Ακόμη ήταν σχετικά νωρίς, οπότε επιστρέψαμε στον κεντικό δρόμο και συναχίσαμε για τα χιονοδρομικά. Μεγάλη και παλιά μας αγάπη το σκι, θέλαμε να ξανα πατήσουμε σε μέρη που είχαμε πολλά χρόνια να πάμε. Τα Κελάρια δεν υπήρχαν όταν ανεβαίναμε στα βουνά. Υπήρχε μόνο η Φτερόλακκα και η Αθηναική Λέσχη.
Περασμένες γλυκιές αναμνήσεις... Κάποτε βρεθήκαμε στην Λέσχη όπου δεν ήμασταν μέλη μεν, αλλά ένας πολύ καλό φίλος ο Ρωμύλος ήταν και ανεβήκαμε να στήσουμε πρόχειρα ένα μικρό λιφτ. Απλώσαμε τα συρματόσχοινα, αγκυρώσαμε την τροχαλία της κορφής, στήσαμε και κάτι στηρίγματα, βάλαμε πετρέλαιο και σε λιγάκι παίζαμε μόνοι μας, κάνοντας παιδαριωδώς σκι σε μια πίστα όλη κι όλη 50 - 100 m.
Ετσι όπως ανεβαίναμε μου ήρθε στο μυαλό η είκόνα... Εγώ με τον πατέρα μου, την μητέρα μου και την Ρένα, μέσα στο Niva, ανεβήκαμε μέχρι εκεί που ξεκινούν τα "αυγά" στα Κελάρια, λειτουργούσε το χιονοδρομικό, και συνεχίσαμε να ανηφορίζουμε στον δρόμο που συνήθως πολύ σκιερ ακολουθούν για να κατέβουν στο πάρκιγκ. Εκανα κανα δυο φουρκέτες και κάποια στιγμή σκέφθηκα πως πιθανότατα ενοχλώ με το αυτοκίνητο τους σκιερ και αποφάσισα να κάνω μια μανούβρα να γυρίσω πίσω. Την μανούβρα την ξεκίνησα πάνω σε μια αριστερή φουρκέτα που ήταν πλατύτερο σημείο, όμως κάνοντας πίσω κατάφερα να κολλήσω. Εβγαλα το φτυάρι και άρχισα να φτυαρίζω χιόνι για να ανοίξω ένα μονιπατάκι σε κάθε τροχό. Εκείνη την ώρα κατέβαινε το ρατρακ, σταματάει και μου λέει: Μην παιδεύεσαι, πέτα ένα σχοινι να σε τραβήξω. Βγάζω κι εγώ εάν ιμάντα (που τώρα είναι μέσα στο Vitara), το περνάω σε ένα ψαλίδι και με τράβηξε για 1 μέτρο, ίσα να φύγω απ τον λάκκο...
Μ' αυτές τις σκέψεις στον νου, ήθελα να ξανα ανέβω τον ίδιο δρόμο. Χιόνι ελάχιστο, άνευ σημασίας, είχα μια ανυπομονησία... Ομως δεν μου έγινε το χατήρι. Εκεί που ξεκινά ο δρόμος, δύο μεγάλες αλυσίδες απαγορεύουν την διέλευση. Δυστυχώς έμεινα με την προσμονή.
Σιγά μην προηθούμε. Βουρ για την Φτερόλακκα. Ο δρόμος επιεικώς ΧΑΛΙΑ. Καμία συντήρηση. Λακκούβες χάσκουν, Οι μπαριέρες κατεστραμένες, λες και δεν πάει κανείς πια από κει!!! Στεναχωρήθηκα. Κρίμα τόσα εκετομμύρια εισπράτοτνται τόσα χρόνια. Εγώ μόνο, θυμάμαι να ανεβάινω για σκι από το 1977. Γιατί να μένουν έτσι ασυντήρητοι οι δρόμοι;
Με τούτα και με τ' άλλα φτάσαμε στην Φτερόλακκα. Εν τω μεταξύ η ομίχλη είχε σκεπάσει τα πάντα. Ισα που βλέπαμε στα 15 μέτρα. Φτάνουμε στην τελευταία στροφή, ίδια απογοήτευση. Μια αλυσίδα κόβει την διέλευση. Δεν μπορείς να φθάσεις ούτε καν μέχρι την βάση του κάτω λιφτ.
Ε, δεν μας θέλει σήμερα, πάμε να φύγουμε.
Ξεκινήσαμε για πίσω μέσα στο σύννεφο και στην τελευταία αριστερή που αγναντεύεις τα Κελάρια, ξαφνικά, η ομίχλη κόβεται. Μαχαίρι! Σταματώ δεξιά, αρπάζω την μηχανή και βγαίνω.
Να και τα Κελάρια στο βάθος. Διακρίνεται και ο δρόμος που ανεβαίνει.
Suzuki Vitara 2018 GL+ 1.6 diesel Auto (TCSS) All Grip.
The ONLY Difference between Men and Boys is the price of their toys.