από skier78 » Τρί Σεπ 24, 2013 10:39 am
Ήταν το ‘96 όταν στα 17 μου αγόρασα ένα OPEL KADETT C 1.3 με πίσω κίνηση για να πηγαίνω στην δουλειά που ήταν έξω από την πόλη.Ακόμηδεν είχα το δικαίωμα να βγάλω δίπλωμα και έτσι έπεισα την μητέρα μου και το γράψαμε στο όνομά της.
Ήταν ένα γκρι μοντέλο του ‘76 ,20 χρονών πλέων .Αμέσως έπιασα δουλειά,
γυαλόχαρτα σπάτουλες ,στόκος κτλ.και καθόμουν τα βράδια όταν σχολούσα μέχρι τα μεσάνυχτα και έτριβα.
Μόλις το ετοίμασα αγόρασα τις μπογιές ,είχα πάρει την καλύτερη ποιότητα,ακρυλικη διπλής με πέρλα.Το βγάλαμε με κωδικό ,δεν ήταν κάτι στάνταρ και βγήκε ένα πολύ ωραίο μολυβί.Έκανα και τις ανάλογες αλλαγές στο εσωτερικό του και αμέσως άλλαξε όψη.
Μέχρι το 2002 ώσπου μια μέρα στο κυνήγι έσπασαν οι βάσεις που κρατάνε το πίσω διαφορικό και έτσι βγήκε σε ακινησία,
έχει να μας διηγηθεί πολλές ιστορίες,
μια από αυτές λέει πως :
…ήταν χειμώνας ’96 –’97 η χιονόπτωση που είχε ξεκινήσει την προηγούμενη ημέρα συνεχιζόταν και σήμερα ασταμάτητα.
-μα πότε επιτέλους έλεγα θα σχολάσω να ανέβω στο βουνό?
Το χιόνι έπεφτε πυκνό, ήταν ο κυρίαρχος, δεν είχε καμία προδιάθεση να σταματήσει.
Τελικά πέρασε η ώρα και σχολάσαμε. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και βουρ για το βουνό .Πριν λίγο καιρό είχα φορέσει και χιονολάστιχα ,τα Good Year Ultra Grip 3ή 4 δεν θυμάμαι ακριβός και ανυπομονούσα να δω τις επιδόσεις τους.
Φτάνω στην Νάουσα και σκέφτομαι…
-εάν πάω προς τα 3-5 Πηγάδια , θα πήγαν πολλοί προς τα εκεί και δεν θα έχει γούστο…
-εάν όμως πάω προς το Σέλι, εκεί πηγαίνουν πιο λίγοι και θα φτάσω ποιο γρήγορα σε μεγάλες ποσότητες χιονιού, μιας και από εκείνη την μεριά ανεβαίνει πιο απότομα το υψόμετρο.
Το θυμάμαι σαν σήμερα .Ίδη στην Νάουσα ήταν όλα κάτασπρα. Κόντευε να νυχτώσει και η χιονόπτωση δυνάμωνε .Ξεκινάω λοιπόν και κάθε λεπτό που περνούσε το χιόνι στον δρόμο ήταν ολοένα και περισσότερο .Μετά από αρκετές στροφές χάθηκαν όλα τα ίχνη από τους προηγούμενους και τότε ένιωσα μια γαλήνη μέσα μου.
-τώρα είμαι μόνος, εγώ και φύση, και να μείνω στην μέση του δρόμου, δεν θα εμποδίσω κανέναν, εφόσον δεν υπάρχει περίπτωση να ρισκάρει άλλος να ανεβεί τόσο ψηλά και έτσι θα κατηφορίσω με τα πόδια.
Το αυτοκίνητο άρχισε να γλυστράει,το χιόνι σχεδόν έγλυφε τον πάτο ,ώσπου βλέπω να κατεβαίνει ένα αγροτικό 4Χ4 .
-όχι δεν είναι δυνατόν,θα με κόψουν την φόρα και μετά αναγκαστικά θα γυρίσω πίσω.
Συνεχίζω απτόητος προς τα πάνω τους και ευτυχώς που κατάλαβαν τις προθέσεις μου, μιας και είδαν να μαρσάρω και να προσπαθώ να το κρατήσω στον δρόμο με ανάποδα τιμόνια , και έτσι τραβήχτηκαν στην άκρη και με έκανα νόημα να σταματήσω. Εγώ εφόσον υπολόγισα ότι χωράω ,τους ρίχνω ένα χαμόγελο και τους κουνάω το χέρι σαν να τους χαιρετάω και τους δείχνω ότι πάω προς τα πάνω. Νύχτα πλέον και δεν βλέπεις μπροστά από την σφοδρή χιονόπτωση .Το χιόνι έγλυφε τον πάτο του αυτοκινήτου και εγώ να είμαι κατευχαριστημένος τόσο από την επίδοση του KADETT όσο και των ελαστικών και έλεγα μπράβο και στον εαυτό μου που με πίσω κίνηση κατάφερα να φτάσω τόσο ψηλά. Όσο το χιόνι μαζευόταν στην μάσκα μπροστά ,τόσο ο κώλος του αυτοκινήτου χόρευε δεξιά – αριστερά και σκέφτομαι ,
-ωραία αποκτήσαμε και γκρέιντερ .
Μέχρι που μάζεψε τόσο χιόνι μπροστά και με μια απότομη κίνηση γλιστρά το OPEL δεξιά και πέφτει η πίσω δεξιά ρόδα στο αυλάκι. Πριν κατέβω από το αυτοκίνητο δοκιμάζω ελαφρά μπρος –πίσω αλλά τίποτα. Είχε τακάρει.
Βάζω το καλοριφέρ να δουλεύει σκεπτόμενος ότι θα ξεπαγιάσω μέχρι να τα καταφέρω να ξεκολλήσω ή εκτός και αν το παρατήσω και φύγω.
Κατεβαίνω κάτω , το χιόνι σχεδόν ακουμπούσε την πόρτα ,η μούρη είχε στουπώσει από το χιόνι και ο πίσω δεξιά τροχός στο αυλάκι. Το καλό ήταν ότι το αυλάκι ήταν λοξά κατασκευασμένο και έτσι ο τροχός είχε κάποια πρόσφυση στο έδαφος , δεν κρέμονταν στον αέρα. Άρα λέω θα το παλέψω .Το ζόρι ήταν ότι έπρεπε υποχρεωτικά να το ξεκολλήσω προς την ανηφόρα , γιατί προς τα πίσω θα έμπαινε πιο βαθιά στο χαντάκι.
Άρχισα να καθαρίζω πρώτα από μπροστά .Δεν είχα ούτε φτυάρι ούτε αλυσίδες ούτε ένα λοστό ,τίποτα, ούτε ένα σχοινί σε περίπτωση που θα με τραβούσε κάποιος.
Έτσι ξεκίνησα να διώχνω το χιόνι με τα πόδια.
-ωραία λέω καθάρισα λίγο από μπροστά. Τώρα θα καθαρίσω από το πλάι μήπως και μπορέσω να το επαναφέρω στην άσφαλτο.
Τα πόδια είχαν παγώσει , τα ρούχα μούσκεμα από την πυκνή χιονόπτωση .Κάθε λίγο έμπαινα μέσα να ζεσταθώ και δοκίμαζα μπας και ξεκολλούσε. Το KADETT είχε μουλαρώσει .
Άρχισα να σκέφτομαι να το παρατήσω και να φύγω με τα πόδια για να προλάβω τα κρυοπαγήματα. Το έβλεπα όμως σαν ήττα , δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να μην έβρισκα λύση.
Στην συνέχεια γονάτιζα στα χιόνια και τραβούσα με τα χέρια τα χιόνια κάτω από το αυτοκίνητο. Πλέων μου πάγωσαν και τα χέρια και δεν μπορούσα να συνεχίσω άλλο. Ξαναμπαίνω για πολλοστή φορά μέσα στο αυτοκίνητο και βλέπω στο κάθισμα του συνοδηγού το τάπερ από το φαγητό που είχα στην δουλειά. Εκείνο το μεταλλικό που είχαμε στον στρατό με το καπάκι και το χερούλι που γίνονταν και κούμπωμα.
Ξανασκύβω κάτω από το αμάξι και αρχίζω να τραβάω το χιόνι με το τάπερ .Ήταν πλέον πιο εύκολο και έβγαλα γρήγορα δουλειά. Το κακό ήταν ότι όσο χιόνι έβγαζα από κάτω ,μετά έπρεπε να το ξαναπετάξω πιο μακριά για να έχει το αυτοκίνητο χώρο να βγει στον δρόμο.
Μετά από πολλές προσπάθειες καθάρισα αρκετά καλά όσο μπόρεσα από μπροστά και από το πλάι και έμεινα για λίγη ώρα μέσα στο καλοριφέρ να πάρω δυνάμεις.
Αυτό που με απασχολούσε ήταν ότι έριχνε τόσο πυκνό χιόνι ,που σχεδόν είχαν χαθεί τα ίχνη μου που είχα αφήσει πίσω μου καθώς και ότι γέμισε με φρέσκο γύρω μου .Έκανα δοκιμές αλλά αυτό δεν έλεγε να ανέβει το χαντάκι. Πλέων λέω δεν ξανακατεβαίνω να καθαρίσω, ότι έκανα –έκανα .
Άρχισα να σπινιάρω ,άνοιγα την πόρτα ,πατούσα με το αριστερό πόδι έξω ,σηκωνόμουν όρθιος και με το δεξί πόδι έπαιζα με το γκάζι ενώ ταυτόχρονα έσπρωχνα όσο μπορούσα .Πάλι τίποτα.
-θα κάνω κάτι τελευταίο που ίσος να πιάσει…
Πάω πίσω , κάνω μία κόντρα στο χιόνι για τα πόδια ,για να μπορώ να σπρώχνω με δύναμη χωρίς να με φεύγουν τα πόδια προς τα πίσω.
Ξαναμπαίνω μέσα βάζω πρώτη ταχύτητα ,τραβάω το τσοκ του αέρα για να δώσει στροφές ο κινητήρας και να μπορέσει να σπινιάρει χωρίς να χρειάζεται να πατάω γκάζι, στην συνέχεια αφήνω πολύ απαλά τον συμπλέκτη και μετά το γκάζι μιας και το πατούσα και αυτό για να μην σβήσει και το πρώτο στάδιο πέτυχε. Το αυτοκίνητο σπίνιαρε στο ίδιο σημείο .Ανοίγω την πόρτα κατεβαίνω κάτω και πάω πίσω για να σπρώξω. Μετά από 2-3 παρόμοιες προσπάθειες το OPEL ξεκόλλησε και άρχισε να κουνιέται ελαφρός μπρος-πίσω κάθε φορά που έσπρωχνα ,σαν να ήθελε να ανέβει στον δρόμο. Σπρώξε- σπρώξε τελικά ανεβαίνει ο τροχός στον δρόμο και εφόσον το έφτασα στο κέντρο του δρόμου, έτρεξα να πατήσω συμπλέκτη για να μην κάνει πάλι κανένα απότομο τίναγμα.
Αμέσως ανακουφίστηκα.
Για να κάνω αναστροφή ήταν αδιανόητο. Μηδενίζω το κοντέρ και ξεκινάω όπισθεν πολύ αργά για να μην ξαναβγώ από τον δρόμο .Μετά από αρκετή ώρα βρήκα ένα μέρος κάπως ίσιο για να γυρίσω χωρίς να με τραβήξει στην μεριά. Τα καταφέρνω και βλέπω ότι έκανα 2,5 χιλιόμετρα όπισθεν μέσα στην χιονοθύελλα.
Κατηφορίζω προς τα κάτω ώσπου φτάνω αργά το βράδυ σπίτι.
Μόλις μπαίνω μέσα η πρώτη ερώτηση ήταν :
-Τι λέει , μέχρι που έφτασες?
-Μισό λεπτό…να βγάλω τα βρεγμένα…
Και έτσι τους δηγήθηκα την περιπέτειά μου.
Η πλάκα είναι ότι και τώρα 17 χρόνια μετά στα 34 πλέων, όποτε χιονίζει μέσα στην πόλη και η ώρα είναι μετά τις 19:00 ,νύχτα πλέον με παίρνουν στο κινητό γιατί είναι σίγουροι ότι κάπου έχω πάει και μόλις το σηκώσω και λέω
-ναι?
Οι πιθανές απαντήσεις χωρίς δεύτερη κουβέντα είναι:
-Μέχρι που πάει αυτοκίνητο?
Ή
-Από πού αρχίζουν τα χιόνια?
Ή
Στο Σέλι είσαι ή στα Πηγάδια?
……και η ζωή συνεχίζεται……….
.......αυτός που θέλει να φτάσει στην κορυφή θα βρει τον τρόπο.....
.......οι υπόλοιποι θα βρουν μια δικαιολογία.......