Η πτώχευση του Detroit.....

[ΜΩΡΑΙΤΗΣ]

Σημάδι των καιρών και της παγκοσμιοποίησης.........και της εύθραυστης φυσικά αμερικανικής οικονομίας........η γρήγορη και λιγότερο δαπανηρή κατασκευή, με ότι αυτό σημαίνει φυσικά , η αιτία....



Τα 78.000 εγκαταλειμμένα κτίρια θυμίζουν τα περασμένα μεγαλεία του Ντιτρόιτ


Στα μέσα του 20ού αιώνα η πρωτεύουσα του αυτοκινήτου είχε ένα όνομα: Ντιτρόιτ.

Κοιτίδα των Τριών Μεγάλων, Ford, Chrysler και General Motors, η πόλη ήταν συνώνυμη του αυτοκινήτου σε τέτοιο βαθμό ώστε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για διεθνούς φήμης ροκ συγκροτήματα, όπως οι MC5 (Motor City 5), ή δισκογραφικές εταιρείες, όπως η θρυλική Motown Records. Εξι δεκαετίες μετά, όμως, το αυτοκίνητο «μετακόμισε». Στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης οι περισσότερες αυτοκινητοβιομηχανίες, οι οποίες προίκιζαν την πόλη με δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, μεταφέρθηκαν σε άλλες αμερικανικές πολιτείες ή στην Κίνα και στη Βραζιλία. «Η αυτοκινητοβιομηχανία έπρεπε να αλλάξει, να εξελιχθεί», επισημαίνει ο Ντέιβιντ Κόουλ, γιος ενός εκ των προέδρων της General Motors.

«Δυστυχώς, το Ντιτρόιτ δεν το έκανε. Τα θεωρήσαμε όλα δεδομένα». Κάπως έτσι το Ντιτρόιτ θυσιάστηκε στον βωμό της γρήγορης και λιγότερο δαπανηρής κατασκευής. Το λίκνο της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας - μια φορά κι έναν καιρό συνώνυμο του αμερικανικού ονείρου - κήρυξε προχθές Πέμπτη επισήμως πτώχευση. Βυθισμένο στα τεράστια χρέη του και με κακοδιαχείριση δεκαετιών, σταμάτησε να εξυπηρετεί τις οικονομικές υποχρεώσεις του τον περασμένο μήνα και έγινε η μεγαλύτερη πόλη στην Ιστορία των ΗΠΑ που έλαβε μια τέτοια απόφαση.

«Πήρα αυτή τη δύσκολη απόφαση προκειμένου οι κάτοικοι του Ντιτρόιτ να έχουν πρόσβαση στις στοιχειώδεις δημόσιες υπηρεσίες και η πόλη να αποκτήσει τις σταθερές οικονομικές βάσεις που θα της επιτρέψουν τη μελλοντική της ανάπτυξη», εξήγησε σε ανακοίνωσή του ο Ρεπουμπλικανός κυβερνήτης του Μίσιγκαν Ρικ Σνάιντερ. «Είναι η μοναδική λύση. Τα προβλήματα του Ντιτρόιτ είχαν αγνοηθεί πολύ καιρό. Είναι απένταρο», πρόσθεσε χωρίς να μασάει τα λόγια του. Αυτή είναι άλλωστε η πραγματικότητα. Τα τελευταία 60 χρόνια το Ντιτρόιτ αποσυντίθεται, με αποτέλεσμα να χρωστάει σήμερα 18,5 δισ. δολάρια.

Σύμφωνα με «Τα Νέα» οι κάτοικοι είναι ίσως οι μοναδικοί που δεν εξεπλάγησαν. Περίπου ένας στους τρεις ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Οι θέσεις εργασίας στην πόλη είναι δυσεύρετες, όπως και οι άνθρωποι. Ο πληθυσμός του Ντιτρόιτ μειώθηκε δραματικά: από δύο εκατομμύρια τη δεκαετία του '60 σε μόλις 700.000 σήμερα. Η ανεργία τριπλασιάστηκε από το 2000 αγγίζοντας σήμερα το 16%, ποσοστό διπλάσιο από τον εθνικό μέσο όρο. Τα ποσοστά των αυτοκτονιών είναι τα υψηλότερα των τελευταίων 40 ετών. Ομοίως και το ποσοστό της εγκληματικότητας, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή το Ντιτρόιτ να περιλαμβάνεται ανάμεσα στις πιο επικίνδυνες πόλεις των ΗΠΑ. Η Αστυνομία, εκ των πραγμάτων, είναι ανύπαρκτη: ο κάτοικος του Ντιτρόιτ που θα καλέσει σε βοήθεια είναι υποχρεωμένος να περιμένει κατά μέσον όρο 58 λεπτά, όταν στις υπόλοιπες πολιτείες ο χρόνος αναμονής είναι μόλις 11 λεπτά.

Τι μένει ακόμη όρθιο στο άλλοτε πλούσιο Ντιτρόιτ; Περίπου 78.000 εγκαταλειμμένα κτίρια, τα οποία θυμίζουν τα περασμένα μεγαλεία του. Τα περισσότερα πάρκα έχουν κλείσει. Μόλις το ένα τρίτο των ασθενοφόρων είναι ενεργά. Τα σχολεία υπολειτουργούν, ενώ η ομαλή λειτουργία της κυκλοφορίας των δρόμων επαφίεται στη συνείδηση των οδηγών: τουλάχιστον το πρώτο τετράμηνο του 2013 το 40% των φωτεινών σηματοδοτών ήταν εκτός λειτουργίας. Πίσω όμως από τις αυστηρά οικονομικές προεκτάσεις της υπόθεσης, η πτώση του Ντιτρόιτ, σχολιάζει η «Μοντ», απηχεί την πτώση της αυτοκινητοβιομηχανίας, κλάδου της αμερικανικής βιομηχανίας που γνώρισε αλματώδη ανάπτυξη στις αρχές του περασμένου αιώνα.





Πηγή newsbeast.gr

[antonis1627]

Η άνοδος και η πτώση,τι να πει κανείς.

[Vasilis]

Απίστευτο!!

[kaliakouda]

Δυστυχώς η εξέλιξη ήταν όνειρο απατηλό για τα θηριώδη αμερικάνικα αμάξια

[gv2000]

Σύμφωνα με «Τα Νέα» οι κάτοικοι είναι ίσως οι μοναδικοί που δεν εξεπλάγησαν. Περίπου ένας στους τρεις ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Οι θέσεις εργασίας στην πόλη είναι δυσεύρετες, όπως και οι άνθρωποι. Ο πληθυσμός του Ντιτρόιτ μειώθηκε δραματικά: από δύο εκατομμύρια τη δεκαετία του '60 σε μόλις 700.000 σήμερα. Η ανεργία τριπλασιάστηκε από το 2000 αγγίζοντας σήμερα το 16%, ποσοστό διπλάσιο από τον εθνικό μέσο όρο. Τα ποσοστά των αυτοκτονιών είναι τα υψηλότερα των τελευταίων 40 ετών. Ομοίως και το ποσοστό της εγκληματικότητας, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή το Ντιτρόιτ να περιλαμβάνεται ανάμεσα στις πιο επικίνδυνες πόλεις των ΗΠΑ. Η Αστυνομία, εκ των πραγμάτων, είναι ανύπαρκτη: ο κάτοικος του Ντιτρόιτ που θα καλέσει σε βοήθεια είναι υποχρεωμένος να περιμένει κατά μέσον όρο 58 λεπτά, όταν στις υπόλοιπες πολιτείες ο χρόνος αναμονής είναι μόλις 11 λεπτά.

ίδιο σενάριο συμβαίνει και εδώ...

[Kalavritara]

Σύμφωνα με «Τα Νέα» οι κάτοικοι είναι ίσως οι μοναδικοί που δεν εξεπλάγησαν. Περίπου ένας στους τρεις ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Οι θέσεις εργασίας στην πόλη είναι δυσεύρετες, όπως και οι άνθρωποι. Ο πληθυσμός του Ντιτρόιτ μειώθηκε δραματικά: από δύο εκατομμύρια τη δεκαετία του '60 σε μόλις 700.000 σήμερα. Η ανεργία τριπλασιάστηκε από το 2000 αγγίζοντας σήμερα το 16%, ποσοστό διπλάσιο από τον εθνικό μέσο όρο. Τα ποσοστά των αυτοκτονιών είναι τα υψηλότερα των τελευταίων 40 ετών. Ομοίως και το ποσοστό της εγκληματικότητας, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή το Ντιτρόιτ να περιλαμβάνεται ανάμεσα στις πιο επικίνδυνες πόλεις των ΗΠΑ. Η Αστυνομία, εκ των πραγμάτων, είναι ανύπαρκτη: ο κάτοικος του Ντιτρόιτ που θα καλέσει σε βοήθεια είναι υποχρεωμένος να περιμένει κατά μέσον όρο 58 λεπτά, όταν στις υπόλοιπες πολιτείες ο χρόνος αναμονής είναι μόλις 11 λεπτά.

ίδιο σενάριο συμβαίνει και εδώ...

Με υπερπολλαπλάσια όμως θύματα και χωρίς ορατό ορίζοντα ανάπτυξης

[ΜΩΡΑΙΤΗΣ]

Απο το euro2day.gr μία προσέγγιση του φαινομένου απο ένα οικονομολόγο....................



Η χρεοκοπία του Ντιτρόιτ δεν αποτελεί απλά ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα των δυνάμεων του καπιταλισμού, αλλά μια υπενθύμιση για την αύξηση των ανισοτήτων στις ΗΠΑ, εκτιμά σε άρθρο του στους NYT ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς.
Πολλοί διέγνωσαν στην χρεοκοπία του Ντιτρόιτ, ένα φυσιολογικό φαινόμενο των καπιταλιστικών οικονομιών.
Όπως καθημερινά χρεοκοπούν εταιρείες για να αντικατασταθούν από άλλες, με τον ίδιο τρόπο κάποιες πόλεις χάνουν την αίγλη τους και παρακμάζουν.
Η θέση πως η μεγαλύτερη χρεοκοπία δήμου στις ΗΠΑ δεν συνδέεται με κάποιο βαθύτερο πρόβλημα στην αμερικάνικη οικονομία, βασίζεται συνήθως στο επιχείρημα πως τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα του Ντιτρόιτ περιορίζονται αυστηρά στα όρια της πόλης, σημειώνει ο Τ. Στίγκλιτς,
Στα υπόλοιπα σημεία της μητροπολιτικής περιοχής η οικονομική δραστηριότητα παραμένει ανθηρή. Σε προάστια του Μίτσιγκαν, το μέσο οικογενειακό εισόδημα ξεπερνά τα 125.000 δολάρια.
Η ανάδυση των πλούσιων προαστίων και η παρακμή του κέντρου
Ωστόσο, σύμφωνα με τον νομπελίστα οικονομολόγο, η διαφορά στην οικονομική ευμάρεια των προαστίων και της πόλης του Ντιτρόιτ αντανακλά μια δομική αλλαγή στην οικονομία των ΗΠΑ.
"Το Ντιτρόιτ αποτελεί το κατεξοχήν παράδειγμα της απομόνωσης των εύπορων (και κατά κύριο λόγο λευκών) ελίτ στα προάστια. Οι πλούσιοι διασφαλίζουν ότι δεν πρέπει να πληρώσουν μερίδιο για τα τοπικά δημόσια αγαθά και υπηρεσίες των λιγότερο ευνοημένων γειτόνων τους και ότι τα παιδιά τους δεν θα αναμειχθούν με παιδιά από οικογένειες με χαμηλότερο κοινωνικό και οικονομικό στάτους" τονίζει.
Η τάση αυτή είναι ιδιαίτερα εμφανής στην εκπαίδευση, την μοναδική δίοδο για την κοινωνική ανέλιξη, επισημαίνει ο Τ. Στίγκλιτς.
Τα σχολεία στις πιο φτωχές περιοχές γίνονται χειρότερα, οι γονείς που έχουν τα μέσα μετακινούνται στις πιο πλούσιες περιοχές και ο διαχωρισμός μεταξύ των εύπορων και των λιγότερο ευνοημένων γίνεται μεγαλύτερος, υπογραμμίζει.
Την ίδια ώρα χωρικός διαχωρισμός με βάση τα οικονομικά μέσα, εντείνει την ανισότητα και μεταξύ των ενηλίκων.
Οι φτωχοί πρέπει με κάποιο τρόπο να καταφέρουν να φτάσουν από τις γειτονιές τους σε δουλείες με εξαιρετικά χαμηλές απολαβές, που βρίσκονται σε απομακρυσμένες περιοχές. Σε συνδυασμό με τα ανεπαρκή δημόσια συστήματα μεταφοράς, η τάση αυτή αυξάνει τον κίνδυνο να μετατραπούν κοινότητες της εργατικής τάξης σε απομονωμένα γκέτο.
Η πολιτική απομόνωση
Παράλληλα με τον οικιστικό διαχωρισμό μεταξύ των εύπορων και των λιγότερο ευνοημένων, αυξάνεται και ο πολιτικός διαχωρισμός, εκτιμά ο Τ. Στίγκλιτς.
"Η μητροπολιτική ζώνη του Ντιτρόιτ χωρίζεται σε διαφορετικές πολιτικές δικαιοδοσίες. Οι φτωχοί δεν είναι απλά γεωγραφικά απομονωμένοι, αλλά και πολιτικά γκετοποιημένοι. Το αποτέλεσμα είναι η απομόνωση και φτωχοποίηση του κέντρου της πόλης" υποστηρίζει.
Χωρίς πολιτική ενότητα σε τοπικό επίπεδο, δεν υπάρχει κάποια γενικότερη δομή για την βελτίωση των υποδομών και των δημόσιων υπηρεσιών μεταξύ του παρηκμασμένου κέντρου και των εύπορων προαστίων.
Το αποτέλεσμα είναι οι φτωχοί να εγκαταλείπονται στην τύχη τους και οι ΗΠΑ να μετατρέπονται στην χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου με την λιγότερη ισότητα ευκαιριών.