Μια μικρή ιστορία,
κάποτε στην Αμερική..
πέρασα από κει και έκατσα 8 χρόνια.. έβλεπα πράγματα θαυμάσια μα και τραγικά.
κάτω από τους ουρανοξύστες,ανθρώπους να πεινάνε.και όταν τους πλησίαζες,να μην καταλαβαίνεις αν είναι άντρας ή γυναίκα! να μην ξεχωρίζεις ηλικία,να είναι 30 χρονών και να μην έχουν δόντια.. εκείνη την εποχή μία από τις δουλειές που έκανα ήταν οδηγός φορτηγού.Εκανα διανομές τυποποιημένου ψωμιού στα σουπερμάρκετς.Μπαίνεις μέσα,βγάζεις το ψωμί που ετοιμάζεται να λήξει,και μετά βάζεις το φρέσκο. ¨ολο το παλιό ψωμί γυρίζει στην αποθήκη και αφού καταγράφεται,το πετάνε στα σκουπίδια.
Ένα ωραίο πρωί,και αφού έχω τελειώσει με τη στάση μου σε ένα ωραίο σουπερμάρκετ στο πανάκριβο Manhattan της Νέας Υόρκης(τα είδη εκεί κάνανε 5 φορές πάνω από ότι στις άλλες γειτονιές),μπαίνω στο φορτηγό για την επόμενη στάση.Κάποια στιγμή αντιλαμβάνομαι κάποιο θόρυβο στο πίσω μέρος,και με τρόμο(ληστείας) σταματάω δεξιά.Παίρνω ένα λοστό(τον είχα πρόχειρο) και τι βλέπω; έναν άστεγο άνθρωπο, βρώμικο, σε κατάσταση εξαθλίωσης,να κάθεται στο πάτωμα και να τρώει ψωμί!
leader: what are you doing re malaka?(αυτολεξί

)
homeless: what do you think I am doing motherfucker? I am eating bread!
μου είπε ότι έτρωγε ψωμί ο άνθρωπος! φυσικό και τόσο αυτονόητο!
τι νακάνω και γω.του έδωσα άλλο ένα και τον χαιρέτισα.
Μετά από εκείνη την ημέρα,όσα ψωμιά δεν είχαν λήξει,τα έδινα σε κάθε τετράγωνο σε αυτούς τους φουκαράδες,οι οποιοι με περιμένανε ώρες μέσα στο κρύο και στα χιόνια.Τους έδινα τα καλά και ακριβά,αυτά με τις σταφίδες και τους ξηρούς καρπούς για να τους κρατήσουν λίγο καλύτερα.
Μετά από 2 μήνες περίπου, αντιλαμβάνομαι το αφεντικό μου(το γενικό διευθυντή,ο οποίος ήταν και Κύπριος(καλή σου ώρα ρε Λούκα),και ενώ όλοι νόμιζαν ότι έκλεβα) να με κοιτάει συγκινημένος και κρυμμένος σε μία γωνία.
Ποτέ δεν κουβεντιάσαμε γι αυτό το θέμα και συνέχισα να κάνω τη δουλειά μου.Και όταν αποσύρθηκα από αυτή τη δουλειά, μαζί με τα σουπερμάρκετς,παρέδωσα και αυτούς τους φουκαράδες στον επόμενο οδηγό,με πλήρη λίστα και στάσεις που έπρεπε να κάνει.
Λυπάμαι πολύ κυρίες και κύριοι, που έχω ενδείξεις για κάτι αντίστοιχο στη χώρα μας σήμερα.Λυπάμαι για τους συνταξιούχους που μαζεύουν τα σκουπίδια της λαικής.Λυπάμαι για τις εγκληματικές πράξεις που γίνονται(αλλά δεν αναφέρονται λεπτομερώς) τόσες,που σε λίγο θα γίνουμε Brooklyn!
Λυπάμαι για το ότι 15 χρόνια πίσω όταν τα έλεγα σε φίλους και συγγενείς,κανείς δεν το φανταζόταν,αλλά και κανείς δεν τα έπαιρνε στα σοβαρά.
Δεν γίνονται θαύματα φίλοι μου! και αυτός στο videaki θύμα εκμετάλευσης θα πέσει!
Αυτό που μας κάνει διαφορετικούς από τους άλλους,είναι το φιλότιμο,λέξη που δεν υπάρχει σαν έννοια σε καμμία άλλη φυλή του κόσμου.
Ας αρχίσουμε να βοηθούμε λοιπόν ο ένας τον άλλο,τώρα,πριν είναι αργά.
Πως; Ο καθένας ας ακουσει την καρδιά του.
Συγνώμη αν σας στεναχώρεσα απόψε,δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου.
Να είσαστε όλοι καλά,
Ο συμφορουμίτης σας,
Θανάσης