καποια στιγμη ακουσα περιεργο θορυβο στην πισω βεραντα. ο Χουζουρης, ενα μικρο lovebird που εχουμε φωναζε σαν τρελο.
ανοιγω την πορτα να δω τι γινεται και τα βλεπω ολα κανονικα:
εαν δεν υπηρχε το σκεπασμα για να μην κρυωνει το παπαγαλακι, θα το ειχε ξεσκισει. εφαγε μανταλακια, τραβουσε το κλουβι να το πεταξει κατω, αλλα ευτυχως το εχω καλα ασφαλισμενο στον τοιχο.
απο εκει και περα εκτυλιχθηκαν στιγμες απειρου καλους.
γειτονισσες να φωναζουν απο τα μπαλκονια, η Στελλα να θελει να το πιασει, εγω να φωναζω θα σου βγαλει τα ματια και το γερακι αταραχο επι το εργον.
τελικα εφαγε μια ελαφρια με την σφουγγαριστρα και πηγε και την εστησε σε παρακειμενο πευκο.
ο παπαγαλος εχει πεσει σε μουγκα, δεν μιλαει δεν λαλαει.
θα παρω την αγριων ζωων να το μαζεψουν. τα ποδια του ειναι δεμενα με δερματινο λουρακι. καποιου π@π@ρ@ του εφυγε.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
η ζωη μαζι μου δεν γινεται ποτε ρουτινα



