Η χλωρίδα και η πανίδα των Ελληνικών βουνών.

[TAKIS L.]

Δούλευε τότε οινόπνευμα,κόκκινο κ σουλφαμιδόσκονη που πήγαινε σύννεφο!!
Τις φωνές που βάζαμε ακόμη τις θυμάμαι!!! Ωχχχχχχχχχ!!!
Για τώρα όμως μιά τέτοια αλοιφή είναι απαραίτητη σε κάθε όχημα. Τουλάχιστον γιά την πρώτη ώρα.

[Lefkoulis]

Ίταμος (φυτό)

Artemisio+2.jpg (35.03 KiB) 2156 προβολές

Taxus+baccata.jpg (33.55 KiB) 2156 προβολές

Βασίλειο: Φυτά (Plantae)
Συνομοταξία: Κωνοφόρα (Pinophyta)
Ομοταξία: Πευκόψιδα (Pinopsida)
Τάξη: Πευκώδη (Pinales)
Οικογένεια: Ταξοειδή (Taxaceae)
Γένος: Τάξος (Taxus)


Ο Ίταμος (επιστημονική ονομασία: Taxus baccata ελλ. Τάξος η ραγοφόρος[1], Τάξος ο ραγώδης[2]) είναι ένα κωνοφόρο που φύεται στη δυτική, κεντρική και νότια Ευρώπη, τη βορειοδυτική Αφρική, το βόρειο Ιράν και τη νοτιοδυτική Ασία.[3]) Συναντάται αυτοφυές στη χώρα μας, σε μεγάλο υψόμετρο, συνήθως σε δάσος ελάτης ή οξυάς.
Πίνακας περιεχομένων


Πρόκειται για αειθαλές δέντρο μικρού έως μεσαίου μεγέθους, με ύψος που συνήθως φθάνει τα 10-20m (σε εξαιρετικές περιπτώσεις μπορεί να φθάσει τα 28m) και διάμετρο κορμού που φθάνει έως τα 2m (σε εξαιρετικές περιπτώσεις μπορεί να φθάσει τα 4m). Ο κορμός είναι χρώματος καφέ, λεπτός, φολιδωτός. Τα φύλλα του είναι λογχοειδή, μακρόστενα, επίπεδα, σκούρου πράσινου χρώματος με μήκος που φθάνει τα 4 εκατοστά, εξαιρετικά τοξικά[3][4], και φύονται σπειροειδώς του βλαστού. Ωστόσο, οι βάσεις των φύλλων περιστρέφονται με τέτοιο τρόπο ώστε τα φύλλα να σχηματίζουν δύο σειρές εκατέρωθεν του βλαστού. Το ξύλο του είναι καστανοκόκκινο, σκληρό και ανθεκτικό.
Κλάδος και επίσπερμο ίταμου (λεπτομέρεια)

Κάθε κώνος περιέχει ένα μόνο επίσπερμο (αγγλ. aril), μήκος 4-7 χιλιοστών που περιβάλλεται μερικώς από κυπελλοειδές, σαρκώδες περίβλημα με ζωηρό κόκκινο χρώμα σχηματίζοντας ένα είδος ψευδοκαρπού που μοιάζει με ρόγα. Το επίσπερμο είναι εξαιρετικά τοξικό και μπορεί να προκαλέσει το θάνατο στον άνθρωπο και σε κάποια ζώα, αλλά και να χρησιμοποιηθεί σαν συστατικό φαρμάκων. Το περικάρπιο δεν είναι τοξικό, έχει ζελατινώδη υφή και πολύ γλυκιά γεύση. Το επίσπερμο, παρότι πικρό και τοξικό, είναι εδώδιμος από ορισμένα πτηνά[5][6], φυσικά, μαζί με το περικάρπιο. Ωστόσο, το επίσπερμο δεν μεταβολίζεται και αποβάλλεται από το πεπτικό σύστημα των πτηνών, ανέπαφος, συμβάλλοντας έτσι στον πολλαπλασιασμό του φυτού. Οι αρσενικού κώνοι είναι σφαιροειδείς, διαμέτρου 3-6 χιλιοστών. Ωριμάζουν και αποβάλλουν τη γύρη τους τους πρώτους μήνες της άνοιξης. Ο ίταμος είναι συνήθως δίοικο φυτό, αλλά κατά περιπτώσεις μπορεί να διαφέρει και να είναι μόνοικο ή να αλλάζει φύλο με τα χρόνια.[3][4][7]
Ανάπτυξη - Ηλικία

Είναι δέντρο που μεγαλώνει αργά και ζει πάρα πολλά χρόνια. Πιο συγκεκριμένα, η μέγιστη παρατηρηθείσα διάμετρος του κορμού (4m), εκτιμάται πως απαιτεί 2000 έτη ανάπτυξης. Ενδεχομένως πρόκειται για το πλέον μακρόβιο δένδρο της Ευρώπης. Η μακροβιότητά του εξασφαλίζεται μερικώς από τη μοναδική ιδιότητα του Ίταμου να ραγίζει λόγω του υπερβολικού βάρους της ανάπτυξης του κορμού του, δίχως όμως να προσβάλλεται από ασθένειες στις ρωγμές όπως όλα σχεδόν τα υπόλοιπα δένδρα (ενδεχομένως λόγω τοξικότητας του κορμού του).
Τοξικότητα

Σχεδόν όλα τα μέρη του φυτού είναι τοξικά, εκτός από το περικάρπιο. Η κύρια τοξίνη είναι το αλκαλοειδές ταξάνη. Τα άλογα παρουσιάζουν τη μικρότερη ανεκτικότητα στην τοξίνη, ενώ τα βοοειδή και οι χοίροι είναι ελαφρώς πιο ανεκτικά στην τοξική ουσία.[8] Τα συμπτώματα της προσβολής είναι κρυάδες, δύσπνοια, μυικοί σπασμοί, παροξυσμοί, καταρρεύσεις και τελικά καρδιακή ανεπάρκεια. Ωστόσο, ο θάνατος μπορεί να επέρθει τόσο σύντομα που τα συμπτώματα δεν είναι συχνά ορατά.[9] Η θανατηφόρα δηλητηρίαση στον άνθρωπο είναι σπάνια και συμβαίνει μόνο σε περιπτώσεις κατάποσης μεγάλης ποσότητας τοξικών μερών του φυτού.[10]
Παραδόσεις και χρήσεις του ίταμου
Μυθολογία

Στην αρχαία ελληνική μυθολογία ο ίταμος ήταν αφιερωμένος στις Ερινύες, οι οποίες τιμωρούσαν τους ανθρώπους με τη χρήση του δηλητηρίου του. Η θεά Άρτεμις χρησιμοποιούσε βέλη ποτισμένα σε δηλητήριο ίταμου. Με εντολή της μητέρας της Λητούς σκότωσε με αυτά τα βέλη τα παιδιά της Νιόβης, η οποία καυχιόταν για την πολυτεκνία της.[11]
Θρησκεία

Ο ίταμος απαντάται συχνά στους αυλόγυρους εκκλησιών της Μεγ. Βρετανίας και της Γαλλίας (ειδικά στην περιοχή της Νορμανδίας). Στην Ισπανία, και ειδικότερα στην περιοχή Αστούρια έχει έντονο θρησκευτικό συμβολισμό και απαντάται συχνά σε νεκροταφεία, εκκλησίες και τις κεντρικές πλατείες των χωριών.
Φαρμακολογία

Η πρώτη χρήση του φυτού εντοπίζεται το 1021 ως καρδιακό φάρμακο.[12] Στη σύγχρονη εποχή, εκχύλισμα των φύλλων του φυτού χρησιμοποιείται στα αντικαρκινικά φάρμακα.[13] Στα κεντρικά Ιμαλάια, το φυτό χρησιμοποιείται για τη θεραπεία των καρκίνων του μαστού και των ωοθηκών.[14]
Τόξα

Η χρήση του ξύλου του ίταμου στη Μεγ. Βρετανία ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στην κατασκευή των χαρακτηριστικών μεγάλων μεσαιωνικών τόξων των στρατευμάτων της περιοχής, αλλά και της υπόλοιπης μεσαιωνικής ευρώπης.[15]
Αρχιτεκτονική τοπίου

Πολλά είδη του γένους Taxus χρησιμοποιούνται ευρέως στην αρχιτεκτονική τοπίου λόγω του αειθαλούς και όμορφου φυλλωματός τους. Η αργή ανάπτυξη των δένδρων τα καθιστά ιδανικά καλλωπιστικά είδη, καθώς χρειάζονται λίγες μορφολογικές παρεμβάσεις και κλάδεμα το πολύ μία φορά ετησίως.

[TAKIS L.]

Γεράκι

Αρπαχτικό ημερόβιο πουλί της οικογένειας των ιερακιδών. Με την γενική ονομασία Γεράκι εννοείται οποιοδήποτε από τα είδη του αρπακτικού ημερόβιου πτηνού του γένους Falco.
Η λέξη προέρχεται από τη Λατινική falco, σχετική με την επίσης Λατινική falx («δρεπάνι»), εξαιτίας του σχήματος των φτερών αυτού του πτηνού.
Τα ενήλικα γεράκια διαθέτουν λεπτά δρεπανοειδή φτερά, που τα βοηθούν να πετούν με υψηλή ταχύτητα και να αλλάζουν γοργά ταχύτητα.
Τα νεότερα γεράκια, στα πρώτα χρόνια της πτήσης τους, έχουν μακρύτερο φτέρωμα, για να εξυπηρετούνται γενικότερες ανάγκες πτήσης ενός αρπακτικού.
Με αυτόν τον εξοπλισμό μαθαίνουν τις βασικές δεξιότητες της πτήσης για να γίνουν αποτελεσματικοί και εξαίρετοι κυνηγοί στη φάση της ενηλικίωσης
Το σώμα του είναι επίμηκες, εύρωστο και φτάνει σε μήκος τα 33-35 εκατοστά. Η ουρά του είναι λεπτή και έχει μήκος περίπου 24 εκατοστά.
Οι φτερούγες του είναι μακριές και μυτερές έτσι εξασφαλίζει ένα ελαφρύ και γρήγορο πέταγμα.
Το κεφάλι του, ο λαιμός του και η ουρά του είναι γκριζωπά, ενώ η ράχη του είναι καστανόχρωμη.
Το κάτω μέρος του λαιμού του, το στήθος και η κοιλία του έχουν άσπρο η πολύ ανοιχτό κίτρινο χρώμα.
Τα πόδια του είναι κίτρινα, κοντά και καλύπτονται από φτερά. Τα δάχτυλα του φέρουν γαμψά και δυνατά νύχια.
Το χρώμα του ράμφους του είναι καστανοκίτρινο και είναι κοντό και γαμψό έτσι ώστε να το βοηθά να κόβει τη λεία του. Τρέφεται με ποντίκια, μικρά πουλιά και έντομα.
Τα γεράκια ζουν σε ορεινές περιοχές αλλά και σε δασώδης πεδιάδες. Φτιάχνουν την φώλια τους σε υψηλές κορυφές, σε δέντρα, σε ερειπωμένα κτήρια η χρησιμοποιούν εγκαταλειμμένες φωλιές άλλων πουλιών.
Στην Ελλάδα απαντούν ως επιδημητικά πουλιά στην Στερεά Ελλάδα, στην Πελοπόννησο και στα νησιά.
Τα γεράκια αντιμετωπίζουν πολλές δυσκολίες στην επιβίωση τους με βασικότερη την καταστροφή των βιοτόπων και στην χρησιμοποίηση λιπασμάτων και παρασιτοκτόνων στην γεωργία.

[TAKIS L.]

ΒΡΥΑ

Βρύα..jpg (162.3 KiB) 2110 προβολές

Τα βρύα ανήκουν σε μια πρωτόγονη κατηγορία φυτών, τα βρυόφυτα. Είναι συνήθως πράσινα, μικρά και μεταξύ των απλούστερων φυτικών οργανισμών της ξηράς (λίγα είναι υδρόβια). Δεν παράγουν άνθη ή καρπούς και τα περισσότερα δεν έχουν εσωτερικά μέσα μεταφοράς νερού ή θρεπτικών. Αναπαράγονται με σπόρια και μπορούν επίσης να σχηματίσουν νέα φυτά από μικρά τμήματα βλαστών και φύλλων που έχουν αποκοπεί.
Τα βρυόφυτα δεν έχουν ρίζες αλλά έχουν λεπτές (ένα κύτταρο πάχος!) ριζοειδείς δομές, οι οποίες χρησιμεύουν στην προσκόλληση και απορρόφηση νερού. Αυτά είναι γνωστά ως ριζοειδή. Τα περισσότερα είδη έχουν πολύ μικρή αντίσταση στην ξηρασία και περιορίζονται σε περιοχές που είναι υγρές και προστατευόμενες. Συχνά βρίσκονται σε βράχους, στο έδαφος, σε πεσμένους κορμούς και πάνω σε δέντρα, αλλά προτιμούν τα κρύα και υγρά περιβάλλοντα των δασών, τους βάλτους και τις όχθες των ρυακιών.

[Kalavritara]

Καλά είναι τρέλα...μου φαίνεται ότι γυρίζω πίσω στο πρώτο έτος του Πανεπιστημίου που κάναμε φυτολογία Μόνο που τώρα είναι καλύτερα γιατί δεν έχει το άγχος των εξετάσεων

[gv2000]

πολύ ωραίο θέμα για τις φωτογραφίες και πολύ ενδιαφέρον για τις πληροφορίες!! μπράβο!!

[ΜΠΑΟΥ]

ΠΕΡΔΙΚΑ

Που ήσουν πέρδικα καημένη, κι ήρθες το πρωί βρεγμένη; Ήμουνα πέρα στα πλάγια, στις δροσιές και στα χορτάρια. Τι έτρωγες πέρα στα πλάγια στις δροσιές και στα χορτάρια; Έτρωγα το Μάη τριφύλλι, κι είμαι όμορφη στα χείλη και τον Αύγουστο ρογούλα, κι είμαι ροδοκοκκινούλα.


Η Μυθολογία τη θέλει όμορφη νύμφη, της οποίας τα θέλγητρα ενόχλησαν τη μητέρα των Θεών, Ήρα, που τη γκρέμισε από την Ακρόπολη. Η Παλλάδα Αθηνά όμως τη λυπήθηκε και τη μεταμόρφωσε σε πουλί, για να σωθεί. Αυτό το πουλί γέμισε από τότε τα ελληνικά βουνά, που αντιλαλούσαν από το κελάηδημα της. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν ξεχωρίσει τα δύο συγγενικά είδη πέρδικας, κυρίως από το κελάηδημα, γεγονός που επιβεβαιώνει και ο Θεόφραστος, λέγοντας πως οι πέρδικες "εντεύθεν του κορυδαλλού κακαβίζουν (δηλαδή κακαρίζουν), ενώ οι άλλες τιτιβίζουν". Ο Αριστοτέλης το "κακάρισμα" το έλεγε "κακά-βισμα", υποστηρίζοντας πως οι πέρδικες παράλλασσαν τη φωνή τους.

perdika[1].jpg (68.82 KiB) 2077 προβολές

κομμάτι απο άρθρο του gpeppa

[Vasilis]

Ειδικά για τη πέρδικα πολύ καλό!!

[TAKIS L.]

Κοκκινοκαλιακούδα

Η κοκκινοκαλιακούδα απαντάται σε υψόμετρο που κυμαίνεται από 1.000 μέχρι 2.300 μ., σχεδόν αποκλειστικά στους υψηλότερους ορεινούς όγκους της ηπειρωτικής Ελλάδας και της Κρήτης . Έχει επίσης αναφερθεί και σε ορισμένα νησιά (Εύβοια, Β. Σποράδες κ.α.), αλλά η παρουσία του εκεί δεν έχει πλήρως εξακριβωθεί. Πρόσφατα, αν και ανεπαρκή, δεδομένα δείχνουν σοβαρή πληθυσμιακή μείωση και συρρίκνωση της κατανομής του στην ηπειρωτική Ελλάδα, όπου φαίνεται πώς απαντάται σπάνια, ενώ ο πληθυσμός της Κρήτης διατηρείται ακόμη σε ικανοποιητικό επίπεδο. Το χειμώνα παρατηρείται σε χαμηλότερο υψόμετρο (μέχρι τα 400 μ.), ακόμη και κοντά σε καλλιέργειες, ειδικά σε περιόδους έντονης κακοκαιρίας. Ο συνολικός πληθυσμός του είδους εκτιμήθηκε τη δεκαετία του 1990 σε 500-2.000 ζευγ., εκ των οποίων 400-800 στα βουνά της Κρήτης, σχηματίζοντας ενίοτε μεγάλα κοπάδια των 150-200 ατόμων. Ο σημερινός του πληθυσμός εκτιμάται σε 1.100-1.800 ζευγ. (Birdlife International 2004).
Είναι παμφάγο πτηνό που τρώει κυρίως σπόρους, βλαστάρια φυτών, έντομα και Προνύμφες εντόμων.
Οι φωλιές τους είναι σε αρκετό ύψος πάνω σε δέντρα, δημιουργώντας μερικές φορές αποικίες.
Το θηλυκό γεννά πέντε αυγά.
Πρόκειται πάντως για είδος που δεν έχει ακόμη μελετηθεί επαρκώς, ιδιαίτερα στην ηπειρωτική Ελλάδα.
Ανήκει στα προστατευόμενα είδη.

[Atlas]

Ε Λ Α Φ Ι

Rocky_Mountain_Bull_Elk.jpg (7.12 KiB) 2077 προβολές

To ελάφι είναι ζώο θηλαστικό, μηρυκαστικό, που ανήκει στην οικογένεια των ελαφιδών και στην τάξη των αρτιοδακτύλων. Είναι όμορφο, λεπτόσωμο, με κοντό καστανόχρωμο μαλακό τρίχωμα. Το κεφάλι του είναι μικρό, με ρύγχος μυτερό. Έχει μεγάλα όμορφα μάτια και λεπτά ευκίνητα πόδια. Το αρσενικό έχει στο κεφάλι του κέρατα μεγάλα με διακλαδώσεις που ανανεώνονται κάθε χρόνο και μοιάζουν με φύλλα πλατιά.

Ζει σε πυκνά δάση ζευγαρωτά ή πολλά μαζί (αγέλες) και τρέφεται με χλόη, χόρτα ή και με τη φλούδα από τους κορμούς των μικρών δέντρων, τους οποίους επίσης καταστρέφει τρίβοντας επάνω τα κέρατά του, όταν είναι η εποχή να αλλάξει το δέρμα του. Το ελάφι συναντάται σε πολλές παραλλαγές (με κέρατα ή χωρίς, μεγαλόσωμο ή μικρόσωμο, με ουρά ή χωρίς, με χαυλιόδοντες ή όχι με μεγάλα ή μικρά αυτιά κλπ.) σε όλο τον κόσμο εκτός από την Αφρική και την Αυστραλία. Στην Αμερική είναι μεγαλόσωμα, στην Κίνα μικρόσωμα χωρίς κέρατα, στην Ιάβα και Σουμάτρα μεγάλα με κοντά κέρατα, στην Ευρώπη μέτρια κλπ.

Το κοινό ελάφι, που το συναντάμε στα περισσότερα μέρη της Ευρώπης και της Μικράς Ασίας, έχει μήκος ως 2,30 μ. και ύψος ως 1,50 μ. και ζυγίζει ως 100 κιλά. Έχει σπάνια ευκινησία και τρέχει πολύ γρήγορα κάνοντας πηδήματα μέχρι 8 μέτρα. Ζει γύρω στα 40 με 50 χρόνια. Στον τόπο μας συναντιέται στον Όλυμπο, στα βουνά της Ηπείρου και σε μερικά ορεινά μέρη της Μακεδονίας. Έχει εχθρούς όλα τα αρπακτικά ζώα και τον άνθρωπο. Το μόνο όπλο για την άμυνά του είναι το γρήγορο τρέξιμό του και οι οξύτατες αισθήσεις του. Το θηλυκό του, που δεν έχει κέρατα, γεννά μια φορά το χρόνο (κάθε 10 μήνες) 1 ως 2 ελαφάκια που τα θηλάζει και τα αγαπά πολύ. Το ζευγάρι είναι τόσο αγαπημένο μεταξύ του που αν τύχει να σκοτωθεί το ένα, το άλλο είναι δυνατό να πεθάνει από λύπη και μαρασμό, έχοντας περιπλανηθεί πολλές μέρες.

Το κυνηγούν για το νοστιμότατο και ευκολοχώνευτο κρέας του, που είναι ανεκτίμητο για τους αρρώστους. Επίσης για το δέρμα του που χρησιμοποιείται για ενδύματα και κάθε λογής δερμάτινα είδη. Τα κέρατά του είναι πολύτιμα για την κατασκευή λαβών διάφορων αντικειμένων (πιρουνιών, μαχαιριών, μπαστουνιών κλπ.) καθώς και για κόλλα και ζελατίνα. Παλιότερα αποτελούσαν μια απ' τις σπουδαιότερες πρώτες ύλες για την παραγωγή αμμωνίας. Σήμερα το κυνήγι του έχει απαγορευτεί, γιατί το είδος σπανίζει στον τόπο μας.

Το ελάφι αναφέρεται από το λαό στα τραγούδια και τις παροιμίες του (για την αγάπη της μάνας ελαφίνας στα μικρά της, για την ομορφιά και αθώα γλυκύτητα των ματιών τους καθώς και το λεπτό ευλύγιστο σώμα τους, ώστε μια όμορφη γυναίκα να τη λένε «ελαφίνα». Επίσης και στη μυθολογία αναφέρεται σε σχέση με τη θεά Άρτεμη, θεά του κυνηγιού. Όλα αυτά δείχνουν πως το ελάφι είναι αγαπημένο ζώο του λαού από παλιά.

[TAKIS L.]

Κουρούνα

Κουρούνα..jpg (68.81 KiB) 2072 προβολές

Η κουρούνα (επιστημονικό όνομα corvus cornix) είναι ένα ξηροβατικό πουλί, ενδημικό στην βόρεια, ανατολική και νοτιοανατολική Ευρώπη και στην Μέση Ανατολή της οικογένειας των κορακοειδών.
Η Κουρούνα είναι το μεγαλύτερο πουλί της οικογένειας των Κορακοειδών, το μήκος της κυμαίνεται από 44 ως 51 εκ. και το βάρος της από 360 έως 750 γραμ. ενώ το άνοιγμα των φτερών της κυμαίνεται από 84 έως 100 εκ. Το είδος που κατοικεί στην δυτική Ευρώπη είναι σχεδόν ολόμαυρο με πρασινωπές και γαλάζιες ιριδίζοντες αποχρώσεις.
Ενώ το είδος που κατοικεί στην χώρα μας η σταχτοκουρούνα, όπως και το όνομα της δηλώνει έχει μαύρο κεφάλι, λαιμό και φτερά, ενώ το υπόλοιπό σώμα της είναι σταχτί.
Το ράμφος της είναι κοντό, χοντρό, ελαφρώς γυρτό στην άκρη του και μαύρου χρώματος, όπως και τα μάτια της Και τα δυο φύλα είναι όμοια, όπως επίσης και οι νεοσσοί τους. Είναι τόσο όμοια από άποψη συμπεριφοράς και εμφάνισης με τη μαυροκουρούνα, που θεωρούταν ότι αυτά τα δύο είδη αποτελούν δύο διαφορετικούς γεωγραφικούς πληθυσμούς ενός είδους.

[kaliakouda]

ΚΙΤΡΙΝΟΚΑΛΙΑΚΟΥΔΑ

Κιτρινοκαλιακούδα Alpine Chough (Pyrrhocorax graculus)

αρχείο λήψης.jpg (4.06 KiB) 2045 προβολές

Pyrrhocorax-graculus3.jpg (7.3 KiB) 2045 προβολές

Η Κιτρινοκαλιακούδα μοιάζει αρκετά με τον Πυρροκόρακα (Pyrrhocorax pyrrhocorax). Πρόκειται για ένα πουλί που αναπαράγεται στα βουνά της κεντρικής Ευρώπης συνήθως σε υψόμετρα από 1500 έως 3900 μέτρα. Το χειμώνα κατεβαίνει χαμηλότερα στους πρόποδες των βουνών κοντά σε πόλεις και χωριά.
Η Κιτρινοκαλιακούδα έχει μήκος 36 έως 39 εκατοστά και άνοιγμα φτερών από 65 έως 74 εκατοστά. Τα ενήλικα αρσενικά ζυγίζουν 230 έως 285 γραμμάρια και τα θηλυκά 205 έως 265 γραμμάρια. Το φτέρωμά τους είναι μαύρο, το ράμφος κίτρινο, τα πόδια κόκκινα και ίριδα είναι μαύρη. Και τα δύο φύλα μοιάζουν μεταξύ τους.
Η Κιτρινοκαλιακούδα είναι ημερήσιο πουλί. Περπατάει με γρήγορα βήματα στο έδαφος και σε γκρεμούς.
Κατά την πτήση χρησιμοποιεί τα ρεύματα αέρα που δημιουργούνται από τις διαφορετικές συνθήκες ροής στις πλαγιές και στα απότομα βράχια κάνοντας εκπληκτικούς ελιγμούς. Κατά την πτώση ρίχνεται στο κενό με διπλωμένα φτερά επιτυγχάνοντας ταχύτητες έως 200 χιλιόμετρα την ώρα.

Είναι πολύ κοινωνικό πουλί, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού σχηματίζει συνήθως μικρές ομάδες ή ζευγάρια για να βρουν τροφή. Μετά την ολοκλήρωση της περιόδου αναπαραγωγής σχηματίζουν μεγάλες ομάδες, όπου υπάρχει μια κοινωνική ιεραρχία όπου την υψηλότερη θέση κατέχουν τα αρσενικά αναπαραγωγής.
Οικολογία: Η Κιτρινοκαλιακούδα ζεί όλο το χρόνο στην περιοχή των Άλπεων, των Πυρηναίων, το Μαρόκο, την περιοχή Abruzzo της Ιταλίας, στα Βαλκάνια στην Ελλάδα στην Κύπρο στη νότια Τουρκία και τον Καύκασο και φτάνει έως τα Ιμαλάια.

Το υψόμετρο που ζούν ποικίλλει ανάλογα με τον τόπο της διανομής. Στην Κεντρική Ευρώπη βρίσκεται συνήθως σε υψόμετρα 1400-3000 μέτρα. Κατ'εξαίρεση συναντούνται και σε χαμηλότερα υψόμετρα. Στην Ελβετία φωλιάζει σε υψόμετρα από 560 έως 970 μέτρα. Στο Μαρόκο συνήθως σε υψόμετρα από 2200 έως 3900. Στη νοτιοανατολική Ευρώπη και την Τουρκία, συναντάται και κάτω από τα 1.000 μέτρα υψόμετρο. Το χειμώνα και σε κακές καιρικές συνθήκες και το καλοκαίρι, αναζητεί την τροφή κοντά σε οικισμούς, αλλά σπάνια μακρύτερα από είκοσι χιλιόμετρα από τη φωλιά.
Το καλοκαίρι τρέφετε συνήθως με έντομα και ασπόνδυλα όπως σκαθάρια, τριζόνια, ακρίδες, μυρμήγκια και κάμπιες. Επίσης τρώνε μικρά σπονδυλωτά και περιστασιακά μικρά πουλιά. Το φθινόπωρο και το χειμώνα η διατροφή είναι κυρίως φυτική κυρίως με βατόμουρα, διάφορα φρούτα, μπουμπούκια, φύλλα και λειχήνες.

Αναπαραγωγή: Η αναπαραγωγική περίοδος της Κιτρινοκαλιακούδας αρχίζει από τον Ιούνιο και διαρκεί έως τον Οκτώβριο. Εχουν μόνιμη μονογαμική σχέση, έχουν παρατηρηθεί ζευγάρια που ζούνε μαζί από επτά έως οκτώ χρόνια. Φωλιάζει σε απόκρημνες και δύσβατες πλαγιές σε σχισμές βράχων ή κοιλώματα, περιστασιακά σε κτίρια και σε δέντρα. Η ωοτοκία ξεκινά στις Άλπεις στα μέσα Απριλίου, αλλά συνήθως κατά την περίοδο από τα μέσα Μαΐου έως τα μέσα Ιουνίου. Γεννάει από 3 έως 5 αυγά σε χρονικό διάστημα από μία έως δύο ημέρες. Τα αυγά είναι άσπρα με καφέ και λαδοπράσινες ακανόνιστες βούλες. Η περίοδος επώασης διαρκεί από 18 έως 21 ημέρες. Επωάζει μόνο το θηλυκό και το αρσενικό επιμελείται τη διατροφή. Οι νεοσσοί εκκολάπτονται σε μια περίοδο από μία έως τρεις ημέρες. Τα νεαρά πουλιά κάτω από φυσιολογικές συνθήκες ενηλικιώνονται συνήθως στο τρίτο έτος.

Στην Ευρώπη εκτιμάται ο συνολικός πληθυσμός από 130.000 έως 310.000 αναπαραγωγικά ζευγάρια.

[TAKIS L.]

Διάλεξε Γιώργο.......

Κιτρινοκαλιακούδα

ή

Κοκκινοκαλιακούδα

(άν και ξέρουμε την απάντηση! )

[ΜΩΡΑΙΤΗΣ]

παρακαλώ κύριοι....το θέμα είναι σοβαρό η άεκ πάντως κέρδισε χθές , το πτηνό ΄μάλλον είναι οπαδός της original

[kaliakouda]

Διάλεξε Γιώργο.......
Κιτρινοκαλιακούδα
ή
Κοκκινοκαλιακούδα
(άν και ξέρουμε την απάντηση! )

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΤΡΙΤΗ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ η οποία είναι η ομορφότερη και αυτήν υιοθετώ

kaliakouda.jpg (40.6 KiB) 1871 προβολές

Η καλιακούδα έχει μήκος γύρω στα 40cm και άνοιγμα φτερών γύρω στα 75cm. Έχει, συχνά, κόκκινο ράμφος και κόκκινα πόδια. Είναι ενδημικό πουλί στην Κρήτη και ζει σε υψόμετρο. Φωλιάζουνε φλύαρα και ενοχλητικά. Στα Αστερούσια είναι γύρω στα 150 άτομα και περισσότερες στον Κόφινα. Τις συναντάμε και στα Λευκά Όρη, διότι, ενίοτε, χαμηλώνουν μέχρι τα ψηλά χωριά της επαρχίας. Το χρώμα της είναι μαύρο και τρέφεται με έντομα και σκουλήκια.