Η χλωρίδα και η πανίδα των Ελληνικών βουνών.

[tano]

la-fg-c1-china-cockroach-photo3[1] (2).jpg (80.61 KiB) 3191 προβολές

[Lefkoulis]

Καλα η κακα? Εχθροι η συμμαχοι? Δεν ξερω, παντος ειναι πανεμορφα!

[ΜΩΡΑΙΤΗΣ]

Μπορεί να μας προκαλούν ανατριχίλα, αλλά όπως πολύ σωστά αναφέρθηκε παίζουν τον ρόλο τους στην διατήρηση της ισορροπίας στην φύση και μας απαλλάσσουν από πολλά ιδιαιτέρως ενοχλητικά και παντελώς επιβλαβή έντομα και θηλαστικά

[Vasilis]

Τί κρύο πράγμα είναι αυτό το φίδι ρε παιδί μου?
Όμως, όπως όλα μέσα στη αγγελικά πλασμένη μας φύση έτσι και αυτό έχει τον καλό του ρόλο(χρήσιμο ειδικά με τα τρωκτικά) αλλά και τον κακό.

Πες ρε φίλε ότι το φίδι κάτι κάνει και είναι χρήσιμο... Η κατσαρίδα ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ????

Για το φίδι σου είπα σε τί είναι χρήσιμο , για τη κατσαρίδα δες εδώ μιάς και έχεις την αγγλικήν..

For humans, cockroaches pose little threat; practically all species of cockroaches are beneficial to their environment, and they are an invaluable aid in recycling a large majority of the Earth’s dead or decaying plant and animal matter. For example, tropical forests have been called “green deserts,” because their soils are poor in nutrients. The forest vegetation appears to be lush, but it has survived only through ingenious life-support systems. Cockroaches are one of the building blocks of these systems. Without cockroaches, dead and decaying vegetation would smother tropical forests.

Many people associate cockroaches with the spread of disease. Unlike mosquitoes or fleas, cockroaches do not spread disease via direct transmission (i.e. through the blood as the result of a bite). Instead, cockroaches inhabit unsanitary areas of food storage, bringing with them microbacterial agents of decay. In turn, these agents contaminate our food supplies with pathogenic organisms. It is these “hitchhikers” that spread disease, not the cockroaches. To prevent cockroaches from becoming pests in your home, clean your kitchen often, store your foodstuffs properly, and quickly dispose of spoiled food...

[hlias]

επειδη ειναι φυλη τα ερποτοειδη ας δουμε ενα παραδειγμα
ΑΝΘΡΩΠΟΙ-ΦΙΔΙΑ
ΚΕΚΡΟΨ, Ο ΠΡΩΤΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ, ΕΡΕΧΘΕΥΣ ΚΑΙ ΕΡΙΧΘΟΝΙΟΣ,ΤΥΦΩΕΥΣ Ο ΠΙΟ ΤΡΟΜΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ-ΦΙΔΙ, ΚΑΔΜΟΣ ΟΦΙΩΝ Ή ΟΦΙΩΝΕΥΣ, ΤΡΙΤΩΝ
ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΛΛΟΙ ΟΠΩΣ: ΟΙ ΦΙΔΟΘΕΟΙ ΤΩΝ ΛΙΜΝΩΝ, ΤΩΝ ΘΑΛΑΣΣΩΝ, ΤΩΝ ΠΟΤΑΜΩΝ ΟΠΩΣ Ο ΑΧΕΡΩΝΤΑΣ ΠΟΥ ΠΑΛΕΨΕ ΜΕ ΤΟΝ ΗΡΑΚΛΗ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΦΙΔΙΑ-ΔΡΑΚΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΦΥΛΑΝΕ ΤΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΠΥΘΩΝ, ΛΑΔΩΝ, ΑΡΓΟΣ ΚΤΛ.

546845_187569688046066_1345076140_n.jpg (21.09 KiB) 3182 προβολές

[Tzivitzonis]

Εεεεμμμμ.... μακριά κι αγαπημένοι! Ξουτ παλιο !!



Όσο για τα κατσαριδάκια...........

.... they are an invaluable aid in recycling a large majority of the Earth’s dead or decaying plant and animal matter.

Ναι ρε φίλε... αφού βοηθούν στην αποσύνθεση να φύγουν απ'το σπίτι μου! Να πα να βρούνε κανα ψοφίμι! Μήπως έχω να κάνω μπάνιο καιρό κι έρχονται;

To prevent cockroaches from becoming pests in your home, clean your kitchen often, store your foodstuffs properly, and quickly dispose of spoiled food...

Καθαρή την έχουμε την κουζίνα! Να φύγετε απ'το συρτάρι μου να πάτ' αλλού!

[ΜΩΡΑΙΤΗΣ]

[Vasilis]

...Καθαρή την έχουμε την κουζίνα! Να φύγετε απ'το συρτάρι μου να πάτ' αλλού!

Περιμένουν μπας και κάνεις καμιά γκέλα οι κακόμοιρες!!

[TAKIS L.]

Το τσακάλι

Το «χρυσό τσακάλι» (Canis aureus) ή αλλιώς «τσακάλι το κοινό» ανήκει στην οικογένεια των κυνοειδών και σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία έχει το δεύτερο μικρότερο πληθυσμό στην Ελλάδα μετά από αυτόν του λύκου.
Αποτελεί ένα μεσαίου μεγέθους σαρκοφάγο, ωστόσο θεωρείται οπορτουνιστικό ζώο στην επιλογή τροφής, με αποτέλεσμα η διατροφή του να είναι εμπλουτισμένη με φυτά και φρούτα.
Το χρώμα του είναι γκριζοκίτρινο ή κοκκινωπό, με μαύρες κηλίδες στην πλάτη, κάτι που κυρίως εξαρτάται από την εποχή και την περιοχή στην οποία συναντάται. Η ουρά του είναι περίπου 30 εκ. κοκκινωπή εκτός από την άκρη της, που έχει χαρακτηριστικό μαύρο χρώμα.
Οι αναφορές για ζημιές που έχουν προκληθεί από τσακάλια είναι σπάνιες. Λόγω του οπορτουνιστικού του χαρακτήρα στην επιλογή τροφής αλλά και του μικρού του μεγέθους, πολύ σπάνια θα καταφέρει να επιτεθεί σε κάποιο κτηνοτροφικό ζώο. Κάποιες καταγεγραμμένες περιπτώσεις έχουν να κάνουν με νεογέννητα ή άρρωστα ζώα που έχουν απομακρυνθεί από το κοπάδι. Η ύπαρξη σκύλων φύλαξης λειτουργεί σχεδόν πάντοτε αποτρεπτικά στην πρόκληση τέτοιων ζημιών.
Στην Ελλάδα, φυσικός βιότοπος του είδους είναι κυρίως περιοχές μικρού υψόμετρου έως 600 μ. με έντονη προτίμηση σε περιοχές με ανθρωπογενή χαρακτήρα. Ωστόσο εμφανίζεται και σε περιοχές με μεγαλύτερο υψόμετρο μέχρι και 1000 μέτρα.
Περιοχές με πυκνή βλάστηση φαίνεται ότι είναι αναγκαίες για τα τσακάλια για λόγους ασφαλούς κάλυψης. Χρησιμοποιεί ως ενδιαίτημα επίσης χαράδρες και υγρότοπους με πυκνή βλάστηση καλαμιώνων ενώ συχνά μπαίνει σε κατοικημένες περιοχές. Ως φωλιές χρησιμεύουν φυσικές τρύπες σε βράχους και κενά ανάμεσα στις ρίζες των δένδρων, ή φωλιές άλλων ζώων όπως είναι οι ασβοί και οι αλεπούδες.
Η διατροφή του τσακαλιού αλλάζει ανάλογα με την εποχή και το οικοσύστημα στο οποίο βρίσκεται. Ωστόσο η προσαρμογή του είναι εύκολη, σαν παμφάγο ζώο που είναι. Τα τσακάλια είναι περιστασιακοί συλλέκτες κάθε είδους τροφής και όχι καθαροί σαρκοφάγοι-θηρευτές. Είναι καταναλωτές τροφών ανθρωπογενούς προέλευσης και τρέφονται με ποικιλία τροφών ζωικού και φυτικού είδους. Λαγοί, ποντικοί, σαύρες, σαλιγκάρια, αμφίβια μικρά ή μεσαίου μεγέθους πουλιά, αυγά, αλλά και καρποί είναι μέσα στο διαιτολόγιό τους. Ακόμη, διερευνούν τροφή ανάμεσα στα σκουπίδια που βρίσκουν γύρω από τα χωριά.
Το τσακάλι χωρίζεται σε μικρές συνήθως αγέλες (2-5 ατόμων), με το κυρίαρχο ζευγάρι που είναι και το αναπαραγωγικό και τους απογόνους της ίδιας χρονιάς και μερικές φορές των προηγούμενων ετών.
Η χωρική επικράτεια του τσακαλιού στην Ελλάδα εμφανίζεται ασυνεχής, κατακερματισμένη σε τουλάχιστον 7 υπο-περιοχές στο σύνολο της χερσαίας Ελληνικής επικράτειας, Οι περιοχές αυτές είναι η Πελοπόννησος, η Φωκίδα, η Κεντρική Μακεδονία, η Χαλκιδική, ο Νέστος-Βιστονίδα, ο Έβρος και το νησί της Σάμου.
Το τσακάλι κυνηγήθηκε έντονα στη χώρα μας και την περίοδο 1974 – 1980 περίοδος κατά την οποία σε όλη τη χώρα σκοτώθηκαν πάνω από 7.000 άτομα, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία. Ο ελάχιστος πληθυσμός του σύμφωνα με την τελευταία καταγραφή που πραγματοποιήθηκε το 2001, υπολογιζόταν περίπου στα 1000 άτομα (ενήλικα και ανήλικα) χωρισμένα σε 153-170 αγέλες.

Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το είδος είναι «συνεργάτης» και βοηθός της αγροτικής και της κτηνοτροφικής δραστηριότητας στην Ελληνική ύπαιθρο, αφού είναι από τους κυριότερους θηρευτές ζώων που βλάπτουν τις γεωργικές καλλιέργειες, ελέγχει πληθυσμούς τρωκτικών, απομακρύνει νεκρά ζώα μειώνοντας κινδύνους μετάδοσης ασθενειών και σε ορισμένες περιπτώσεις λειτουργεί ως εξυγιαντής κτηνοτροφικών κοπαδιών απομακρύνοντας τα ασθενικά/μειονεκτικά κτηνοτροφικά ζώα.

[TAKIS L.]

Γλαυκόμορφα

Τα Γλαυκόμορφα (Strigiformes) αποτελούν μια τάξη της ομοταξίας των πτηνών (Aves), η οποία περιλαμβάνει περίπου 200 είδη αρπατικών και στην πλειονότητά τους νυκτόβιων πουλιών.

Διακρίνουμε δυο οικογένειες γλαυκών. Η οικογένεια των Τυτονιδών (Tytonidae) περιλαμβάνει λιγοστά (17) είδη, ενώ η πλειονότητα των γλαυκών ανήκει στην οικογένεια των Στριγγιδών (Strigidae).
Σύμφωνα με τις επικρατέστερες ετυμολογικές προσεγγίσεις η λέξη "γλαυξ" έχει άμεση σχέση με το "γλαυκός" (ο έχων ανοιχτό γαλάζιο χρώμα) και δόθηκε στα συγκεκριμένα πτηνά από τους αρχαίους έλληνες εξαιτίας του λαμπερού και σπινθηροβόλου βλέμματος του πουλιού.
Η επιστημονική ονομασία Strigiformes (Στριγγόμορφα), καθώς και το όνομα της οικογένειας των Στριγγιδών, ετυμολογούνται από το αρχαίο ελλ. στρίγξ, λατ. strix, το οποίο αποτελεί ηχομιμητικό της εκφραστικής φωνής του πουλιού και έχει άμεση σχέση με το ρήμα "τρίζω", καθώς και με το νεοελληνικό "στρίγγλα". "Τυτώ" ήταν στην αρχαιότητα, όπως και σήμερα, το όνομα της γλαύκας "Τυτώ η λευκή" (Tyto alba).

Πρέπει να τονιστεί, ότι με τον όρο "γλαύκα" εννοούμε όλα τα είδη της τάξεως των Γλαυκόμορφων, ενώ με τον όρο "κουκουβάγια" χαρακτηρίζουμε μονάχα τη γλαύκα του είδους "Αθηνά η νυκτία" (Athene noctua). Η ονομασία "κουκουβάγια" για τα υπόλοιπα πουλιά της τάξης θα πρέπει να αποφεύγεται.

Οι γλαύκες της Ελλάδος
Στην Ελλάδα έχουν καταγραφεί 8 είδη Γλαυκόμορφων πτηνών, εκ των οποίων το ένα ανήκει στην οικογένεια των Τυτονιδών και τα υπόλοιπα 7 στη οικογένεια των Στριγγιδών.

Οικογένεια Τυτονίδαι (Tytonidae)
Τυτώ η λευκή.Κοινές ονομασίες: Κλαψοπούλι, Πεπλόγλαυκα, Ανθρωποπούλι.

Τυτώ η λευκή.jpg (43.06 KiB) 3078 προβολές

Νυχτόβιο αρπακτικό, η πιο ανοιχτόχρωμη γλαύκα της χώρας μας. Έχει φωνή πολύ χαρακτηριστική και άγρια, ανακατεμένη με διάφορα σφυρίγματα , σε σημείο πολλοί άνθρωποι να τη φοβούνται και να τη θεωρούν γρουσούζικο πουλί.
Η Τυτώ είναι κοινή στην Ελλάδα, ιδιαίτερα το χειμώνα , που πολλά πουλιά κατεβαίνουν από τις βορειότερες χώρες για να ξεχειμωνιάσουν.
Μήκους 34 εκατοστών , η Τυτώ έχει ράχη χρυσοκίτρινη με γκρίζα στίγματα ενώ το πρόσωπο , το στήθος και η κοιλιά της είναι άσπρα με λίγες μαύρες κουκίδες.
Έχει μακριά φτερά, κοντή ουρά και μακριά πόδια, με τα δάχτυλα σχεδόν γυμνά ενώ δεν έχει φούντες από φτερά. Ψάχνει για την τροφή της περισσότερο σε χωράφια και πιο σπάνια σε πλαγιές βουνών με λίγη βλάστηση. Τρώει κυρίως ποντίκια αλλά και μικρά πουλιά. Δυστυχώς, είναι πάρα πολύ συχνό θύμα στους αυτοκινητόδρομους και εκατοντάδες σκοτώνονται κάθε χρόνο από τα αυτοκίνητα.

Οικογένεια Στριγγίδαι (Strigidae)
Γλαυξ η Αθηνά (Athene noctua), κοινή κουκουβάγια.

Το σώμα της έχει μήκος περίπου 25 εκατοστά. Οι φτερούγες της έχουν μήκος 14εκ και η ουρά 8 εκατοστά. Το φτέρωμα της έχει καφέ αποχρώσεις με άσπρες κηλίδες. Συνήθως προσαρμόζεται στο χρώμα του του εδάφους η του φλοιού των δέντρων στα οποία ζει.Τα μάτια είναι μεγάλα, τοποθετημένα εμπρός και περιβάλλονται από στεφάνη μικρών φτερών. Έχει κοντό και δυνατό ράμφος που από την βάση του διευθύνεται προς τα κάτω. Τα πόδια έχουν μέτριο ύψος και καλύπτονται από φτερά μέχρι τα δάκτυλα, τα οποία φέρουν μεγάλα, γαμψά και μυτερά νύχια.
Έχουν ιδιαίτερα ισχυρή όραση, περισσότερο από τα αλλά πουλιά και από τον άνθρωπο. Βλέπουν το ίδιο καλά την νύχτα και την ημέρα. Για να βλέπουν γύρω, στρέφουν το κεφάλι τους,η ακοή τους είναι επίσης οξεία. Συλλαμβάνουν και τον παραμικρό ήχο.
Το μαλακό φτέρωμα και οι μακριές και πλατιές φτερούγες εξασφαλίζουν ένα εντελώς αθόρυβο πέταγμα, αργό, κάτι μεταξύ αιώρησης και ολίσθησης.
Η αναζήτηση τροφής αρχίζει λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Κυνηγούν μικρά θηλαστικά, πουλιά, έντομα, βατράχια, φίδια, σαύρες, νυχτερίδες. Τρώνε μονό την λεία που συλλαμβάνουν οι ίδιες και την καταπίνουν όπως είναι, δηλαδή μαζί με φτερά, νύχια, τρίχες και οστά.
Οι κουκουβάγιες ζουν στα δάση, στα γυμνά Όρη, ακόμη και κοντά σε κατοικημένες από ανθρώπους περιοχές. Μερικά είδη κουκουβάγιας ζουν 55-65 χρόνια.

Βύας ο γνήσιος (Bubo bubo). Κοινή ονομασία: Μπούφος.

Είναι το μεγαλύτερο νυχτόβιο αρπακτικό της Ευρώπης. Είναι επιδημητικός και συχνά δεν απομακρύνεται από την περιοχή του, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Ο αναπαραγόμενος πληθυσμός της Ελλάδας εκτιμάται σε 200-500 ζευγάρια.
Ζει σε μεγάλη ποικιλία βιοτόπων σε όλη τη επικράτεια και σε υψόμετρο από το επίπεδο της θάλασσας έως και την αλπική ζώνη.
Φωλιάζει συνήθως σε μικρές σπηλιές σε βράχια, αλλά και σε κουφάλες παλιών δέντρων σπανιότερα δε και σε εγκαταλειμμένες φωλιές άλλων πουλιών. Προτιμά κοντά στη περιοχή φωλιάσματος να υπάρχει πυκνή βλάστηση. Ζει μοναχικός.
Τρέφεται με μικρά και μεσαίου μεγέθους θηλαστικά (τρωκτικά, λαγούς, σκαντζόχοιρους) και πουλιά ακόμη και μεγάλου μεγέθους.

Άσιος ο ώτος (Asio otus). Κοινές ονομασίες: Νανόμπουφος, μικρός Μπούφος.

Νανόμπουφος.jpg (75.79 KiB) 3078 προβολές

Ο νανόμπουφος έχει μήκος σώματος περίπου 36 εκατοστά και άνοιγμα φτερών 95 εκατοστά.Το βάρος κυμαίνεται στα αρσενικά από 220 έως 280 γραμμάρια και τα θηλυκά μπορούν να φτάσουν άνετα από 250 και 370 γραμμάρια.
Εντυπωσιακές μεγάλες τούφες φτερών στα αυτιά είναι το κύριο χαρακτηριστικό αυτού του είδους, οι τούφες φτερών στα αυτιά δεν παίζουν κανένα ρόλο στην ακοή.
Το φτέρωμα είναι από ανοιχτό καφέ μέχρι ώχροκίτρινο διακεκομμένες μαύρες γραμμές και καφέ στίγματα. Στα θηλυκά ο χρωματισμός είναι πιό σκούρος με κοκκινωπό-καφέ αποχρώσεις, στα αρσενικά ο χρωματισμός είναι πιό ανοιχτός. Ο χρωματισμός του φτερώματος τα κάνει απαρατήρητα όταν αναπαύονται στα κλαδιά των δέντρων.
Νυκτόβιο, τρέφεται κυρίως με αρουραίους αλλά και με μικρά θηλαστικά, πουλιά, έντομα.
Ζεί σε δάση, αλσύλια κωνοφόρων, φυλλοβόλα δάση, παλιές φωλιές. Στέκεται σε πυκνά φυλλώματα σε κομμένα κλαριά.

Άσιος ο φλογώδης (Asio flammeus). Κοινή ονομασία: Βαλτόμπουφος.

Το μήκος σώματος του Βαλτόμπουφου κυμαίνεται από 34 έως 42 εκατοστά. Τα θηλυκά είναι βαρύτερα και ζυγίζουν κατά μέσο όρο 420 γραμμάρια, ενώ τα αρσενικά 350 γραμμάρια. Το άνοιγμα των φτερών είναι 97 έως 107 εκατοστά, με τα θηλυκά να έχουν μεγαλύτερο άνοιγμα από τα αρσενικά. Χαρακτηριστικό του είδους είναι το μαύρο χρώμα γύρω από τα μάτια, ή έντονα κίτρινη ίριδα, το στρογγυλό κεφάλι με τα μή συνήθως ορατά αντία, καθώς και οι έντονες κάθετες γραμμώσεις στο κάτω μέρος του σώματος.
Τρέφεται κυρίως με μικρά θηλαστικά κατά προτίμηση διάφορα τρωκτικά, όπως διάφορα ποντίκια, μυγαλές, αρουραίους, μοσχόμυες, μυοκάστορες και τυφλοπόντικες. Επίσης διάφορα μικρότερα πουλιά και νεοσσούς.

Στριγξ η αείσκωψ (Strix aluco). Κοινή ονομασία: Χουχουριστής, Στριγγοπούλι, Χουχουλόγιωργας.

Στριγγοπούλι.jpg (52.68 KiB) 3078 προβολές

Είναι η κουκουβάγια του δάσους. Περνά τη μέρα σε φυλλώματα και κισσούς.
Τη νύχτα κυνηγά ποντίκια, μικρά πουλιά, βατράχια, σκαντζόχοιρους.
Έχει οξύτατη ακοή γι’ αυτό μπορεί να κυνηγήσει και σε απόλυτο σκοτάδι. Συχνά, χτυπά με τα φτερά του τα κλαδιά των δέντρων για να τρομάζει τα πουλιά που φωλιάζουν εκεί και να τα κάνει να εμφανιστούν για να τα σκοτώσει.
Καταπίνει ολόκληρο το θήραμα του.

Ώτος ο σκώψ (Otus scops). Κοινή ονομασία: Γκιώνης.

Γκιώνης.jpg (59.5 KiB) 3078 προβολές

Ο γκιώνης πρόκειται για μια μικρή κουκουβάγια με μέγεθος περίπου 20 εκατοστών. Το όνομά του προέρχεται από την μονότονη κραυγή που βγάζει ''γκιον''.
Το πτέρωμά του είναι ανοιχτόχρωμο γεμάτο με στίγματα και γραμμώσεις γκριζοκαφέ χρώματος. Το σώμα του και η ουρά του είναι μεγαλύτερο και το κεφάλι του μικρότερο σε αναλογία με την κουκουβάγια. Πάνω απο τα αυτιά του υπάρχουν δεξιά και αριστερά μικρές τούφες τις οποίες ανασηκώνει σε περιπτώσεις φόβου, θυμού.

Είναι είδος αποδημητικό και συναντάτε στην Αφρική και Νότια Ευρώπη. Τακτικός επισκέπτης στην χώρα μας απο την άνοιξη. Όπως συμβαίνει με όλα τα πτηνά της οικογένεις είναι νυχτόβια πουλιά και σπάνια θα τον δούμε στο φως της ημέρας.
Την νύχτα βγαίνει για κυνήγι και τρέφεται με έντομα, μικρά ποντίκια, φίδια κτλ και είναι ιδιαιτέρως χρήσιμος και ωφέλιμος στην γεωργία. Φωλιάζει σε κοιλότητες δέντρων, εγκαταλειμμένες φωλιές άλλων πτηνών και κουφάλες δέντρων.
Τον συναντάμε αρκετά συχνά σε κατοικημένες περιοχές, φυτείες και κήπους.

7.Αιγωλιός ο πένθιμος (Aegolius funereus). Κοινή ονομασία: Χαροπούλι, Αιγωλιός.

Χαροπούλι.jpg (66.29 KiB) 3078 προβολές

Έχει μήκος 24-26 cm,βάρος το θηλυκό 120-210 gr και το αρσενικό 90-120 gr.Το άνοιγμα των φτερών είναι 52-58 cm.
Μοιάζει της Κουκουβάγιας αλλά είναι μεγαλύτερο. Στρογγυλεμένο κεφάλι, φτέρωμα σοκολατί-καστανό. Πόδια και δάκτυλα, λευκά-υποκίτρινα.Είναι νυκτόβιο.
Ζεί σε Κωνοφόρα δάση και μικτά δάση.Το χειμώνα σε πεδιάδες. Φωλιάζει σε τρύπες δρυκολαπτών ή κουφάλες δένδρων.

[kaliakouda]

Μπράβο Τάκη για τον συνεχή εμπλουτισμό του θέματος

[ΜΩΡΑΙΤΗΣ]

Τάκη εξαιρετική παρουσίαση

[Tzivitzonis]

Για μένα.....τα γλαυκοειδή....
ΤΑ ΠΙΟ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ ΠΟΥΛΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ!!!!

+1000! Είναι πανέμορφα!! Τα τελευταία 2 χρόνια στη γειτονιά μου τα ακούω σχεδόν κάθε βράδυ. Ίσως η έλλειψη τροφής να τα έχει τραβήξει προς κατοικημένες περιοχές; Έχω προσπαθήσει να διακρίνω τι είναι (μιας και από τη φωνή δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω), αλλά δεεεννν...

[ΜΩΡΑΙΤΗΣ]

Για να το εμπλουτίσουμε λίγο.....

B65D71A950F47A90F9D3F9259F2C7432.jpg (15.13 KiB) 3053 προβολές

Θεσσαλονίκη

Μπορεί ο κροκόδειλος «Σήφης» στην Κρήτη να έχει στραμμένα πάνω του όλα τα φώτα της δημοσιότητας τις τελευταίες εβδομάδες, αλλά στα ορεινά ρυάκια της Πίνδου, ανάμεσα σε καταπράσινες εκτάσεις και δέντρα με ζωή μισής χιλιετίας, ζει κι ένα άλλο, διόλου επικίνδυνο, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον αμφίβιο. Ζει στην τοποθεσία «Μπάλτσες», κοντά στην Κρανιά του νομού Γρεβενών, και έχει κερδίσει το ενδιαφέρον με τη ιδιομορφία του.

Μοιάζει με δράκο «τσέπης», κολυμπάει ακριβώς όπως ο κροκόδειλος και διεκδικεί το δικό του μερίδιο στην προσοχή των φυσιολατρών, κατοίκων και τουριστών. Ο λόγος για ένα αμφίβιο, μήκους 7-12 εκ. και με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που όπως όλα δείχνουν -και σύντομα αναμένεται να επιβεβαιωθεί με τεστ DNA- είναι ένας αλπικός τρίτωνας, ένα ζώο που περιλαμβάνεται στο Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Ζώων της Ελλάδας.

Όπως εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο οικοξεναγός και δασοπόνος Απόστολος Διανέλλος, ο αλπικός τρίτωνας ζει στα ορεινά ρέματα συγκεκριμένων περιοχών της Ελλάδας, σε βιότοπους με υψόμετρο άνω των 1.000 μέτρων, σε καθαρά και κρύα νερά με σταθερή ποσότητα υδάτων.

«Αν τον δεις να κολυμπά, μοιάζει ακριβώς με μικρό κροκόδειλο, έτσι όπως κινείται με τα άκρα του κολλημένα στον κορμό για λόγους υδροδυναμικής. Αν κάποιος του κόψει ένα άκρο ή του βγάλει το μάτι, σε δύο μήνες αυτά θα έχουν αποκατασταθεί» λέει ο Απόστολος Διανέλλος, κάνοντας άλλη μία ενδιαφέρουσα παρατήρηση.

«Πρόσεξα το εξής: τον χειμώνα, όταν τα νερά παγώνουν, κάποιοι τρίτωνες δεν προλαβαίνουν να χωθούν στη λάσπη για να ξεχειμωνιάσουν και παραμένουν μέσα στα ρέματα παγωμένοι και μάλιστα πεπλατυσμένοι γιατί ο πάγος φουσκώνει. Όταν πήρα έναν από αυτούς στα χέρια μου και τον γύρισα ανάποδα, ενεργοποιήθηκε και ξανάζησε».

Και ένας βάτραχος που ...δεν τρώγεται με τίποτα

Ο αλπικός τρίτωνας, που έχει την επιστημονική ονομασία Triturus alpestris, δεν είναι όμως το μόνο ενδιαφέρον πλάσμα, που ζει στα ρυάκια της Βάλια Κάλντα. Στα ίδια νερά κατοικεί ο pompina variegata, ένας ιδιαίτερος βάτραχος, που το έντονο κίτρινο χρώμα στη ράχη του υποδηλώνει αυτό που οι μελετητές ήδη γνωρίζουν καλά: την τοξικότητα των εκκρίσεών του.

Όταν κάποιος θηρευτής τον καταπιεί, απελευθερώνει τοξικές ουσίες, αναγκάζοντας τον κυνηγό ...να τον φτύσει! Γι' αυτό άλλωστε, όταν αισθάνεται να απειλείται, σχηματίζει με το σώμα του μια μπάλα, στρέφοντας το κίτρινο χρώμα του προς την απειλή, ώστε να προειδοποιήσει ότι είναι επικίνδυνος -και ότι είναι μάλλον αδύνατο να φαγωθεί.

Άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι τα μάτια του σε σχήμα καρδιάς, τα οποία τείνει να σκεπάζει με τα «χέρια» του, όταν εκτεθεί σε απευθείας ηλιακό φως ή σε κίνδυνο. Αυτά είναι δύο, μόνον, από τα θαυμαστά πλάσματα της Βάλια Κάλντα, εκτός από τις αρκούδες της...


Πηγή in.gr

[kaliakouda]

Φουρόγατος ο Κρητικός Αγριόγατος

Cretan wildcat
Ο μυστηριώδης αγριόγατος της Κρήτης (επιστ. Felis silvestris cretensis) ή φουρόγατος αποτελεί ενδημικό υποείδος του Ευρωπαϊκού αγριόγατου. Θα ακούσετε κάποιους να τον αναφέρουν κι ως Κρητικό Λύγκα, παρόλο που δεν ανήκει στην ίδια οικογένεια με τους λύγκες. Είναι το μόνο άγριο αιλουροειδές του νησιού, το οποίο είναι περιορισμένο σε μικρό τμήμα της Κρήτης.

Ο φουρόγατος για πολλά χρόνια θεωρούνταν εξαφανισμένος, ένα «ζώο φάντασμα», και οι μαρτυρίες για την ύπαρξη του περιοριζόταν σε βοσκούς. Μοναδικό χειροπιαστό επιστημονικό στοιχείο που υπήρχε μέχρι το τέλος του 20ου αιώνα ήταν δύο δέρματα που είχε αγοράσει το 1905 μια Αγγλίδα επιστήμονας στα Χανιά. Ωστόσο, στις 10 Απριλίου του 1996 δύο φοιτήτριες του πανεπιστημίου της Perugia που μελετούσαν τα σαρκοφάγα ζώα της Κρήτης σε συνεργασία με το μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, έστησαν παγίδες κοντά στον Πλάτανο Αμαρίου. Σε μία από αυτές πιάστηκε ένας αγριόγατος, παίρνοντας σάρκα και οστά. Αργότερα, βοσκός εντόπισε μια φωλιά με 5 μικρά γατάκια στο δάσος του Ρούβα.

Το σώμα του φουρόγατου είναι μεγαλύτερο από τις κοινές γάτες, και στα αρσενικά φτάνει σε μήκος τα 50cm και η ουρά τα 30cm. Η ουρά είναι στενότερη στη βάση και πιο φουντωτή στην άκρη. Επίσης, το χρώμα του τριχώματος είναι ανοιχτό καφέ με σκούρες κηλίδες και ραβδώσεις. Στη ουρά υπάρχουν μαύροι δακτύλιοι, ενώ το άκρο είναι πάντα μαύρο. Τρέφεται με λαγούς, πουλιά, έντομα και τρωκτικά, ενώ ζει σε βραχώδεις περιοχές και απομονωμένα δάση σε υψόμετρο 900-1200m. Τέλος γεννάει 4-7 μικρά, 1-2 φορές το χρόνο.

Το εξαιρετικά σπάνιο αυτό ζώο ζει κυρίως στον Ψηλορείτη και ιδιαίτερα στο πρινοδάσος του Ρούβα. Επίσης, ένα πτώμα φουρόγατου βρέθηκε στα Λευκά Όρη το 1997, επιβεβαιώνοντας τις μαρτυρίες ότι τις σκοτεινές νύχτες ακούγονται στριγγλιές από γάτες μέσα στο φαράγγι της Σαμαριάς. Η αγριόγατα βρίσκεται σε οριακό σημείο επιβίωσης, καθώς κινδυνεύει με εξαφάνιση κυρίως λόγω της χρήσης δηλητηρίων στη φύση. Επίσης, μπορεί να ζευγαρώσει με κανονικές γάτες και να προκύψουν υβρίδια με αλλοιωμένο γενετικό κώδικα.

Πιστεύεται ότι οι πρώτοι έποικοι της Κρήτης μετέφεραν εξημερωμένες γάτες στην Κρήτη, πιθανότερα από την Αφρική, οι οποίες ανήκαν στο πιο μικρόσωμο υποείδος του Felis silvestris libyca. Οι γάτες αυτές πέρασαν στη φύση και εξελίχτηκαν στο άγριο υποείδος του cretensis. Εναλλακτικά, η γάτα προυπήρχε στην Κρήτη πριν από τον χωρισμό της από την ηπειρωτική χώρα.

Πηγή
http://www.cretanbeaches.com/panida/thi ... cretensis/