Μάθε παιδί μου τάβλι

[gv2000]

ωραία!
αναμένουμε!

[DimitrisGV]

Πολύ καλό Φάνη.
Οσο για τo videακι απλά δεν παίζεται.
Αμα γίνει κανα τουρνουά αυτους τους δύο να μην του καλέσουμε

[kaliakouda]

Τάβλι, το παιχνίδι των κορυφαίων

Pl_Tavli_660.JPG (37.93 KiB) 366 προβολές

Με τον ήχο από τα πούλια και τα ζάρια να είναι ο μόνος που αξίζει να κάνει παρέα στα τζιτζίκια, το ONEMAN αποθεώνει το νούμερο ένα ελληνικό υπεράθλημα.
Μάνος Χωριανόπουλος

Ξέρω ότι όταν λέμε ελληνικό καλοκαίρι, το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό (και σωστά), είναι ήλιος-θάλασσα-καλλίπυγες νεαρές στη θάλασσα –καλό φαγητό-νυχτερινή διασκέδαση.
Ωστόσο, το καλό με την Ελλάδα το καλοκαίρι, είναι ότι δεν περιορίζεται σε αυτά και έχει απολαύσεις διαφορετικού είδους και έντασης, καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας και της νύχτας. Το τάβλι σε καφετέρια που βλέπει παραλία ή ιδανικά σε κάποιο Beach Bar, συνοδεία καφέ ή για τους πιο προχωρημένους, ούζου και μεζέδων, είναι μία από αυτές.
Τάβλι μπορείς να παίξεις οπουδήποτε και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες –είχα παίξει μια φορά με 9 μποφόρ σε πλοίο και σε κάθε κύμα αλλάζαμε παιχνίδι- ωστόσο σκέψου:
Να βλέπεις θάλασσα, να έχεις τον καφέ ή το ουζάκι σου και ο αγαπητός σου φίλος και αντίπαλος να μην κατανοεί ότι οι 4 εξάρες στη σειρά είναι μέρος της στρατηγικής σου. Πραγματική απόλαυση!
Δεν είχα αναρωτηθεί ποτέ, μέχρι να μου θέσει την ερώτηση το Oneman, τι σημαίνει αυτό το παιχνίδι για μένα και γιατί μου αρέσει τόσο πολύ.

tavli_2.jpg (43.23 KiB) 366 προβολές

Το να παίζω τάβλι, ήταν πάντα κάτι απόλυτα φυσιολογικό, λόγω παράδοσης (εθνικό σπορ της Νάξου) και λόγω του πάθους με το οποίο έπαιζε ο πατέρας μου, ο μεγάλος μου αδερφός και οι άρρενες συγγενείς, που φρόντιζαν να περνούν σχεδόν κάθε μέρα από το σπίτι για μια παρτίδα, εκεί κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80.
Παρακολουθούσα με τις ώρες τους μεγαλύτερους συγγενείς μου να εκρήγνυνται σε ένα δωματιάκι, παίζοντας κάτω από τα κρεμασμένα στον τοίχο, « Περσικά διπλώματα», που πιστοποιούσαν ότι ο πατέρας μου και ο αδερφός μου, ήταν καθηγητές ταβλιού και είχαν την άδεια να διδάσκουν.
Ιστορίες, ιστορίες, ιστορίες
Τι κοινό έχουν ένας ηλεκτρολόγος, που ξέχασε να πάει στην εκκλησία στην Ανάσταση, ένας μαραγκός, που ξήλωσε την πόρτα του σπιτιού του μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, μπροστά στην εμβρόντητη σύζυγό του και ένας σεβάσμιος γέροντας που εκτοξεύει πούλια και ζάρια από το μπαλκόνι;
Η απάντηση είναι, ο χαριτωμένος παραλογισμός, που μόνο το τάβλι μπορεί να προκαλέσει. Το πιο τεχνικό-τυχερό παιχνίδι του κόσμου, που παίζεται από παιδιά, μεγάλους, αλλά κυρίως από μεγάλα παιδιά.
Ο πατέρας μου, τηρώντας την οικογενειακή παράδοση, με δίδαξε τους κανόνες του ταβλιού, τον σεβασμό στα καπρίτσια του ζαριού και την… υπομονή.

tavli_3.jpg (37.65 KiB) 366 προβολές

Ήταν ο πιο δύσκολος αντίπαλος, καθώς δεν έβριζα ποτέ μπροστά του και το να μην μπορείς να βρίσεις την ώρα που το ζάρι σε κοροϊδεύει κατάμουτρα (πχ μια ζαριά που σε καταστρέφει, έρχεται 3 φορές στη σειρά και ο αντίπαλός σου χαζογελάει, πόσο να αντέξεις;), ισοδυναμεί με κίνδυνο για εγκεφαλικό. Όσοι παίζουν με καταλαβαίνουν.
Το καλύτερο όμως, ήταν ότι φρόντιζε να μου διηγηθεί αμέτρητα περιστατικά, με ήρωες συγγενείς μου, που όταν έπιαναν ζάρια και πούλια στα χέρια, έπαιζαν σαν να μην υπήρχε αύριο. Τη γοητεία του παιχνιδιού και τη δύναμή του την κατάλαβα, πριν καν αρχίσω να παίζω καλά, από αυτές τις ιστορίες και τους πρωταγωνιστές τους.
*Ο παππούς μου, που όταν έχανε έσκιζε το τάβλι στα δύο και το εκτόξευε από το μπαλκόνι.
*Θείοι και ξαδέλφια, που εξασφάλισαν μια θέση στην κόλασης ψέλνοντας τροπάρια, που θα έκαναν έξαλλο κάθε καλό Χριστιανό, λόγω του ότι για 15 συνεχόμενες ζαριές δεν έφεραν ένα καταραμένο 6αρι και κλείστηκαν στο Φεύγα. Αν δεν σου έχει τύχει, μη βιαστείς να τους κρίνεις.

tavli_4.jpg (47.52 KiB) 366 προβολές

*Ο ηλεκτρολόγος που πήγαινε στη δουλειά με το τάβλι παραμάσχαλα και που ξέχασε να πάει στην εκκλησία την ώρα της Ανάστασης, αφήνοντας γυναίκα και παιδιά να περιμένουν, με το Άγιο Φως στο χέρι, καθώς δεν είχε… τελειώσει την παρτίδα με έναν ξάδερφό του.
*Η φάρσα με τα μαγνητικά ζάρια. Ο αδερφός μου έβαλε μαγνήτες στα ζάρια και όταν τα έριχναν σε μια συγκεκριμένη γωνία, έρχονταν πάντα εξάρες. Επί εβδομάδες ολόκληρες κέρδιζαν τους πάντες 7-0 (στο γνωστό δωματιάκι με τα διπλώματα). Ένα βράδυ, αφού ο θείος μου ο Κώστας, είχε χάσει από τον πατέρα μου 42-0, έφτασε έξαλλος στο σπίτι του και ξήλωνε πόρτες, ψάχνοντας για μαγνήτες! Το μυστικό αποκαλύφθηκε, αλλά κόστισε σε νεύρα και κλειδαριές.

Σε όλες αυτές τις ιστορίες, ο πατέρας μου δεν ήταν ποτέ το θύμα και το γιατί το κατάλαβα χρόνια αργότερα, όταν ανακοίνωνα μεν στην παρέα τις νίκες μου, αλλά όποτε έχανα (σπάνια) βόδι βαρύ, καθόταν πάνω στη γλώσσα μου.
Γιατί το αγαπάμε;
Περιστατικά σαν τα παραπάνω, είμαι βέβαιος ότι μπορεί να διηγηθεί κάθε παίκτης

tavli_c.jpg (50.02 KiB) 366 προβολές

Πολλές φορές είχα αναρωτηθεί πώς γίνεται να ήταν οι συγγενείς μου, τόσο παθιασμένοι με το παιχνίδι, αλλά με τα χρόνια κατανόησα ότι όσο πιο πολύ παίζεις τόσο πιο πολύ παθιάζεσαι.
Και ο λόγος είναι απλός. Το τάβλι ταιριάζει απόλυτα στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα και στην εθνική μας κυκλοθυμία.
Τη μια στιγμή επηρμένος επιβήτορας και τρεις ζαριές παρακάτω να κατεβάζεις καντήλια. Να πιάνεις παραμάνα στο πλακωτό χαζογελώντας και λίγο αργότερα να σου πιάνουν τη μάνα και να ξεφτιλίζεσαι. Να κελαηδάς στο 6-0 και να ψάχνεις πέτρα να μπεις στο 6-7.
Το τάβλι θέλει νεύρο, trash talking, τακτική, στρατηγική, καλή διάθεση, μπόλικη τύχη και υπομονή. Μπορεί να μην τα έχουμε όλα αυτά, αλλά συνήθως νομίζουμε ότι τα έχουμε. Είναι ένα παιχνίδι, που επιτρέπει στους πάντες να ισχυριστούν ότι είναι οι καλύτεροι και σας το λέω εγώ, που όταν χάνω γκρεμίζονται φούρνοι.

Αλλά πάνω από όλα είναι ένα παιχνίδι, κάθε φορά διαφορετικό, που συνδυάζει μαγικά ικανότητες, ιδιοσυγκρασία και τα κέφια των ζαριών και γεννάει ιστορίες, που γουστάρεις να τις ακούς ξανά και ξανά.
Έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε που έπαιξα το πρώτο μου Φεύγα με τον πατέρα μου. Ήμουν ο τελευταίος παίκτης που αντιμετώπισε πριν 3 χρόνια. Η ασθένεια τον είχε καταβάλει, ξεκινήσαμε μια παρτίδα, με το Φεύγα ως συνήθως. Λίγες ζαριές παρακάτω, διακόψαμε.
«Δεν μπορώ. Δεν θυμάμαι πώς να παίξω καλά» μου είπε. Κλείσαμε το τάβλι και του υποσχέθηκα ότι θα ξαναπαίξουμε μόλις τα ξαναθυμηθεί.
Όπως είχε ξεκινήσει εκείνο το παιχνίδι, θα το έχανα σίγουρα. Δεν πειράζει όμως. Έπαιζα με τον καλύτερο και είναι η πρώτη φορά που το λέω αυτό για άλλο παίκτη στο τάβλι.


Και μια φωτό από το δικό μου τάβλι, χειροποίητο 50 χρόνων εργαλείο από τα χέρια του ξυλουργού παππού μου!!
Αν κάνετε κλικ θα μπορέσετε να διακρίνετε τα διαφορετικά είδη και χρώματα ξύλου που χρησιμοποίησε για την κατασκευή του
Το μόνο που του ζήτησα σαν κληρονομιά χρόνια πριν μας αφήσει..

[hlias]

ανεκτιμητη αξια

[gv2000]

[ΜΩΡΑΙΤΗΣ]

Μοναδικό κειμήλιο Γιώργο