Ο σοφός λαός, λέει οτι όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες.
Τους ανθρώπους που θυσιάστηκαν για να μην υποκύψει η Ελλάδα στην ναζιστική θύελλα που σάρωνε την Ευρώπη, δεν έχουμε ανάγκη παρελάσεις να τους θυμόμαστε. Εχουμε τις φωτογραφίες τους, τα τραγούδια τους, τις ιστορίες τους μέσα απο βιβλία, τα μετάλλια τους και τη μνήμη μας που θα μεταλαμπαδεύσουμε και στα παιδιά μας, και αυτά στα παιδιά τους έως ο κόσμος σταματήσει να υπάρχει.
Οταν στην θέση των τιμώμενων προσώπων, απο τους οποίους θα γινόταν η παρέλαση προς τιμή των ηρώων του 40 κάθονται άνθρωποι μπροστά στους οποίους ακομη και ο στρατηγός Τσολάκογλου θυμίζει άγιο { και για όσους δεν συγκρατούν λεπτομέρειες προχθές για την τύχη του χρέους μας δεν διαπραγματευόταν ο Πρωθυπουργός της χώρας αλλά η Καγκελάριος της Γερμανίας και ο Πρόεδρος της Γαλλίας - μιας χώρας υπερδύναμης που κατέρευσε στον Αξονα σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα απο ότι άντεξε η μικρή ΕΛΛΑΔΑ - } ο κόσμος πολύ σωστά αντέδρασε και τους έδιωξε. Δεν είναι άξιοι καμμίας απολύτως απόδοσης τιμών

.
Οσο δε για τον θεσμό της Προεδρίας της Δημοκρατίας { το πιό σύντομο πλεον ανέκδοτο στην χώρα μας, η λέξη Δημοκρατία } , με την ανοχή του , ο Κάρολος Παπούλιας φρόντισε να τον εξευτελίσει ίσως και ανεπανόρθωτα. Τους θεσμούς τους κάνουν τα πρόσωπα. Και ο Κάρολος Παπούλιας ανέχτηκε την παραβίαση του Συντάγματος , την υποτέλεια της χώρας, και ουδόλως με αφορά εαν πολέμησε απο τα 15του. Και ο Τσολάκογλου πολεμιστής ήταν. Ναι έχει περιορισμένες δυνατότητες. Θα μπορούσε να παραιτηθεί. Και ίσως ο ελληνικός λαός να ξυπνούσε, να αναζητούσε νέους ηγέτες μέσα απο την τάξη του λαού και να έστελνε στην λήθη της ιστορίας όλους αυτούς που με την πολιτική τους έφτασαν την χώρα στον εξευτελισμό.
Είμαι σίγουρος οτι εαν οι νεκροί του 40 σηκωνόντουσαν θα έπαιρναν τα τιμημένα όπλα τους και θα τα έστρεφαν εναντίον όλων αυτών των " επισήμων ".
Και εαν οι κ.κ. κυβερνώντες θέλουν να ξαναγίνει παρέλαση προς τιμή της χώρας και της ανεξαρτησίας της και όλων αυτών που έχυσαν το αίμα , ας βάλουν την επόμενη φορά στην θέση των επισήμων, τον απλό άνθρωπο του λαού, τον σκληρά εργαζόμενο και πολλάκις προδομένο.
Σαν έρθει η ώρα της πορείας πολλοί δεν ξέρουν πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους.
Η φωνή που διαταγές τους δίνει είναι του εχθρού τους η φωνή.
Και εκείνος που για τον εχθρό μιλάει είναι ο ίδιος τους ο εχθρός.
Μπ. Μπρέχτ