Η ιστορία είναι μικρή αλλά πολύ σημαντική. Θα σας την πω μόνο και μόνο για να παρακινήσω το ενδιαφέρον όλων σας αλλά ιδιαίτερα αυτών που κάνουν εξορμήσεις και βρίσκονται παρατεταμένα στη φύση, μακριά από τη δυνατότητα νοσηλείας.
Πριν περίπου 15 ημέρες, άρχισε να τριγυρνάει στο σπίτι μας μια στοιχειώδης γρίπη από ιό ο οποίος έτσι για να αρχίσει εύκολα, χτύπησε τον πιτσιρικά (όλοι τον γνωρίζετε από τότε που γεννήθηκε τουλάχιστον μέσω φωτογραφιών) ο οποίος σε 3 μερούλες με λίγη παρακεταμόλη στάθηκε στα πόδια του αξιοπρεπέστατα. 2 ημέρες μετά ο ιός αποφάσισε να χτυπήσει τη μαμά του και στα καπάκια τον πατέρα του, δηλαδή εμένα. Έτσι άρχισε μια διαδικασία με μπόλικες παρακεταμόλες(depon, panadol και πάει λέγοντας) η οποία σούρθηκε για ένα 5 ήμερο.
Αφού παρήλθε το 5ήμερο και τα συμπτώματα ήταν ακόμη ζωντανά, η ιατρική λέει ότι πρέπει να χρησιμοποιηθεί αντιβίωση. Έτσι λοιπόν, την παρασκευή το πρωί, 10 του μηνός δηλαδη προχθές, αφού μετέφερα το γιο μου στο σπίτι της μητέρας μου για να τον κοιτάξει για λίγη ώρα μιας και θα έπρεπε να πάω να φορτώσω το ηλεκτρικό ψεκαστικό στο αυτοκίνητο του πατέρα μου γιατί έπρεπε να πάει να ραντίσει κάτι ελιές, πήρα ένα Amoxil 500 σε χάπι. Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΦΑΡΜΑΚΟΥ. ΑΠΛΩΣ ΑΝΑΦΕΡΩ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΑΝΤΙΒΙΟΤΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ.
Με καθυστέρηση περίπου 45 λεπτών από τη στιγμή της λήψης του αντιβιοτικού, ξεκίνησα από το πατρικό μου για να πάω στην αποθήκη, ακολουθώντας τον πατέρα μου που προπορευόταν με το GV. Κατεβαίνοντας από το όχημά μου, ακολούθησα το διάδρομο περίπου 40 μέτρων και μπήκα στην αποθήκη για να βγάλω έξω ένα λάστιχο ποτίσματος μικρής διατομής. Εκεί άρχισε ο γολγοθάς.
Μόλις έσκυψα, αντιλήφθηκα μια ζάλη να με πιάνει. Σκέφτηκα ¨λες να είναι το αντιβιοτικό;" όμως κουβάλησα το λάστιχο (ας ήταν και 5 κιλά) έξω από την αποθήκη. εκεί κατάλαβα ότι το 10" του είπα άστα όλα και πάμε νοσοκομείο. Τόσο είχε αγριέψει η κατάσταση. Όταν είχα διανύσει προς τα πίσω τα 20 μέτρα ήμουν ήδη χάλια και βρέθηκα μπροστά στην ήδη αναμένη γεώτρηση. Άνοιξα τη βρύση και μπήα από κάτω. Πλέον ήταν δεδομένο. Το αντιβιοτικό μου είχε κάνει αλλεργική αντίδραση. Σηκώθηκα να πάω προσ το αυτοκίνητο και έπεσα κάτω. Ξάπλωσα 2 δευτερόλεπτα και σηκώθηκα. Πήγα στο πλάι και (συγνώμη αλλά είναι σημαντικό μέρος της ιστορίας γιατί μια τέτοια αντίδραση δείχνει αμέσως ότι επρόκειτω περί αυτού που συνέβη) κατέβασα τα παντελόνια μου για να κάνω το "χοντρό μου". Σημείωση, είχα πάει στην τουαλέτα 1 ώρα πριν. Ήταν 9 η ώρα το πρωί. Σηκώθηκα πλέον και με λυμένο το παντελόνι γονάτισα, και διένυσα μια απόσταση 20-25 μέτρων με τα γόνατα ώσπου έφτασα κοντά στο αυτοκίνητο, έπεσα κάτω και ο πατέρας μου με τραβολόγησε με όση δύναμη είχε και με ανέβασε στη θέση του συνοδηγού.
ΜΑΥΡΑ ΟΛΑ. ΔΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ. Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΝΗΜΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΣΤΑ ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ ΟΠΟΥ ΜΟΥ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΙΜΗΘΩ ΚΑΙ ΜΟΥ ΧΤΥΠΟΥΝ ΤΙΣ ΑΔΡΕΝΑΛΙΝΕΣ.
Η περιγραφή του πατέρα μου, την οποία απέσπασα λίγο λίγο, είναι ότι έχανα σάλια, βογκούσα όσο είχα αναπνοή, μέχρι που σταμάτησε, έπεφτα δεξιά και αριστερά και μου έδινε σφαλιάρες στο σβέρκο και τα πόδια αλλά δεν αντιδρούσα. Όλα αυτά για χρονικό διάστημα 5 λεπτών, μιας και το νοσοκομείο ήταν δίπλα και σε ένα σύνολο, από την αρχή (όταν μπήκα στην αποθήκη) περίπου 13-14 λεπτών μετρημένα στο δευτερόλεπτο.
Στο νοσοκομείο, τους αξίζουν τα συγνχαρητήρια, τουλάχιστον από όσα έζησα και από όσα μου περιέγραψαν. Εγώ θα τους είμαι ευγνώμων για πάντα. Σε όλους. Να σας πω ότι έχω διακεκομένες μνήμες από κόσμο που μου ανοίγει τα μάτια για να κοιτάξει τις κόρες, από κόσμο που μου λέει να μην κοιμηθώ και επίσης έχω τη μνήμη ότι κάποια στιγμή, δεν ξέρω ποια, αλλά μάλλον λίγο πριν η ενώ μου κάνουν την αδρεναλίνη, έχω παραδόσει πνεύμα, έχει χαλαρώσει το σώμα μου, δεν το ελέγχο και χάνω πλέον υγρά και στέρεα από τα γνωστά μέρη του σώματος. Επίσης θυμάμαι ότι την ίδια χρονική στιγμή, δεν αναπνέω, παρά το γεγονός ότι μου έχουν μάσκα οξυγόνου, όμως αυτό δε με πανικοβάλλει. Απλώς έχω παραδοθεί. ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΤΟΥΝΕΛ, ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΦΩΤΑ, ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ. Δεν μπορώ να προσδιορίσω το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε μιας και το καρδιογράφημα τα λέει αρκετά περίεργα, όμως θυμάμαι μετά από αυτό ότι τους λέω πως θα κάνω εμετό και γυρνάω στο πλάι, αδειάζω ότι έχουν τα μέσα μου και μέσα σε όλα αυτό μου έρχεται και η απορία "πότε διάολο τα έφαγα εγώ όλα αυτά;". Δεν το επαλήθευσα ακόμη αλλά πιστεύω πως ήταν πιο λίγα από όσα νομίζω απλώς η ιδέα μου είναι ότι ήταν πολλά. Γιατί εγώ, δεν είχα φάει τόσο από ότι θυμάμαι.
Οι πληροφορίες λένε ότι έκατσα στα επείγοντα για περίπου 1 ώρα παρά κάτι ψιλά και με μετέφεραν στην παθολογική κλινική όπου επανήλθα και θυμάμαι τι γίνεται μόνο στις 12:30 οπότε και ήταν γύρω μου μπόλικοι συγγενείς. Την επομένη το πρωί με άφησαν να φύγω από το νοσοκομείο με πολλές πολλές συστάσεις για το τι θα φάω, τι θα πιω, ή καλύτερα τι δεν πρέπει να κάνω για κανέναν λόγο σε αυτό τον κόσμο τις επόμενες ημέρες. Σαφής ήταν η σύσταση του διευθυντή της κλινικής για μια αλεργιολογική εξέταση επειγόντως γιατί κι αυτού του ήρθε λίγο απότομο, ένας άνθρωπος 130 κιλά να ισοπεδώνεται με ένα χαπάκι. Να τονίσω ότι στην ερώτηση μου "Γιατρέ, πόσο κοντά φτάσαμε, το πρωί;" η απάντηση ήταν "Λίγο". Και δεν εννοούσε, "λίγο κοντά".
Επειδή εγώ μπορώ και σας τα περιγράφω άνετα όμως υπάρχουν άνθρωποι στο οικογενειακό μου περιβάλλον που δεν μπορούν να κοιμηθούν ακόμη μιας και πέρασαν μόλις 48 ώρες, θα σας καλούσα ΟΛΟΥΣ μα ΟΛΟΥΣ, ειδικά όσους βγαίνετε σε εξορμήσεις κλπ κλπ, να πληροφορηθείτε, να μάθετε τι πρέπει να έχετε μαζί σας και για καλό και για κακό επισκεφθείτε κάποιον αλλεργιολόγο, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου βγει. Την πατάς ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ. Αλλά δεν ξέρεις αν θα υπάρχει δεύτερη.
Οργανωθείτε και φτιάξτε ένα φαρμακείο αυτοκινήτου, ειδικά όσοι έχετε παιδιά και χώστε μέσα σίγουρα στυλό αδρεναλίνης, κορτιζονούχα και ότι άλλο σας συμβουλέψει κάποιος αλλεργιολόγος. Μια τέτοια κίνηση, μπορεί να σας δώσει το χρόνο να φτάσετε στο πλησιέστερο νοσοκομείο το οποίο μπορεί να απέχει πολύ. Μια τέτοια κίνηση μπορεί να σας σώσει τη ζωή. Όπως σώθηκε η δική μου.
Υ.Γ. Σκεφτείτε μόνο ότι πριν πάω στην αποθήκη, είχα σκεφτεί να σταματήσω στο μπαξέ και να περάσω μέσα από τις σειρές με τα φασολάκια για να δω την καρποφορία τους και είπα μέσα μου "άσε μωρέ, ας φορτώσω το ψεκαστικό και ύστερα πάω με την ησυχία μου".
Αν οι πληροφορίες και οι περιγραφές σας φαίνονται κατά διαστήματα συγκεχυμένες, συμπαθάτε με. Ακόμη ζαλίζομαι, μόνο αν προσπαθήσω να σηκωθώ από το κρεβάτι. Θα μου χρειαστούν αρκετές ημέρες για να γίνω ο γίγαντας 2μ επί 130 κιλά που ήμουν.