, ο Χάρρυ Μάννινγκ και ο Φρεντ Νόοναν στο Όκλαντ της Καλιφόρνια, στις 17 Μαρτίου 1937
Την ημέρα του Αγίου Πατρικίου, στις 17 Μαρτίου 1937, πέταξαν το πρώτο μέρος του ταξιδιού, από το Όκλαντ της Καλιφόρνια στη Χονολουλού της Χαβάη. Εκτός της Έρχαρτ και του Νόοναν, στο αεροσκάφος επέβαιναν ο Χάρρυ Μάννινγκ και ο πιλότος ακροβατικών του Χόλιγουντ Πωλ Μαντζ (Paul Mantz), ο οποίος ήταν ο τεχνικός σύμβουλος της Έρχαρτ. Εξαιτίας προβλημάτων με τη λίπανση και τους μηχανισμούς μεταβλητού βήματος της προπέλας, το αεροσκάφος χρειάστηκε επισκευές στη Χαβάη. Τελικά το Electra κατέληξε στο αεροδρόμιο Λουκ (Luke) του Αμερικανικού Ναυτικού, στο νησί Φορντ (Ford Island) του Περλ Χάρμπορ. Τρεις μέρες αργότερα το αεροσκάφος ήταν έτοιμο και με επιβαίνοντες τους Έρχαρτ, Νόοναν και Μάννινγκ ξεκίνησαν για το δεύτερο μέρος του ταξιδιού από το αεροδρόμιο Λουκ. Κατά τη διάρκεια όμως της απογείωσης το αεροσκάφος ανασηκώθηκε στη μία πτέρυγα, βρίσκοντας στο έδαφος με την άλλη. Οι συνθήκες του περιστατικού παραμένουν αδιευκρίνιστες. Μάρτυρες στο αεροδρόμιο Λουκ, μεταξύ των οποίων και ένας δημοσιογράφος του Associated Press που βρισκόταν παρόν, είπαν ότι είδαν το ένα ελαστικό να σκάει[88]. Η Έρχαρτ νόμισε πως είτε έσκασε το δεξί ελαστικό του Electra, είτε είχε καταρρεύσει το δεξιό σκέλος του συστήματος προσγείωσης, είτε και τα δύο. Κάποιες πηγές, συμπεριλαμβανομένου και του Μαντζ, μίλησαν για λάθος της πιλότου[88].
Το αεροσκάφος υπέστη σοβαρές ζημίες, καθιστώντας τη συνέχεια της πτήσης αδύνατη, και χρειάστηκε να μεταφερθεί δια θαλάσσης στις εγκαταστάσεις της Λόκχηντ (Lockheed) στο Μπούρμπανκ (Burbank) της Καλιφόρνια για επισκευές[89].
Η δεύτερη απόπειρα
Η Έρχαρτ και ο Νόοναν με το Lockheed L10 Electra στο Ντάργουιν της Αυστραλίας, στις 28 Ιουνίου 1937
Όσο το Electra επισκευαζόταν, η Έρχαρτ και ο Πούτναμ εξασφάλιζαν επιπλέον πόρους και προετοιμαζόταν για την δεύτερη απόπειρα. Αυτή τη φορά η πτήση θα γινόταν από τα δυτικά προς τα ανατολικά και ξεκίνησε με μία πτήση από το Όκλαντ στο Μαϊάμι της Φλόριντα, η οποία κρατήθηκε κρυφή από το κοινό και τον τύπο, και μόνο μετά την άφιξή της εκεί η Έρχαρτ ανακοίνωσε δημόσια τα σχέδιά της να επαναλάβει το εγχείρημα της πτήσης γύρω από τη Γη. Η αλλαγή στην φορά της πτήσης ήταν αποτέλεσμα των αλλαγών στην διεύθυνση των ανέμων και τις μετεωρολογικές μεταβολές που σημειώθηκαν από την πρώτη απόπειρα. Ο Φρεντ Νόοναν ήταν ο μοναδικός συνεπιβάτης της Έρχαρτ σε αυτή την πτήση. Αναχώρησαν από το Μαϊάμι την 1η Ιουνίου και μετά από στάσεις στη Νότια Αμερική, την Αφρική, την Ινδική υποήπειρο και την Νοτιοανατολική Ασία, έφτασαν στην πόλη Λαε (Lae) της Νέας Γουινέα στις 29 Ιουνίου 1937. Σε αυτό το στάδιο είχαν συμπληρώσει περίπου 22.000 μίλια (35.000 χιλιόμετρα) του ταξιδιού, ενώ τα υπόλοιπα 7.000 μίλια (11.000 χλμ) θα ήταν εξολοκλήρου πάνω από τον Ειρηνικό.
Αναχώρηση από τη Λαε
Στις 2 Ιουλίου 1937, η Έρχαρτ και ο Νόοναν απογειώθηκαν με το βαριά φορτωμένο Electra από την Λαε. Ο σχεδιαζόμενος προορισμός τους ήταν η νήσος Χάουλαντ, μία επίπεδη λωρίδα γης μήκους 2.000 μέτρων και πλάτους 500 μέτρων, τρία μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και 2.556 μίλια (4.113 χλμ) μακριά. Η τελευταία γνωστή αναφορά θέσης τους έγινε κοντά στις νήσους Νουμουμάνου (Nukumanu Islands), μετά από περίπου 800 μίλια (1.300 χλμ) πτήσης. Η άκατος της Αμερικανικής Ακτοφυλακής Itasca βρισκόταν στη νήσο Χάουλαντ με αποστολή να επικοινωνεί με το Electra της Έρχαρτ και να τους καθοδηγήσει στο νησί, μόλις θα έφθαναν στην περιοχή.
Τελική Προσέγγιση στη νήσο Χάουλαντ
Μέσω μία σειράς παρανοήσεων ή λαθών (οι λεπτομέρειες παραμένουν ακόμα και σήμερα αδιευκρίνιστες) η τελική προσέγγιση με χρήση ραδιοναυτιλίας στη νήσο Χάουλαντ ήταν ανεπιτυχής. Ο Φρεντ Νόοναν είχε γράψει νωρίτερα σχετικά με προβλήματα που επηρέαζαν την ακρίβεια εύρεσης της κατεύθυνσής τους βασιζόμενοι στη ραδιοναυτιλία[90]. Κάποιες πηγές έχουν σημειώσει την προφανή έλλειψη κατανόησης της Έρχαρτ της κεραίας εύρεσης κατευθύνσεως Bendix, η οποία αποτελούσε την περίοδο εκείνη νέα τεχνολογία. Μία άλλη καταγεγραμμένη αιτία της πιθανής σύγχυσης ήταν το γεγονός ότι η άκατος της Ακτοφυλακής Itasca και η Έρχαρτ είχαν σχεδιάσει το πρόγραμμα επικοινωνιών τους χρησιμοποιώντας χρονικά συστήματα με διαφορά μισής ώρας (η Έρχαρτ χρησιμοποιούσε την Πολιτική Ώρα Γκρίνουιτς και το Itasca το σύστημα προσδιορισμού χρονικών ζωνών του Ναυτικού)[91].
Κινηματογραφικές αποδείξεις από τη Λαε εμφάνιζαν ότι μία κεραία τοποθετημένη στο κάτω μέρος της ατράκτου ίσως να είχε αποκολληθεί από το φορτωμένο καύσιμα Electra κατά τη διάρκεια της τροχοδρόμησης ή της απογείωσης από τον χορτάρινο διάδρομο, παρόλο που καμία κεραία δεν βρέθηκε ποτέ στη Λαε. Ό Ντον Ντουίγκινς, στη βιογραφία του Πωλ Μαντζ (ο οποίος βοήθησε την Έρχαρτ και το Νόοναν στον σχεδιασμό της πτήσης τους), σημειώνει ότι οι δύο αεροπόροι είχαν κόψει την κεραία μεγάλου καλωδίου, λόγω της ενόχλησης που προκαλούσε το γεγονός ότι έπρεπε να την ανασύρουν μέσα στο αεροσκάφος μετά από κάθε χρήση.
Ραδιοφωνικά μηνύματα
Η Έρχαρτ στο πιλοτήριο του Electra το 1936
Κατά την διάρκεια της προσέγγισης της Έρχαρτ και του Νόοναν στη νήσο Χάουλαντ το Itasca έλαβε καθαρές και δυνατές φωνητικές μεταδόσεις από την Έρχαρτ, δίνοντας ως στοιχείο αναγνώρισης το νηολόγιο του Electra «KHAQQ», όμως προφανώς δεν μπορούσε να ακούσει τις φωνητικές μεταδόσεις από το πλοίο. Στις 7:42 π.μ. η Έρχαρτ ανέφερε μέσω ασυρμάτου «Πρέπει να ερχόμαστε προς τα εσάς όμως δεν μπορούμε να σας δούμε – όμως τα καύσιμα τελειώνουν. Δεν έχει καταστεί δυνατό να επικοινωνήσω μαζί σας μέσω ασυρμάτου. Πετάμε στα χίλια πόδια». Στην μετάδοση στις 7:58 π.μ. η Έρχαρτ είπε ότι δεν μπορούσε να ακούσει το Itasca και τους ζήτησε να στείλουν φωνητικά μηνύματα ώστε να μπορέσει να πάρει ένα ραδιοφωνικό στίγμα (αυτή η μετάδοση, σύμφωνα με το Itasca, ήταν το δυνατότερο μήνυμα, δημιουργώντας την εντύπωση ότι η Έρχαρτ και ο Νόοναν βρίσκονταν στην ευρύτερη περιοχή). Το Itasca δεν μπορούσε να στείλει τα μηνύματα στην συχνότητα που ζητούσε η Έρχαρτ και αντί αυτών έστειλε μηνύματα σε κώδικα Μορς. Η Έρχαρτ επιβεβαίωσε την λήψη αυτών των μηνυμάτων, όμως είπε πως ήταν αδύνατο να προσδιορίσει την κατεύθυνση[92].
Στην τελευταία γνωστή της μετάδοση στις 8:43 π.μ. η Έρχαρτ είπε «Είμαστε στη γραμμή 157 337. Θα επαναλάβουμε αυτό το μήνυμα. Θα το επαναλάβουμε στους 6210 χιλιοκύκλους. Περιμένετε». Όμως μερικές στιγμές αργότερα επανήλθε στην ίδια συχνότητα (3105 kHz) με μία μετάδοση η οποία καταχωρήθηκε ως «αμφισβητούμενη»: «Είμαστε σε πορεία βορρά προς νότο»[93]. Η μετάδοση της Έρχαρτ φαίνεται να δηλώνει ότι αυτή και ο Νόοναν πίστευαν ότι είχαν φτάσει στην χαρτογραφημένη θέση της νήσου Χάουλαντ, το οποίο όμως ήταν εσφαλμένο κατά περίπου πέντε ναυτικά μίλια (δέκα χιλιόμετρα). Το Itasca χρησιμοποίησε τους λέβητες του για να δημιουργήσει καπνό, όμως οι δύο αεροπόροι προφανώς δεν το είδαν. Τα πολλά σκόρπια σύννεφα στην περιοχή γύρω από τη νήσο Χάουλαντ είχαν επίσης επισημανθεί ως πιθανό πρόβλημα, καθώς η βαθιά σκιά τους στην επιφάνεια του ωκεανού καθιστούσε δυσδιάκριτο το χαμηλό και επίπεδο προφίλ του νησιού.
Κατά πόσο ελήφθησαν μεταγενέστερα μηνύματα από την Έρχαρτ και το Νόοναν δεν έχει διευκρινιστεί. Εάν ελήφθησαν μεταδόσεις από το Electra, οι περισσότερες αν όχι όλες ήταν αδύναμες και απελπιστικά αλλοιωμένες. Οι μεταδόσεις της Έρχαρτ προς τη νήσο Χάουλαντ γίνονταν στη συχνότητα των 3105 kHz, μία συχνότητα περιορισμένη για αεροπορική χρήση στις Ηνωμένες Πολιτείες από την Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών (Federal Communications Commission - FCC)[94]. Αυτή όμως η συχνότητα δεν είχε θεωρηθεί κατάλληλη για μεταδόσεις από μεγάλες αποστάσεις. Όταν η Έρχαρτ βρισκόταν σε υψόμετρο ταξιδίου και μεταξύ της Λαε και της νήσου Χάουλαντ (περισσότερα από χίλια μίλα από το καθένα) κανένας σταθμός δεν άκουσε την προγραμματισμένη μετάδοση στις 0815 GCT[95]. Επιπλέον, ο μεταδότης των 50 βατ που χρησιμοποιούσε η Έρχαρτ ήταν συνδεδεμένος με μία, μικρότερη του απαιτούμενου μήκους, κεραία τύπου V[96][97].
Η τελευταία φωνητική μετάδοση της Έρχαρτ που έλαβαν στη νήσο Χάουλαντ υποδείκνυε ότι αυτή και ο Νόοναν πετούσαν κατά μήκος μίας γραμμής θέσης (η οποία διέτρεχε στις 157 – 337 μοίρες) την οποία ο Νόοναν θα είχε υπολογίσει και αποτυπώσει στα χάρτη καθώς θα προσέγγιζαν το Χάουλαντ[98]. Μετά την απώλεια της επικοινωνίας με το νησί Χάουλαντ, έγιναν προσπάθειες να επικοινωνήσουν με τους δύο αεροπόρους τόσο με φωνητικές μεταδόσεις όσο και με μεταδόσεις σε κώδικα Μορς. Χειριστές κατά μήκος του Ειρηνικού και στις Ηνωμένες πολιτείες ίσως να άκουσαν σήματα από το Electra, όμως αυτά ήταν ακαταλαβίστικα ή αδύναμα[99].
Κάποιες από αυτές τις μεταδόσεις ήταν φάρσες, όμως άλλες θεωρήθηκαν αυθεντικές. Μετρήσεις που πάρθηκαν από σταθμούς της Pan American Airways εμφάνιζαν ότι τα σήματα προέρχονταν από διαφορετικές τοποθεσίες, συμπεριλαμβανομένης της νήσου Γκάρντρερ[100][101]. Θεωρήθηκε ότι εάν τα σήματα προέρχονταν από την Έρχαρτ και τον Νόοναν θα πρέπει να ήταν σε ξηρά με το αεροπλάνο, καθώς το νερό θα είχε βραχυκυκλώσει τα ηλεκτρικά συστήματα του Electra[102][103]. Σποραδικά σήματα σημειώνονταν για τέσσερις ή πέντε ημέρες μετά από την εξαφάνιση, όμως κανένα δεν έδωσε κάποια κατανοητή πληροφορία[104]. Ο πλοίαρχος του USS Colorado αργότερα δήλωσε «Υπήρχαν αναμφίβολα πολλοί σταθμοί που καλούσαν το αεροσκάφος της Έρχαρτ στην συχνότητα του αεροσκάφους, κάποιοι με φωνητικές μεταδόσεις και κάποιοι με σήματα. Όλοι αυτοί προστέθηκαν στη σύγχυση και την αμφιβολία για την αυθεντικότητα των αναφορών»[105].
Απόπειρες έρευνας [Επεξεργασία]
Ξεκινώντας περίπου μία ώρα μετά το τελευταίο καταγεγραμμένο μήνυμα της Έρχαρτ, το USCG Itasca ξεκίνησε μία ανεπιτυχή έρευνα βόρεια και δυτικά της νήσου Χάουλαντ, βασιζόμενο στις αρχικές υποθέσεις οι οποίες βασίζονταν στις μεταδόσεις από το αεροσκάφος. Το Αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό ενεπλάκη σύντομα στην ερεύνα και μέσα σε διάστημα τριών ημερών έστειλε όλες τις διαθέσιμες μονάδες στην περιοχή των ερευνών, πλησίον του Χάουλαντ. Η αρχική έρευνα από το Itasca περιελάμβανε τον πλου κατά μήκος της γραμμής θέσης 157/337 στα βόρεια-βορειοδυτικά του νησιού. Στη συνέχεια ερεύνησε την περιοχή στα βορειοανατολικά του νησιού, παρακείμενη αλλά μεγαλύτερη της περιοχής που ερευνήθηκε στα βορειοδυτικά. Βασισμένοι στις ενδείξεις πολλών υποτιθέμενων μεταδόσεων της Έρχαρτ, κάποιες έρευνες επικεντρώθηκαν σε μία συγκεκριμένη θέση 281 μοίρες βορειοδυτικά της νήσου Χάουλαντ, χωρίς όμως να βρεθούν σημάδια των δύο αεροπόρων ή ξηρά[106]. Τέσσερις μέρες μετά την τελευταία επιβεβαιωμένη μετάδοση της Έρχαρτ, στις 6 Ιουλίου 1937, ο πλοίαρχος του θωρηκτού Κολοράντο (Colorado) διετάχθη από τον διοικητή της Δέκατης Τέταρτης Ναυτικής Περιφέρειας (Fourteenth Naval District) να αναλάβει την αρχηγεία όλων των μονάδων του ναυτικού και της ακτοφυλακής και να συντονίσει τις έρευνες[106].
Αργότερα οι έρευνες εστιάστηκαν στις νήσους Φοίνιξ (Phoenix Islands), νότια του Χάουλαντ[107]. Μία εβδομάδα μετά την εξαφάνιση, αεροσκάφη από το Colorado πέταξαν πάνω από πολλά νησιά του συμπλέγματος, συμπεριλαμβανομένης της νήσου Γκάρντνερ, η οποία ήταν ακατοίκητη για περισσότερα από 40 χρόνια. Η αναφορά για το Γκάρντνερ έγραφε «Σημάδια πρόσφατης κατοίκησης είναι εμφανώς ορατά όμως οι επανειλημμένοι κύκλοι και εστίαση απέτυχαν να προκαλέσουν κάποιο απαντητικό κύμα από πιθανούς κατοίκους και τελικά φάνηκε δεδομένο ότι κανείς δεν ήταν εκεί… Στην δυτική πλευρά του νησιού ένα εγκαταλελειμμένο ατμόπλοιο (εκτοπίσματος περίπου 4.000 τόνων)… έχει σχεδόν εξοκείλει στην κοραλλιογενή παραλία με το κήτος του σπασμένο σε δύο σημεία. Η λίμνη στο Γκάρντνερ φαίνεται αρκετά βαθιά και σίγουρα αρκετά μεγάλη ώστε ένα υδροπλάνο ή ακόμα και μία αεράκατος να μπορούσε να προσθαλασσωθεί ή να αποθαλασσωθεί προς κάθε κατεύθυνση με λίγη ή και καθόλου δυσκολία. Εάν είχε την ευκαιρία, η κυρία Έρχαρτ θα μπορούσε να προσγειώσει το αεροπλάνο της στη λίμνη και να κολυμπήσει στην ακτή»[108]. Επίσης ανακαλύφθηκε ότι το σχήμα και το μέγεθος της νήσου Γκάρντνερ, όπως εμφανιζόταν στους χάρτες, ήταν τελείως ανακριβές. Περαιτέρω έρευνες από το ναυτικό επαναλήφθηκαν στα βόρεια, δυτικά και νοτιοδυτικά της νήσου Χάουλαντ, βασισμένες στην πιθανότητα ότι το Electra, μετά από πιθανή προσθαλάσσωση, θα επέπλεε στον ωκεανό ή οι δύο αεροπόροι θα βρίσκονταν σε κάποια σωστική λέμβο[109].
Οι επίσημες προσπάθειες διήρκεσαν μέχρι τις 19 Ιουλίου 1937[110]. Με κόστος τέσσερα εκατομμύρια δολάρια, η από αέρος και θαλάσσης έρευνα του ναυτικού και της ακτοφυλακής ήταν η πιο ακριβή και εντατική στην ιστορία μέχρι τότε, όμως οι τεχνικές έρευνας και διάσωσης εκείνη την περίοδο ήταν βασικές και κάποιες από τις έρευνες βασίζονταν σε εσφαλμένα συμπεράσματα και λανθασμένες πληροφορίες. Οι επίσημες αναφορές για τις προσπάθειες των ερευνών επηρεάζονταν από άτομα φοβισμένα για το πώς οι ρόλοι τους στην ανεύρεση της ηρωικής Αμερικανίδας θα καταγράφονταν από τον τύπο[111]. Παρ' όλη την άνευ προηγούμενο έρευνα από το Αμερικανικό ναυτικό και την ακτοφυλακή, δεν βρέθηκε καμία φυσική απόδειξη της Έρχαρτ, του Νόοναν ή του Electra 10E. Το αεροπλανοφόρο Lexington και το θωρηκτό Colorado του Αμερικανικού Ναυτικού, το Itasca και τα Ιαπωνικά Koshu, πλοίο ωκεανογραφικών ερευνών, και Kamoi, βοηθητικό πλοίο υδροπλάνων, ερεύνησαν έξι με επτά ημέρες το καθένα, καλύπτοντας μία έκταση 150.000 τετραγωνικών μιλίων[112][113].
Αμέσως μετά τη λήξη των επίσημων ερευνών, ο Τζωρτζ Πούτναμ χρηματοδότησε μία ιδιωτική έρευνα από τις τοπικές αρχές των παραπλήσιων νησιών του Ειρηνικού, επικεντρωμένος στα νησιά Γκίλμπερτ (Gilbert). Στα τέλη Ιουλίου 1937 ο Πούτναμ μίσθωσε δύο μικρά σκάφη και, ενώ βρισκόταν στις Ηνωμένες Πολιτείες, διεύθυνε μία έρευνα στα νησιά Φοίνιξ, στη Νήσο των Χριστουγέννων, τη Νήσο Φάννινγκ (Fanning Island), στα νησιά Γκίλμπερτ και Μάρσαλ, χωρίς όμως να βρεθούν ίχνη του Electra ή των επιβαινόντων του[114].
Οι θεωρίες της εξαφάνισης
Η Αμέλια Έρχαρτ και ο Φρεντ Νόοναν στο Λος Άντζελες, Μάιος 1937
Είναι αρκετές οι θεωρίες που αναπτύχθηκαν μετά από την εξαφάνιση της Έρχαρτ και του Νόοναν. Δύο όμως είναι οι πιθανότητες σχετικά με τη μοίρα των δύο αεροπόρων που κυριαρχούν μεταξύ των ερευνητών και των ιστορικών.
Συντριβή και βύθιση
Πολλοί ερευνητές θεωρούν ότι το Electra έμεινε από καύσιμα και η Έρχαρτ με τον Νόοναν συνετρίβησαν στη θάλασσα. Ο πλοηγός και αεροναυτικός μηχανικός Έλγκεν Λονγκ (Elgen Long) και η σύζυγός του Μαρί Κ Λονγκ (Marie K. Long) αφιέρωσαν 35 χρόνια ερευνώντας τη θεωρία της «συντριβής και βύθισης», η οποία είναι η πλέον αποδεκτή εξήγηση της εξαφάνισης[115]. Ο πλοίαρχος του Αμερικανικού Ναυτικού Λώρενς Φ. Σάφορντ (Capt. Laurance F. Safford, USN), ο οποίος ήταν υπεύθυνος του Mid Pacific Strategic Direction Finding Net την περίοδο του μεσοπολέμου και για την αποκωδικοποίηση Ιαπωνικών μηνυμάτων που αφορούσαν την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, κρυπτογραφημένων με την συσκευή PURPLE, ξεκίνησε, τη δεκαετία του 1970, μία εκτενή ανάλυση της πτήσης της Έρχαρτ, συμπεριλαμβάνοντας τις περίπλοκες μεταδόσεις και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το εγχείρημα της Έρχαρτ έφερε χαρακτηριστικά «φτωχού σχεδιασμού, ακόμα χειρότερης εκτέλεσης»[116]. Ο Υποναύαρχος του Αμερικανικού Ναυτικού Ρίτσαρντ Ρ Μπλακ (Rear Admiral Richard R. Black, USN), ο οποίος είχε τη διοικητική ευθύνη του αεροδιαδρόμου της νήσου Χάουλαντ και βρισκόταν παρών στο θάλαμο τηλεπικοινωνιών του Itasca δήλωσε με βεβαιότητα το 1982 ότι «το Electra έπεσε στη θάλασσα περίπου στις 10 π.μ., στις 2 Ιουλίου 1937, όχι πολύ μακριά από το Χάουλαντ»[116]. Ο Βρετανός ιστορικός της αεροπορίας Ρόι Νέσμπιτ (Roy Nesbit), εξετάζοντας τις αποδείξεις από σύγχρονες μαρτυρίες και την αλληλογραφία του Πούτναμ, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το Electra της Έρχαρτ δεν ανεφοδιάστηκε πλήρως στη Λαε[117]. Ο Ουίλιαμ Λ. Πόλχεμους (William L. Polhemous), πλοηγός της Ανν Πελεγκρένο (Ann Pellegreno) στην πτήση του 1967 η οποία ακολούθησε την αυθεντική διαδρομή της Έρχαρτ και του Νόοναν, μελέτησε τους χάρτες πλοήγησης για τις 2 Ιουλίου 1937 και θεώρησε ότι ο Νόοναν ίσως να είχε υπολογίσει λανθασμένα την «ευθεία προσέγγιση» για την άφιξη στο Χάουλαντ[118].
Ο Ντέιβιντ Τζοούρνταιν (David Jourdain), πρώην κυβερνήτης υποβρυχίου και ωκεανολόγος μηχανικός ειδικευμένος στις θαλάσσιες έρευνες και ανακτήσεις μεγάλων βαθών, υποστήριξε ότι όλες οι σχετιζόμενες με την νήσο Γκάρντνερ μεταδόσεις είναι εσφαλμένες. Μέσω της εταιρίας του Nauticos ερεύνησε εκτενώς την περιοχή βόρεια και δυτικά της νήσου Χάουλαντ κατά τη διάρκεια δύο αποστολών έρευνας με χρήση σόναρ μεγάλου βάθους και συνολικής αξίας 4,5 εκατομμυρίων δολαρίων (2002, 2006), χωρίς όμως να ανακαλύψει κάτι. Οι περιοχές έρευνας καθορίστηκαν βάσει της γραμμής θέσης (157-337) την οποία η Έρχαρτ μετέδωσε στις 2 Ιουλίου 1937[91]. Παρόλα αυτά, οι αναλύσεις του Έλγκεν Λονγκ οδήγησαν τον Τζοούρνταιν στο συμπέρασμα «Η ανάλυση όλων των δεδομένων που έχουμε – των καυσίμων, των επικοινωνιών και όλων των άλλων πληροφοριών – με κάνουν να πιστεύω ότι κατέπεσε στη θάλασσα ανοικτά του Χάουλαντ»[91]. Ο θετός γιος της Έρχαρτ, Τζωρτζ Πάλμερ Πούτναμ Τζούνιορ (George Palmer Putnam Jr.) φέρεται να δηλώνει ότι η πεποίθησή του είναι «πως το αεροσκάφος απλά έμεινε από καύσιμα»[119]. Ο Τόμας Κρόουτς (Thomas Crouch), επικεφαλής έφορος του Αμερικανικού Εθνικού Αεροδιαστημικού Μουσείου (National Air and Space Museum) έχει δηλώσει ότι το Electra της Έρχαρτ και του Νόοναν βρίσκεται «18.000 πόδια βαθιά» και η ανακάλυψή του θα μπορούσε να αποδώσει ευρήματα που θα μπορούσαν να συγκριθούν με τα ευρήματα του Τιτανικού, προσθέτοντας, «…το μυστήριο είναι κάτι που διατηρεί το ενδιαφέρον μας. Εν μέρει τη θυμόμαστε επειδή είναι η αγαπημένη μας αγνοούμενη»[120].
Η υπόθεση της νήσου Γκάρντνερ [Επεξεργασία]
Αμέσως μετά την εξαφάνιση της Έρχαρτ και του Νόοναν, το Αμερικανικό Ναυτικό, ο Πωλ Μάντζ και η μητέρα της Έρχαρτ (η οποία έπεισε τον Πούτναμ να πραγματοποιήσει την έρευνα στο σύμπλεγμα Γκάρντνερ)[121] εξέφρασαν την πεποίθηση ότι η πτήση είχε καταλήξει στις νήσους Φοίνιξ (σήμερα τμήμα του Κιριμπάτι), περίπου 350 μίλια νοτιοανατολικά της νήσου Χάουλαντ.
Η υπόθεση της νήσου Γκάρντνερ έχει χαρακτηριστεί ως η «πλέον επιβεβαιωμένη» εξήγηση για την εξαφάνιση της Έρχαρτ[122]. Η Διεθνής Ομάδα για την Ανεύρεση Ιστορικών Αεροσκαφών (The International Group for Historic Aircraft Recovery - TIGHAR) εξέφρασε την άποψη ότι η Έρχαρτ και ο Νόοναν πιθανώς να πέταξαν χωρίς περαιτέρω ραδιοφωνικές μεταδόσεις[123] για δυόμιση ώρες κατά μήκος της γραμμής θέσης που η Έρχαρτ μετέδωσε στην τελευταία εκπομπή της που έλαβαν στη νήσο Χάουλαντ, να έφθασε στην τότε ακατοίκητη νήσο Γκάρντνερ (σημερινή Νικουμαρόρο) του συμπλέγματος Φοίνιξ, προσγειώθηκαν στο επίπεδο κοραλλιογενές νησί, κοντά στο ναυάγιο ενός μεγάλου εμπορικού πλοίου και τελικά χάθηκαν.
Η έρευνα της TIGHAR απέφερε αρχαιολογικές και πρότερα ανέκδοτες αποδείξεις που συνηγορούσαν υπέρ της υπόθεσης αυτής[124][125]. Για παράδειγμα, το 1940, ο Γκέραρντ Γκάλαγκχερ (Gerald Gallagher), Βρετανός αυτοκρατορικός αξιωματικός (και πιλότος ο ίδιος) ενημέρωσε μέσω ασυρμάτου τους ανώτερούς του ότι βρήκε ένα «σκελετό… πιθανόν μίας γυναίκας», καθώς και ένα παλαιό κουτί, κάτω από ένα δέντρο στο νοτιοανατολικό άκρο του νησιού. Ο Γκάλαγκχερ διατάχθηκε να στείλει τον σκελετό στο Φίτζι όπου, το 1941, οι Βρετανικές αυτοκρατορικές αρχές παίρνοντας λεπτομερείς μετρήσεις των οστών κατέληξαν ότι ανήκαν σε γεροδεμένο άνδρα. Το 1998 όμως, μία ανάλυση των δεδομένων που προέκυψαν από τις μετρήσεις από εγκληματολόγους ανθρωπολόγους έδωσε ενδείξεις ότι ο σκελετός άνηκε σε μία «ψηλή λευκή γυναίκα βορειοευρωπαϊκής καταγωγής». Τα οστά καθεαυτά όμως είχαν από καιρό χαθεί στο Φίτζι.
Τα αντικείμενα που ανακαλύφθηκαν από την TIGHAR στο Νικουμαρόρο περιλάμβαναν αυτοσχέδια εργαλεία, μία αλουμινένια επιφάνεια (πιθανόν από αεροσκάφος Electra), ένα περίεργα κομμένο κομμάτι διάφανου πλέξιγκλας το οποίο έχει ίδιο πάχος και κυρτότητα με το παράθυρο ενός Electra και ένα παπούτσι Cat's Paw, μεγέθους 9, που χρονολογείται από τη δεκαετία του 1930 και μοιάζει με τα υποδήματα που φορούσε η Έρχαρτ σε φωτογραφίες της παγκόσμιας πτήσης[126]. Οι αποδείξεις αυτές παραμένουν περιστασιακές, όμως ο θετός γιος της Έρχαρτ, Τζώρτζ Πούτναμ Τζούνιορ, έχει εκφράσει τον ενθουσιασμό του για την έρευνα της TIGHAR[127].
Μία δεκαπενταμελής αποστολή της TIGHAR επισκέφθηκε το Νικουμαρόρο από τις 21 Ιουλίου έως τις 2 Αυγούστου 2007, ψάχνοντας για σαφή και αναγνωρίσιμα τμήματα αεροσκάφους και DNA. Η ομάδα περιελάμβανε μηχανικούς, περιβαλλοντολόγους, αρχαιολόγους, ένα γεωλόγο, ένα σχεδιαστή ιστιοφόρων σκαφών, ένα γιατρό και ένα κινηματογραφιστή[128]. Αναφέρεται ότι ανακάλυψαν επιπλέον αντικείμενα άγνωστης μέχρι τώρα προελεύσεως στην ατόλη, τα οποία περιλαμβάνουν χάλκινους συνδέσμους που μπορεί να ανήκουν στο αεροσκάφος της και ένα φερμουάρ που μπορεί να προέρχεται από τη φόρμα της[129].
Μύθοι, αστικοί μύθοι και ατεκμηρίωτοι ισχυρισμοί [Επεξεργασία]
Οι αδιευκρίνιστες συνθήκες της εξαφάνισης της Αμέλια Έρχαρτ, σε συνδυασμό με τη φήμη της, προκάλεσαν την ανάπτυξη μεγάλου αριθμού ισχυρισμών και αρκετών θεωριών συνωμοσίας σχετικά με την τελευταία της πτήση, όμως όλοι αυτοί έχουν γενικότερα απορριφθεί λόγω της έλλειψης επαληθεύσιμων αποδείξεων.
Κατάσκοπος για τον Ρούσβελτ [Επεξεργασία]
Μία κινηματογραφική ταινία της εποχής του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, με τίτλο Flight for Freedom (1943) και πρωταγωνιστές τους Ροζαλίντ Ράσελ (Rosalind Russell) και Φρεντ ΜακΜάρεϊ (Fred MacMurray) προήγαγε ένα μύθο ότι η Έρχαρτ κατασκόπευε τους Ιάπωνες στον Ειρηνικό κατόπιν αιτήματος της κυβέρνησης του Φραγκλίνου Ρούσβελτ[130]. Το 1949 τόσο το ειδησεογραφικό πρακτορείο United Press όσο και η Υπηρεσία Πληροφοριών του Αμερικανικού Στρατού (U.S. Army Intelligence) κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι ισχυρισμοί αυτοί ήταν αβάσιμοι. Η Τζάκι Κόχραν (Jackie Cochran), πρωτοπόρος της αεροπορίας η ίδια και φίλη της Έρχαρτ, πραγματοποίησε μεταπολεμικά μία έρευνα σε πολυάριθμα αρχεία στην Ιαπωνία καταλήγοντας στο ότι οι Ιάπωνες δεν είχαν ανάμιξη στην εξαφάνιση της Έρχαρτ[131].
Νήσος Σαϊπάν [Επεξεργασία]
Το 1966 ο ανταποκριτής του CBS Φρεντ Γκόερνερ (Fred Goerner) εξέδωσε ένα βιβλίο όπου ισχυριζόταν ότι η Έρχαρτ και ο Νόοναν είχαν αιχμαλωτιστεί και εκτελεστεί όταν το αεροσκάφος τους συνετρίβη στη νήσο Σαϊπάν, τμήμα των Βορείων Μαριάνων Νήσων, το οποίο βρισκόταν τότε υπό Ιαπωνική κατοχή[132][133][134].
Ο Τόμας Ε. Ντεβίν (Thomas E. Devine), ο οποίος υπηρέτησε σε μία ταχυδρομική στρατιωτική μονάδα, έγραψε το Eyewitness: The Amelia Earhart Incident, που περιελάμβανε την επιστολή της κόρης ενός Ιάπωνα αξιωματικού της αστυνομίας και η οποία ισχυριζόταν ότι ο πατέρας της ήταν υπεύθυνος για την εκτέλεση της Έρχαρτ.
Ο πρώην πεζοναύτης Ρόμπερτ Ουάλακ (Robert Wallack) ισχυρίστηκε ότι ο ίδιος και άλλοι στρατιώτες άνοιξαν ένα χρηματοκιβώτιο στη Σαϊπάν και βρήκαν την βαλίτσα της Έρχαρτ. Ο πρώην πεζοναύτης Έρσκιν Τζ. Νάμπερς (Earskin J. Nabers) ισχυρίστηκε ότι ενώ υπηρετούσε ως χειριστής ασυρμάτου στη Σαϊπάν το 1944, αποκρυπτογράφησε ένα μήνυμα αξιωματικών του ναυτικού το οποίο έλεγε ότι το αεροσκάφος της Έρχαρτ βρέθηκε στο αεροδρόμιο Ασλίτο (Aslito Airfield), ότι αργότερα διατάχθηκε να φυλάει το αεροσκάφος και ότι υπήρξε μάρτυρας της καταστροφής του[135]. Το 1990, η σειρά Unsolved Mysteries (Άλυτα Μυστήρια) του τηλεοπτικού δικτύου NBC-TV μετέδωσε τη συνέντευξη μίας γυναίκας από τη Σαϊπαν η οποία ισχυρίστηκε ότι ήταν μάρτυρας της εκτέλεσης της Έρχαρτ και του Νόοναν από Ιάπωνες στρατιώτες. Παρόλα αυτά δεν υπήρξε ποτέ καμία ανεξάρτητη επιβεβαίωση ή υποστήριξη των ισχυρισμών αυτών[136]. Φωτογραφίες που υποτίθεται πως απεικόνιζαν την Έρχαρτ στη διάρκεια της αιχμαλωσίας της αποδείχθηκαν είτε ψεύτικες είτε ότι είχαν παρθεί πριν από την τελευταία της πτήση[137].
Από τα τέλη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου σε μία τοποθεσία στη νήσο Τίνιαν (Tinian), πέντε μίλια (οκτώ χιλιόμετρα) νοτιοδυτικά της Σαϊπάν, φημολογούνταν ότι βρισκόταν ο τάφος δύο αεροπόρων. Το 2004 πραγματοποιήθηκε αρχαιολογική ανασκαφή στο σημείο εκείνο, όμως δεν βρέθηκαν οστά[138].
Τριαντάφυλλο του Τόκιο
Μία φήμη, την οποία ο Τζωρτζ Πούτναμ ερεύνησε προσεκτικά, ήθελε την Έρχαρτ να κάνει προπαγανδιστικές ραδιοφωνικές μεταδόσεις ως μία από τις πολλές γυναίκες που αναγκάστηκαν να υπηρετήσουν ως Τριαντάφυλλα του Τόκιο (Tokyo Rose). Σύμφωνα με αρκετές βιογραφίες της Έρχαρτ, ο Πούτναμ ερεύνησε προσωπικά αυτή τη φήμη, όμως ακούγοντας πολυάριθμες ηχογραφήσεις από διαφορετικά Τριαντάφυλλα του Τόκιο δεν αναγνώρισε τη φωνή της μεταξύ των[139].
Ραμπούλ
Ο Ντέιβιντ Μπίλινγκς, Αυστραλός μηχανικός αεροσκαφών, παρουσίασε ένα χάρτη με σημειώσεις σχετικές με τον αριθμό κινητήρα και τον αριθμό της ατράκτου του αεροσκάφους της Έρχαρτ. Ο χάρτης προερχόταν από μία Αυστραλιανή περίπολο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου που βρισκόταν στη νήσο Νέα Βρετανία, στα ανοικτά της Νέας Γουινέας, και δείχνει ένα σημείο συντριβής 40 μίλια νοτιοδυτικά της Ραμπούλ. Ο Μπίλινγκς υπέθεσε ότι η Έρχαρτ άλλαξε την κατεύθυνσή της προς το Χάουλαντ και προσπάθησε να προσεγγίσει τη Ραμπούλ για καύσιμα. Οι έρευνες όμως που διεξήχθησαν στο έδαφος υπήρξαν ανεπιτυχείς στον εντοπισμό στοιχείων που να επιβεβαιώνουν αυτή την υπόθεση[140].
Ανάληψη άλλης ταυτότητας [Επεξεργασία]
Τον Νοέμβριο του 2006, το National Geographic Channel πρόβαλε το δεύτερο επεισόδιο της σειράς Undiscovered History σχετικά με έναν ισχυρισμό ότι η Έρχαρτ επέζησε της παγκόσμιας πτήσης, μετακόμισε στο Νιού Τζέρσι, άλλαξε το όνομά της, παντρεύτηκε ξανά και έγινε η Άιριν Κραίγκμιλ Μπόλαμ (Irene Craigmile Bolam). Ο ισχυρισμός αυτός αρχικά προβλήθηκε στο βιβλίο Amelia Earhart Lives (1970) του Τζο Κλάας (Joe Klaas). Η Άιριν Μπόλαμ, που ήταν τραπεζίτης στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 1940, αρνήθηκε ότι ήταν η Έρχαρτ, κατέφυγε στα δικαστήρια ζητώντας 1,5 εκατομμύρια αποζημίωση για βλάβες και κατέθεσε μία μακροσκελή ένορκη κατάθεση στην οποία αντέκρουσε τους ισχυρισμούς. Η εκδότρια εταιρία, McGraw-Hill, απέσυρε το βιβλίο από την αγορά λίγο μετά την κυκλοφορία του ενώ τα αρχεία του δικαστηρίου περιέχουν ενδείξεις ότι οι δύο πλευρές κατέληξαν σε εξωδικαστικό συμβιβασμό[141]. Στη συνέχεια, η ιδιωτική ζωή της Μπόλαμ μελετήθηκε εκτενώς από ερευνητές, εξαλείφοντας κάθε πιθανότητα ότι ήταν η Έρχαρτ. Το National Geographic προσέλαβε τον Κέβιν Ριτσλαντ (Kevin Richland), επαγγελματία ποινικό εγκληματολόγο, ο οποίος μελέτησε φωτογραφίες των δύο γυναικών και κατέληξε στο ότι υπήρχαν πολλές διαφορές στις διαστάσεις του προσώπου μεταξύ της Έρχαρτ και της Μπόλαμ[142].
Κληρονομιά
Η Αμέλια Έρχαρτ υπήρξε διεθνής διασημότητα κατά τη διάρκεια της ζωής της. Η χαρισματική παρουσία της, η ανεξαρτησία, η επιμονή, η ψυχραιμία που έδειχνε όταν βρισκόταν υπό πίεση, το κουράγιο και η καριέρα της, σε συνδυασμό με τις συνθήκες της εξαφάνισής της σε νεαρή ηλικία εκτόξευσαν την φήμη της στη μαζική κουλτούρα. Έχουν γραφτεί εκατοντάδες άρθρα και βιβλία για τη ζωή της πολλά από τα οποία συχνά αναφέρονταν σ’ αυτή ως πρότυπο, κυρίως για κορίτσια. Η Έρχαρτ θεωρείται γενικότερα πρότυπο του Φεμινισμού[143].
Ρεκόρ και επιτεύγματα [Επεξεργασία]
Παγκόσμιο ρεκόρ υψομέτρου γυναικών: 14.000 πόδια (1928)
Πρώτη γυναίκα που διέσχισε πετώντας τον Ατλαντικό (1930)
Ρεκόρ ταχύτητας αποστάσεως 100 χιλιομέτρων (με φορτίο 500 λιβρών) (1931)
Πρώτη γυναίκα που πέταξε με αυτόγυρο (1931)
Ρεκόρ υψομέτρου για αυτόγυρα: 15.000 πόδια (1931)
Πρώτος άνθρωπος που διέσχισε τις ΗΠΑ με αυτόγυρο (1932)
Πρώτη γυναίκα που διέσχισε πετώντας σόλο τον Ατλαντικό (1932)
Πρώτη γυναίκα που διέσχισε πετώντας σόλο τον Ατλαντικό δύο φορές (1932)
Πρώτη γυναίκα που έλαβε τον Διακεκριμένο Ιπτάμενο Σταυρό (1932)
Πρώτη γυναίκα που πέταξε χωρίς στάση, από την μία ακτή στην άλλη, κατά μήκος των ΗΠΑ (1933)
Ρεκόρ ταχύτητας γυναικών για διηπειρωτική πτήση (1933)
Πρώτος άνθρωπος που πέταξε σόλο κατά μήκος του Ειρηνικού μεταξύ της Χονολουλού και του Όκλαντ (1935)
Πρώτος άνθρωπος που πέταξε σόλο από το Λος Άντζελες στην Πόλη του Μεξικού του Μεξικού (1935)
Πρώτος άνθρωπος που πέταξε σόλο και χωρίς στάση από την Πόλη του Μεξικού στο Νιούαρκ του Νιού Τζέρσι (1935)
Ρεκόρ ταχύτητας για πτήση ανατολικά προς δυτικά, από το Όκλαντ στη Χονολουλού (1937)[144]
Βιβλία από την Έρχαρτ [Επεξεργασία]
Η Αμέλια Έρχαρτ ήταν επιτυχημένη συγγραφέας και υπήρξε αεροπορική εκδότρια του περιοδικού Cosmopolitan από το 1928 έως το 1930. Έγραψε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες, δοκίμια ενώ εξέδωσε δύο βιβλία βασισμένα στις εμπειρίες της ως αεροπόρου:
20 Hrs., 40 Min. (1928), σχετικά με τις εμπειρίες της ως η πρώτη γυναίκα επιβάτης σε υπερατλαντική πτήση.
The Fun of It (1932), όπου κατέγραφε τις εμπειρίες της από τις πτήσεις και ένα δοκίμιο για τις γυναίκες στην αεροπορία.
Last Flight (1937), το οποίο περιελάμβανε υλικό το οποίο έστελνε περιοδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας πτήσης της και το οποίο δημοσιεύτηκε σε εφημερίδες μερικές εβδομάδες πριν από την αναχώρησή της από τη Νέα Γουινέα. Το υλικό συγκεντρώθηκε από τον σύζυγό της Τζωρτζ Πούτναμ μετά την εξαφάνισή της πάνω από τον Ειρηνικό, ενώ το βιβλίο θεωρείται από πολλούς ιστορικούς μερικώς αυθεντική εργασία της Έρχαρτ.
? Updates every