Το ερώτημα, «γιατί όλα αυτά;» απαντώ: Διότι νοσταλγήσαμε μια ιστορική ετάπ, των παλιών καλών «Ακρόπολις» με παλιά καλά αυτοκίνητα, στο παλιό, καλύτερο κλίμα. Και αφού η κατηγορία Sporting για διάφορους λόγους δεν έγινε μπορετό να διοργανωθεί στο 12ο ιστορικό ράλι «Ακρόπολις» να `μαστε εμείς σε μια εαρινή σύναξη απαλλαγμένη από τις γκρίνιες, τα ψεύδη και την οδύνη φτηνών συμπεριφορών.
Μακρυράχη Έχουν παρέλθει 36 χρόνια από τότε που στήθηκα πριν τα είκοσί μου χρόνια στα πρώτα μέτρα αυτής της φημισμένης ετάπ. Είδα ΜΚΙΙ με Waldegaard, Γιώργο Μοσχού με GTV, «Σιρόκο» με 160 J, αλλά και Γιάννη Λέκκα με 5 TS, Alen με 131, Mikkola με Celica και τόσους άλλους. Είδα αληθινό «Ακρόπολις». Δυο χρόνια αργότερα ένιωσα αληθινό «Ακρόπολις». Συμμετέχων, ικανοποιημένος που τέλειωνε η πρώτη μέρα, καθώς ήταν η τελευταία ετάπ πριν την ανασυγκρότηση της γοητευτικής Καλαμπάκας, αλλά και προβληματισμένος με το επερχόμενο ασήκωτο νυκτερινό κομμάτι. Η φιλόξενη πεδιάδα στον κάμπο εκείνο το απόγευμα είχε μια ανυπέρβλητη γλύκα μπροστά στη σκληρότητα των εικόνων της Στερεάς με το ανελέητο φως πάνω από τα βράχια της Αλυκής και του Διστόμου, τα σφιχτά κομμάτια στον Ελικώνα και στη Γκιώνα. Το φως μαλάκωνε, ενώ τα χώματα της Μοσχοκαρυάς και της Μακρυράχης ήταν σαν αεροδρόμιο και η Καλαμπάκα χάριζε δυο ώρες ανάπαυσης και αρκετές δόσεις ελπίδας για την συνέχιση της περιπέτειας. Ε! λοιπόν, αυτή η εικόνα, ενυπάρχει ακόμα μέσα μου!
Τυχεροί όσοι δεν την έζησαν ακροβατώ λιγάκι ε; Συνεπώς επεξηγώ. Είναι τυχεροί, διότι δεν γνωρίζουν τι έχασαν, σε αντίθεση με όσους αναπολούν με μελαγχολική νοσταλγία το παρελθόν, είπαμε να αναβιώσουμε, στο μέτρο του δυνατού, εκείνο το κλίμα. Με έξι ιστορικά οχήματα, με έξι νοσταλγικούς χειριστές σε μια κλασική ετάπ, που ένα μικρό τμήμα της ζει ακόμα, στέκεται όρθιο κόντρα στο κλίμα του εκσυγχρονισμού και της προόδου.
Πρωί Τέταρτης, λίγο μετά τις 10:30 κατέφθασαν οι εποχούμενοι με το Viano και το Combo στην πλατεία της Ανάβρας, όπου ήδη μας περίμενε ο Θοδωρής, κύριος, πριν την ώρα του με την εξαθέσια αυτοκινητοφόρα της Mondial Assistance.Μαζί μας και το τετραθέσιο ελικόπτερο Robinson 44. Καθώς ξεφορτώναμε τα πανέμορφα τροχοφόρα, μια περίεργη συγκίνηση κατέκλυσε τους παρευρισκόμενους!
Βγήκαμε από το χωριό με κατεύθυνση προς το Λιοντάρι. Ένα χιλιόμετρο αργότερα, στρίψαμε δεξιά με κατεύθυνση προς τα λουτρά Καΐτσας. Το πολύβουο, πολύχρωμο κονβόι διέσχιζε ανεβαίνοντας αργά, την μαύρη άσφαλτο που χώριζε την οργιωδώς πράσινη φύση. Οδηγούσα επικεφαλής της αρμάδας, το κίτρινο Kadett με τα παράθυρα ανοικτά, οι ανοιξιάτικες μυρωδιές κάλυπταν τις αγωνιστικές, τα γρανάζια του ΖF έλεγαν το δικό τους τραγούδι σεκόντο στις αναπνοές των Weber και οι τρεις καθρέπτες του, γέμιζαν από τρίχρωμο 504, από λευκό ΜΚΙ, από κόκκινο 124, από λευκό Strarlet, από μπλε -μαύρη 911. Ήταν, ήμασταν γεμάτοι από χρωματιστή ευτυχία.
Μετά από 700 περίπου ασφάλτινα μέτρα προς τη γέφυρα της Κτημένης ξεκινούσαν τα 3,5 χιλιόμετρα, της χωμάτινης διαδρομής που με τέχνη έχει χαράξει ο Γιάννης Καραντάνας. Τα περισσότερα από αυτά ξετυλίγονται δίπλα στην μαγευτική λίμνη Σμοκόβου που στα παλιά «Ακρόπολις» δεν υπήρχε, αφού το έργο πλήρωσης της λεκάνης με την κατασκευή του φράγματος του Σμοκόβου, ολοκληρώθηκε πριν μια δεκαετία.
Κάτι λιγότερο από ένα χιλιόμετρο ανήκει στην κλασική Μακρυράχη, ένα κομμάτι που ο Γιάννης προσέχει ως κόρη οφθαλμού. Τα υπόλοιπα είναι κλειστά, τεχνικά τμήματα με φαρδύ, καλοδιατηρημένο έδαφος, του οποίου η επιφάνεια εναλλάσσεται ανάμεσα σε λευκή και κόκκινη πούδρα με μικρά πρανή από τα ξυρίσματα συντήρησης που κάνει ο Γιάννης με το γκρέιντερ. Η διαδρομή, έχει κάτι το απροσδιόριστα γοητευτικό. Η γαλήνη των νερών της λίμνης, το φιλικό της γης, το πλουμιστό της άνοιξης, η ησυχία της φύσης. Μια εναλλαγή Ελληνικού και Αφρικανικού τοπίου.
Δεμένος στο μπάκετ της «Καντετάρας» καταρχήν, είπα, σαν ήρθε η σειρά μου, να ξεσκουριάσω τις αρθρώσεις. Πάντα με παρέα στο δεξί κάθισμα καθώς χαρά που δεν μοιράζεται παύει να είναι πλούτος. Νευρικά, προσεκτικά στην αρχή, πιο ήρεμα πιο γρήγορα, πιο όμορφα όσο κυλούσε ο χρόνος.
Με τα παράθυρα κλειστά για να μείνει η πλούσια σκόνη έξω και τη θερμότητα του μοτέρ να περνά ανενδοίαστα στη καμπίνα, δεν αργείς να μουσκέψεις. Καθώς μετά την τρίτη φορά αρχίζει να βάζεις σημάδια, να θυμάσαι κομμάτια, φρένα και να ηρεμείς, να ρολάρεις, να περνάς μια πάνω, το παιχνίδι παίρνει άλλες διαστάσεις.
Οι αναπνοές από τα Weber χάνονται λίγο από το πετροβόλημα που νιώθεις στο πάτωμα. Προσέχοντας τις δυο αριστερές στο κλασικό κομμάτι και ροβολώντας με τελική σχέση πριν το μεγάλο χέρπιν που βουτά αριστερά για το καινούργιο κομμάτι, ανάμεσα στα χαμηλά κλαδιά που μονίμως ραντίζεις τη σκόνη από τα φύλλα τους με τα εμπρόσθια φτερά σου, για να τα ξανασκονίσεις με την ουρά σου καταλαβαίνεις ότι οι καταβολές είναι κάτι αξεπέραστο. Εννοώ ότι με αυτά μεγάλωσες, αυτά θα λατρέψεις. Κάτι σαν DNA. Τι πίστες, τι άσφαλτοι, τι σιρκουί, και τι αναβάσεις; Τίποτα δεν συγκρίνεται με ένα άψογο πέρασμα σε γρήγορη κατηφορική διαρκείας που τελειώνει σε μια αντίθετη κλειστή μέσα σε ένα αληθινό rally car. Αν το κάνεις με την μία, γλιστρώντας διαρκώς με μικρές γωνιές είσαι περίπου καλλιτέχνης, αν το κάνεις και γρήγορα είσαι rallyman!
Έκλεινε η μέρα, είχαμε παρκάρει τα οχήματα στην κεντρική πλατεία. Όλο το χωρίο επί ποδός. Για τα παιδιά κάτι σα γιορτή. Εύχαρις που όλα είχαν κυλήσει απρόσκοπτα, που τα μικρά προβλήματα αντιμετωπίστηκαν, χάζευα τις εικόνες κάτω από το γλυκό φως και χανόμουν.
Αναρωτιόμουν για μια ακόμα φόρα, πόσο άσχημα έχει κακοποιηθεί, αυτή η πελώρια ομορφιά των αγώνων. Σκεφτόμουν το μικρό πλήθος των ψυχοπαθών, των αναξιοπαθούντων, των τεμπέληδων, των αρχομανών που κατάφεραν να καταστρέψουν, να συκοφαντήσουν, να κερδίσουν και να περιφέρουν το πέπλο των συμπλεγμάτων τους χωρίς ντροπή, χωρίς γιατρειά. Αναλογιζόμουν πως και γιατί βρόμισε τόσο πολύ και τόσο γρήγορα τούτη η υπόθεση. Μια πρόχειρη απάντηση παρηγοριάς ήταν για τους ίδιους λόγους που βρόμισε όλος ο τόπος. Η ανεντιμότητα υπερίσχυσε!
Οι νοσταλγοί και τα καμάρια τους:
Ανδρέας Καροτσιέρης, Ford Escort MKI Δημήτρης Βαζάκας, Toyota Starlet 1,3 (ΚΡ 60) Θάνος Καρύδας, Peugeot 504 Coupe Κώστας Τσιπλαντώνης, Fiat 124 Spider Παντελής Αντωνόπουλος, Porsche 911 T Χάρης Καλτσούνης, Opel Kadett GT/E
Άλλες εποχές, άλλα αυτοκίνητα, νοσταλγία..... MK2, spider..... απλά
•Τα όρια της ζωή σου ειναι απλως επινοήσεις του εαυτού σου. •Εξερεύνησε, Ονειρέψου, Ανακάλυψε. •Ακολούθησε τον δρόμο σου ως την άκρη. Η αξία του δρόμου είναι να μην σταματήσεις.
Εξαιρετικό θέμα Τάκη ένα πολύ μεγάλο μπράβο και στην παρέα υπέροχα αυτοκίνητα και άνθρωποι
Σαν έρθει η ώρα της πορείας πολλοί δεν ξέρουν πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους. Η φωνή που διαταγές τους δίνει είναι του εχθρού τους η φωνή. Και εκείνος που για τον εχθρό μιλάει είναι ο ίδιος τους ο εχθρός. Μπ. Μπρέχτ
Αιτία της ενασχόλησης μου με το βουνό είναι της όρασης μου η ανάγκη, που ζητεί να εξαντλεί τον ορίζοντα, προκειμένου να θρέψει με εικόνες, οσμές και ποικιλία χρωμάτων και σχημάτων τον αχόρταγο εγκέφαλο μου.
Τί θυμήθηκα τώρα, την εποχή που είχα στην κατοχή μου ένα 124 spider. Mοναδική αίσθηση, νόμιζες ότι φοράς το αυτοκίνητο πάνω σου σαν ρούχο. ΄Ενα παραγματικό όχημα με ψυχή, που τώρα βρίσκεις μόνο σε πανάκριβα αυτοκίνητα. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να το κρατήσω ελλείψει ανταλλακτικών.
Η φετινή σύναξη απέδειξε ότι όσο και αν προσπαθήσεις, τίποτα δεν μπορεί να επαναληφθεί επακριβώς. O τόπος ήταν ίδιος, τα πρόσωπα που εργάστηκαν προκειμένου να συμβεί ίδια, η εποχή επίσης, αλλά το αποτέλεσμα διαφορετικό. Προσωπικά με κατέτρεχε ένα είδος ανησυχίας, ενδόμυχης προσωπικής, όχι επαγγελματικής, καθότι αυτή την έχουμε ξεπεράσει τα τελευταία δυόμιση χρόνια, με αυτογνωσία και τυφλή εμπιστοσύνη προς τους εν πληκτρολογίοις συντρόφους. Η ανησυχία λοιπόν, εστιαζόταν στο αν θα καταφέρναμε να περνούσαμε τόσο όμορφα, όσο και πριν 12 μήνες.
Έτσι όταν το απόγευμα της δεύτερης μέρας φορτώναμε τα αυτοκίνητα στην νταλίκα για την επιστροφή και τις αναμνήσεις στις ψυχές μας για πάντα, είχα μια ακόμα μεγαλύτερη ανησυχία. Του χρόνου άραγε, θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε το ακόμα πληρέστερο φέτος;
E1.jpg (81.56 KiB) 2987 προβολές
«Να το θεσμοθετήσουμε!» έριξε την ιδέα ενθουσιώδης καλεσμένος. Έχω μια, συχνά, τραυματική εμπειρία και ως εκ τούτου μεγάλη επιφύλαξη απέναντι στους θεσμούς. Διότι υπάρχουν χωρίς να λειτουργούν, διότι δεσμεύουν χωρίς να προστατεύουν.
Διότι γίνονται βραχνάς και όχι πλατφόρμα ευλειτουργίας του πολιτεύματος, της κοινωνίας. Ας μην επεκταθώ, ας κοιτάξουμε γύρω μας, δύσκολα θα διαφωνήσουμε επ' αυτού και ας μην τεθεί η ερώτηση: «Τι θα κάνωμε χωρίς αυτούς;» διότι είναι πολύ φτηνή. Εδώ είναι ίσως το μεγαλύτερο, το πιο ακάθαρτο πρόβλημα τη πατρίδας μας.
Αγκυροβολημένοι,αγωνιστικά και συναισθηματικά, σε μια χρονική περίοδο που είχε σχεδόν τα πάντα, αντιμετωπίζουμε το, αγωνιστικό, παρόν, σαν μια πελώρια ανορθογραφία που ούτε μπορούμε να διορθώσουμε, ούτε πολύ περισσότερο μπορούμε να ακολουθήσουμε. Ναι! Είναι αδιέξοδο, έτσι κάνουμε την απόπειρα να νοσταλγήσουμε να ξαναζήσουμε το παρελθόν. Ακούγεται μάταιο και ως προς το μέλλον δεν είναι δημιουργικό, αλλά προσφέρει μια σειρά από ωραίες εικόνες.
Γυρίζουμε το χρόνο πίσω πηγαίνουμε σε μια σπουδαία «Ακροπολική» ειδική, σε ότι τέλος πάντων έχει περισσέψει από αυτήν και με μια εξάδα επίσης αγωνιστικών εποχής οδηγούμε, συζητούμε, μνημονεύουμε και καμιά φορά, χωρίς να το ομολογούμε, ελπίζουμε. Για μια χρονιά ακόμα: Μακρυράχη κύριοι!
Golf
E2.jpg (48.17 KiB) 2987 προβολές
Μόλις έχω κατέβει από το Kadett, του Τζώνυ. Ο Γιώργος έχει φορέσει το κολάρο του, σύσταση ιατρού αυτό, μετά από σωρεία δίτροχων και τετράτροχων τραυματισμών τα τελευταία 70 χρόνια και με περιμένει το Golf . Δένομαι και πάμε. Τι πρωτόγνωρο! Τόσα χρόνια στους αγώνες απέναντι από τον πατέρα μου, τόσες ιστορίες, τόσες κοινές σελίδες, τόσες συγκινήσεις οι δυο τους από την πρώτη άνοιξη των Ελληνικών αγώνων, εκείνη της δεκαετίας του ’60 και να τώρα, στα 84 του, δεκάπεντε χρόνια μετά την τόσο άδικη απώλεια του Σταύρου να με πηγαίνει στην Μακρυράχη. Ηρεμος, γλυκός, χάιδευε απαλά με το αριστερό του, το φρένο φέρνοντας ευγενικά την ουρά της Γκόλφως εκεί που ήθελε και επιτάχυνε για την επόμενη.
Το διαπίστωσα ιδίοις μέσοις μετά από λίγα λεπτά, όχι ότι φρέναρα με το αριστερό δηλαδή, άφησα τα πειράματα για άλλη μέρα, αλλά σημαδεύοντας, στρίβοντας, γλιστρώντας, οδηγώντας με απλότητα.
E3.jpg (83 KiB) 2987 προβολές
Ήταν η παλιά μπλέ Γκόλφω του, βαμμένη νυφούλα στα λευκά, με μια δυνατή δεκαεξάβάλβιδη καρδιά, που οδηγημένη ψυχωμένα και μελετημένα κάνει πράματα και θάματα, με το στήσιμό της και την ευκολία που κάποιος μπορεί να την οδηγήσει σβέλτα.
Θησαυρός γνώσεων, ο Γιώργος, εντυπώσεων, εμπειριών δεν σταμάτησε να λέει πόσο ευχαριστήθηκε την εξόρμηση, την παρέα, την βόλτα. Για μας την επόμενη γενιά, τους ηλικιακά υιούς του, έμεινε η απορία πως ένας άνθρωπος στην ηλικία του, ξύπνιος από τις επτά το πρωί, είτε όρθιος, είτε οδηγώντας, είτε αφηγούμενος άντεξε μέχρι την μια το πρωί, άκαμπτος, χωρίς μια κουβέντα γκρίνιας. Άλλη ράτσα. Κι αν δεν τον ρωτούσε ο Ζωγλοπίτης μετά τα μεσάνυχτα που τα κουτσόπινε η παρέα: «Κύριε Γιώργο, μήπως θέλετε να φύγουμε;», για να ανεβούμε στα Λουτρά Σμοκόβου όπου κοιμηθήκαμε, θα σηκωνόταν τελευταίος από το τραπέζι.
Cοrolla
E4.jpg (55.89 KiB) 2987 προβολές
Η Cοrolla,συχνά αποκαλούμενη και «Κορολίτσα» ήταν το πιο αδύναμο από τα έξι. Οι Κορόλες δίχως υπερβολή δημιούργησαν και ανέδειξαν μια ολόκληρη γενιά αγωνιζομένων. Το υποκοριστικό δεν ήταν υποτιμητικό, αλλά ενδεικτικό του χαμηλού προφίλ της. Οι λόγοι είναι προφανείς, Ήταν οικονομικές, ήταν άθραυστες, ταίριαζαν δηλαδή με τα σκληρά Ελληνικά δεδομένα των αγώνων ράλυ. Αν μάλιστα μπορούσες να βάλεις λίγα καλούδια πάνω της, γινόταν και πολύ ευχάριστη. Τέλος δε, υπήρχε και μια βοήθεια όχι τόσο σε επίσημη θεσμοθετημένη βάση, αλλά σε άτυπη, φιλική συμπεριφορά από την τότε Ελληνική αντιπροσωπεία (Κασιδόπουλος), εκπορευόμενη από έναν αγωνιζόμενο που είχε σχέσεις με την επιχείρηση και την εκ Δομοκού οικογένεια. Τον Ανδρέα Παπατριανταφύλου γνωστό και ως «Παπάτο», ξεχωριστή προσωπικότητα, για την οποία, χωρίς να έχω έρθει πολύ κοντά τότε, έχω μόνον καλό λόγο.
Οι Κορόλες απηχούν σε μεγάλο βαθμό, τη διαφορετικότητα των παλαιότερων αγώνων του τόπου μας. Σκληροί αγώνες όπου το πρώτο απαιτούμενο είναι η αξιοπιστία, αλλά καθώς ακόμα και τα 1600 κυβ. εκ. ήταν πολυτέλεια, η βάση των αγώνων έψαχνε προσιτές προτάσεις. Έτσι λοιπόν οι 1200άρες ΚΕ 25,30, 35 έκαναν ζημιές όχι μόνον στην κλάση τους, αλλά τερμάτιζαν ψηλά και στην γενική κατάταξη. Μας ήρθε και ο Mikkola με εκείνη την Λέβιν τον του‘76 στο 23ο Δ.Ρ.Α. και άναψε φωτιές στις καρδιές των «Κορολλάκηδων».
E5.jpg (64.9 KiB) 2987 προβολές
Με το Σούλη Εγγλέζο, έναν άνθρωπο χαμηλών τόνων και ήπιου χαρακτήρα είχαμε να τα πούμε 35 χρόνια. Τον θυμόμουν και με θυμόταν 20άρη και να τώρα που στα 50φεύγα και πάλι τα ξαναλέγαμε ατενίζοντας την αρυτίδωτη επιφάνεια της λίμνης με πολύ λευκό στην κορφή της κεφαλής μας και, ίσως, λιγότερη αφέλεια μέσα της. Μου ανέπτυσσε τη θεωρία του ότι η Corolla είναι ένα μικρό Escort, χαζεύαμε την υπογραφή του θείου Ove στην οροφή της Corolla του και τον μνημονεύαμε, αντάμα με τον «Παπάτο»
Datsun
E6.jpg (53.53 KiB) 2987 προβολές
Για κάποιους λόγους, εύκολα ερμηνεύσιμους, τρέφω μια ιδιαίτερη αγάπη για τα αυτοκίνητα που έχουν κερδίσει Σαφάρι της δεκαετίας του ’70. Στη συνείδησή μου ήταν το καλύτερο, το πληρέστερο ράλυ του κόσμου μετά το Ακρόπολις. Χιλιόμετρα πολλά, ταλαιπωρία μεγάλη, αγωνία, απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες, το Κιλιμάντζαρο, οι Μασάι, τα τοπία, η έλλειψη ετάπ, οι ατελείωτες, αγχωμένες, δύσκολες καπελωμένες απλές, η κεραμιδί λάσπη. Όλα αυτά. Πιο χρώμα συναντούσες μόνον στην Ελλάδα.
Όταν κατάφερα να πάω έστω και στα τελευταία του (’99), αντίκρισα μια από τις καλύτερες ανατολές της ζωή μου, ακούγοντας την επίπεδη μοτεράκλα του συγχωρεμένου Richard Burns, να με περνά σαν σταματημένο στη ροή του αγώνα και το μπλε του Impreza, να χάνεται σαν μηχανικό βέλος στον μενεξεδί ορίζοντα. Στο μακρινό 1970, το 510 έχει κάνει εκεί το 1 -2 (με Edgar Herrmann και Joginder Singh), την ίδια εποχή, που μερικοί απαίδευτοι εκπαιδευτικοί παίδευαν το γυμνασιακό βιός μου. Στην ημεδαπή, τα 510 ήταν L (τουτέστιν δασκάλες) και ΤΑΧΙ, καθότι Ντάτσουν, δηλαδή δεν σπάει δεν χαλάει. Όχι και τόσο συμβατό με τον τότε ανεγειρόμενο, δίκην αυθαιρέτου κατοικίας, νεοελληνικό αστικό μύθο που επέμενε ο άμοιρος να περιθωριοποιεί, τα Ζαπονέ και να αποθεώνει κάποια άλλα ευρωπαϊκά «κυριλέ» τετράτροχα.
E7.jpg (56.82 KiB) 2987 προβολές
Αλλά έτσι είναι. Η εκδίκηση του λαϊκού έρχεται, ως συνήθως, δηλαδή σαν κρύο πιάτο. Τα Ντάτσουν χορεύουν ακόμα ενώ τα κοσμικά χάθηκαν. Χαμηλό μπάκετ, τιμόνι βούτυρο, δύναμη κάπως ψηλά, κιβώτιο dog leg, ένα μικρό χάος ανάμεσα σε 2η – 3η, ήχος μουσική από τα δυο διπλά 44άρια Mikunin και καθώς έρχονται οι πρώτες στροφές αποδεικνύεται τρισχαριτωμένο. Πειθήνιο, εύκολο, ζωντανούλι, με τα 1,8 λίτρα του, με τους 140 ίππους του, με την ουρά του να είναι τόσο αυτόνομη. Όσο του δίνεις θάρητα τόσο το εκμεταλλεύεται. Δασκάλα και παιχνιδιάρα μαζί και αν συνυπολογίσεις πόσο αξιόπιστο είναι αναρωτιέμαι: Πιο άλλο μπορεί να προσφέρει καλύτερo λόγο - σχέση εξόδων προς απροβλημάτιστο χωμάτινο χιλιόμετρο ευχαρίστησης; Να αναφερθεί, ότι ήταν το μόνο από τα έξι που δεν έβγαλε κάποιο πρόβλημα που δεν ζήτησε κάτι.
Με τον Δημήτρη Ραζή είχαμε γνωρίσει μέσω διαδικτύου. Μόλις πριν λίγους μήνες συναντηθήκαμε και δια ζώσης. Αρρωστάκι με τα παλιά αυτοκίνητα, φανατικός «Ντατσουνάκιας», ζωηρώτατος οδηγικά (και δεν του φαίνεται), χαμογελαστός, ευγενικά διακριτικός και καλή παρέα. Αρκετά χαρακτηριστικά ώστε να καταχωρηθεί στην, μικρά σήμερον, χωρία των συμπαθών.
Escort
E8.jpg (53.64 KiB) 2987 προβολές
Ναι το Escort το είχατε και πέρσι, θα παρατηρήσει ο προσεκτικός αναγνώστης. Ναι μεν το είχαμε, αλλά δεν το είχα οδηγήσει, καθώς είχε βγάλει ένα πρόβλημα με τον διανομέα του. Φέτος λοιπόν που κάτω από τις φροντίδες του Γιάννη Πάλμου, δούλευε «ρολόι», δεν χρειάστηκε παρά λίγα μέτρα ώστε να διαπιστώσω ότι ήταν το πιο δυνατό, το πιο ευχάριστο της εξάδας. Στα υπόλοιπα χιλιόμετρα, της κοινής συντομότατης ζωής μας, συμβιώσαμε αρμονικά, σχεδόν ιδανικά. Έκανε με ολοκληρωτικό τρόπο ότι με τα υπόλοιπα έκαναν με διακοπτόμενο ή εν μέρει.
Αποκορύφωμα η παρατεταμένη δεξιά δίπλα στη λίμνη όπου αν σημάδευες σωστά την έγραφες όλη, με ότι γωνία ήθελες και αν επιπλέον ήσουν λίγο τυχερός «μονοτίμονα.» Δεν ήταν μόνον γρήγορο ή δυναμικό. Ήταν κάτι σπουδαιότερο: Καλλιτεχνικό. Καλό θα είναι βέβαια, να μην παρασυρθεί κανείς και νομίσει άλλα αντί άλλων, ότι δηλαδή αποτελεί την νεοελληνική μετουσίωση του Waldergaard. Οι 170 + ίπποι είναι αρκετοί και όταν κουμπώνονται οι τέταρτες και οι πέμπτες πάνω στα χώματα, ενώ παράλληλα το στροφόμετρο φλερτάρει με τα κόκκινα είναι υπεραρκετοί. Πρέπει να είσαι Χειριστής για να εκστομίσεις ότι είναι λίγοι και δεν σε φτάνουν.
E9.jpg (100.98 KiB) 2987 προβολές
Για τον ιδιοκτήτη του, τον Ανδρέα Καροτσιέρη τα είχαμε πει και πέρσι. Παραπάνω από αξιοπρεπής και ζωντανός στο χώμα, όπου τον έζησα από μέσα, ορμηκτερός όπου δει, με κοντρόλ, με αίσθηση του χώρου και σοβαρή προσέγγιση. Φέτος ατυχώς δεν είχαμε ούτε εναέρια πλάνα ούτε μας παρέδωσε μαθήματα ελικοπτερικής δεξιοτεχνίας όπως πέρσι που πέρασε το 44άρι Robinson μέσα στην κλειδαρότρυπα της πλατείας της Ανάβρας, καθότι ενίοτε απαγορεύονται οι πτήσεις ελικοπτέρων, λόγω της Ελληνικής προεδρίας! Άλλο ένα παράλογο: Η Ελληνική Προεδρία της άστοχης Ε.Ε, να απειλείται από την πτήση ενός ελικοπτέρου στην Ανάβρα ή στο Καστελόριζο.
Ρeugeot
E10.jpg (65.94 KiB) 2987 προβολές
Μα και ο Καρύδας,είχε έρθει πέρσι. Πλην όμως φέτος εμφανίστηκε με άλλο όχημα. Αθεράπευτα πιστός στον λέοντα της Ρeugeot, έσιαξε άλλο 504 coupe μια κούκλα πραγματική, σε γκρίζα μεταλλική απόχρωση, ίσως όχι ταιριαστό χρώμα για αγωνιστικό όχημα, αλλά αφού του αρέσει, εμάς μας περισσεύει.
Τετράφαρδο με γωνίες κάμπερ που τρομάζουν, επιθετικό και καλοδουλεμένο, με δίλιτρο, τετρακύλινδρο μοτέρ, εξελίχθηκε σε ένα πανέμορφο αγωνιστικό, που το προτιμήσαμε από το περσινό μοναδικά ιστορικό μεν, θωρηκτό δε, γκρουπ 4. Σαφώς με πιο ελαφριά συμπεριφορά, όχι αισθητά πιο αργό, με πανέμορφο ήχο και παιχνιδιάρικο. Κλασσική περίπτωση οχήματος που πρέπει τουλάχιστον στο χώμα να το χειριστείς δυναμικά. Με γκάζι και από πριν, να μην τρομάξεις με τις γωνίες και να χρησιμοποιήσεις την μάζα του, για άμεσες αλλαγές τροχιάς σε κομμάτια από την μία στην άλλη. Ίσως να μην είναι ο καλύτερος τρόπος να κλέψεις δευτερόλεπτα από το χρονόμετρο, αλλά είναι τόση η χαρά που μπορεί να περιμένει η αιωνιότητα πόσω μάλλον μερικά αγχωμένα δευτερόλεπτα.
E11.jpg (57.67 KiB) 2987 προβολές
Μικρά ένστασις για το βαρύ, κοντό τιμόνι. Με 1,5 στροφή από άκρη σε άκρη (!) πρέπει να έχεις τα μπράτσα της νιότης του Arnold, ειδικά αν έχεις μάθει να δουλεύεις με μεγάλες, πολλές κινήσεις. Βέβαια σιγά – σιγά το συνηθίζεις μικραίνεις, ελαχιστοποιείς τις κινήσεις σου χρησιμοποιείς και το γκάζι και γλυκαίνει ακόμα περισσότερο. Τι με προβλημάτισε; Η έλλειψη αεραγωγών που σε συνδυασμό με τον σκούρα οροφή πυρώνει την καμπίνα. Αν προστεθεί και το βαρύ τιμόνι, στο πρώτο χιλιόμετρο μουσκεύεις.
Έτσι όπως το βλέπω το θέμα, του χρόνου, καλά να ήμαστε, μάλλον θα τον ξαναδούμε με 4τράπορτο 504, σαν και αυτό που κέρδισε ο Ove στο Safari! Θάνο η περίπτωσή σου είναι χρονία ωσαύτως και αθεράπευτος.
Το Kadett,αυτό το Kadett έχει την πιο μεγάλη, την πιο ξεχωριστή πορεία τόσο ανάμεσα στα έξι παρόντα στη φετινή σύναξη, όσο και μια πολύ διακεκριμένη πορεία στο σύνολο των αγωνιστικών αυτοκινήτων που επιζούν στη λαίλαπα του χρόνου.Μάιος του ’69 ήταν, όταν ήρθε εκ Δυτικής Γερμανίας και ο Τζώνυς Πεσμαζόγλου, ή sir John ή «παππούς» το έκτισε για αγώνες.
Συμμετέχει τον Ιούνιο στο ράλυ «Σκρα Κιλκίς Λαχανά» όπου σκοράρει την πρώτη του νίκη. Ακολουθεί το Νοέμβριο το Φθινοπωρινό, όπου κάνει το δυο στα δυο. Η μεγαλύτερη διάκριση του συγκεκριμένου αυτοκινήτου όμως, έρχεται τον Μάιο του 1971, όταν ο οδηγός του κατακτά την τελευταία του, πρώτη θέση ανάμεσα στα Ελληνικά πληρώματα (μετά από εκείνες του '55, του '58, και του '67), αλλά και την 5η θέση γενικής. Ο Τζώνυς ήταν ο μόνος που κέρδισε την πρωτιά ανάμεσα στα Ελληνικά πληρώματα σε τρεις διαφορετικές δεκαετίες και ο μόνος που συμμετείχε στο Δ.Ρ.Α. στις πρώτες τέσσερις δεκαετίες του αγώνα.
E12.jpg (76.78 KiB) 2987 προβολές
Υπάρχει ακόμα, το φροντίζει, το συντηρεί ο Χάρης Καλτσούνης, εξ ευωνύμων του Τζώνυ για πολλά χρόνια. Το να γράψω για αυτό το Kadett, πως φρενάρει ή στρίβει, μετά από 45 χρόνια δεν θα σήμαινε και πολλά πράγματα. Το γεγονός ότι πίσω υπήρχε η φόρμα του Τζώνυ λέει περισσότερα. Ακόμα περισσότερα όμως, στο επόμενο τεύχος με την εμπειρία της αγωνιστικής συμμετοχής. Αυτό που θα 'θελα να σημειώσω, είναι ότι κάποια στιγμή στεκόμαστε μαζί με το Γιώργο μπροστά στο ανοικτό καπώ του κοιτώντας τον κινητήρα του, για τον οποίον ο Χάρης λέει ότι είναι με το ίδιο μπλοκ που έτρεχε τότε. Αλλάξαμε κάποιες κουβέντες έτσι σαν μνημόσυνο. Όχι μόνον για τον Τζώνυ, αλλά για μια ολάκερη εποχή, που είχαμε ζήσει.
Για τον τόπο Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο τόπο. Πρώτη γνωριμία στις αναγνωρίσεις του 26ου Δ.Ρ.Α. αρχές Μαίου του ’79. Όλο αυτό το ευρύτερο γεωγραφικό κομμάτι της κεντρικής Ελλάδας, ανεξερεύνητο τότε από τα μάτια μου, παρθένο και ανεκμετάλλευτο. Μοσχοκαρυά, Μακρυράχη, Βίτωλη, Αηδονοχώρι, Κέδρος, τόποι μακρινοί από την αστυφιλία και αμόλυντοι από τον βιομηχανοποιημένο τουρισμό. Σαν φωλιές πουλιών σε απρόσιτα δέντρα. Τότε, δεν είχα την παραμικρή ιδέα, για το πόσο όλα θα άλλαζαν. Το ’90 και το ’91, όταν ξαναβρεθήκαμε εκεί, για τα σπριντ της ΑΛΑΜΑΠ, είχε αρχίσει να ορθώνεται το φράγμα της Κτιμένης και είχε ασφαλτοστρωθεί ένα τμήμα της κλασσικής Μακρυράχης. Το έργο ολοκληρώθηκε σχεδόν 11 χρόνια αργότερα, η κοιλάδα είχε πλημμυρίσει, η λίμνη είχε δημιουργηθεί, το τοπίο ομόρφυνε, ο κάμπος είχε αποκτήσει έναν σημαντικό υδάτινο αποταμιευτήρα κι΄ο δρόμος για τον Φουρνά είχε γίνει σαν εθνική οδός σε σχέση με αυτό που ήταν κάποτε. Αγωνιζόμουν να αποφασίσω πόσο καλό ήταν αυτά.
Φέτος ζήσαμε τον πυρετό της κατασκευής του Ε 65, όπου Ε65 το καινούργιο κομμάτι της Ε.Ο. από Λαμία έως Καλαμπάκα. Πελώριο έργο με τεράστια χωματουργικά και πολλά φορτηγά να κουβαλούν κυβικά χώματος ανελλιπώς.
και για να τα οδηγήσεις στα όρια ο οδηγός ήθελε μεγάλα @@@ 
? Updates every