Η Πόλη, δεν είναι για μένα άλλος ένας προορισμός. Η Κωνσταντινούπολη, η Πόλη, η δική μας, η δική τους, η δική μου, η δική σου, είναι πάντα έτοιμη για «άλωση», πάντα η ίδια, πρόθυμη να αλώνεται, σαγηνευτικά νοσταλγική και ερεθιστική, έτοιμη να μου, να σας, παραδοθεί, για να χαρείτε τις ομορφιές της.
Mου προξένησε ανάμικτα συναισθήματα, από τη μια λατρείας και από την άλλη μια γλυκιά στενοχώρια που ανεβάζει ένα κόμπο στο στέρνο.
Σαν μια Λολίτα, της Ανατολής το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεσαι είναι η δυσκολία να την καταλάβεις. Χωρισμένη σε ανατολή και δύση, σε ευρωπαϊκή και ασιατική, μοιάζει σα να έχει δύο πρόσωπα. Όμως, ακόμα και το ευρωπαϊκό της κομμάτι και αυτό θαρρείς διχασμένο από τον Κεράτειο Κόλπο, το «χρυσούν κέρας», όπως τον ονόμαζαν οι Βυζαντινοί, Χαλίτς, όπως τον λένε, οι σημερινοί Τούρκοι. Αλυσοδεμένος, άνοιγε για να αφήνει να περάσουν τα πλοία στο μαλακό του υπογάστριο.
Τώρα, οι δύο του πλευρές ενώνονται με τη γέφυρα του Ατατούρκ, αλλά και την περίφημη γέφυρα του Γαλατά, σημείο αναφοράς της ιστορίας της Πόλης. Από τη μια μεριά, το Sultanahmet, εκεί που χτυπάει η καρδιά της Επτάλοφου, της Βασιλεύουσας, του TopKapi κλπ, και από την άλλη μεριά, το Ευρωπαϊκό πρόσωπο της συνάντησης των πολιτισμών, με την Taxim, τη διάσημη πλατεία από όπου ξεκινάνε τα πάντα, με το Ντολμά Μπαχτσέ και τις τρομερές κρεμαστές γέφυρες σαν τεράστια δάχτυλα που ενώνουν την Ανατολή με τη Δύση.
Η βόλτα μας ξεκίνησε από την περιοχή του Πέραν, την πλατεία Taxim και την διάσημη οδό Ιstiklal. Εδώ, χτυπά η καρδιά της καθημερινής ζωής με τα μαγαζιά, τα εστιατόρια, τα προξενεία, τα bar και τα cinema, όπου οι φερετζέδες αντιστέκονται στα μίνι και τα τζιν.
Το παραλιακό τραμ, διασχίζει τον πεζόδρομο δίνοντας μια νοσταλγική νότα που σε φέρνει σε άλλες εποχές.
Φθάνοντας στην άκρη του Κόλπου, συναντά κανείς τη γέφυρα του Γαλατά με τους καθημερινούς ψαράδες να δολώνουν τα αγκίστρια, για τον θαλασσινό επιούσιο που τους προσφέρει απλόχερα η θάλασσα του Βοσπόρου. Απλωμένοι στις άκρες της γέφυρας, δεκάδες Τούρκοι ψαρεύουν καθημερινά, ενώ τα εστιατόρια της περιοχής σερβίρουν άφθονα θαλασσινά σε τουριστική πλέον έκδοση.
Τελειώνοντας η γέφυρα του Γαλατά, φανερώνεται μπροστά μας την είσοδο της διάσημης σκεπαστής αγοράς των μπαχαρικών Σιμίρ Τσαρσί ή αλλιώς Αιγυπτιακή Αγορά. Τα πικάντικα αρώματα των μπαχαρικών σαγηνεύουν τη μύτη σε κάνουν να τα θες να τα αγοράσεις όλα, να χαθείς μες στις μυρωδιές του σαφράν και του κύμινο, των πιπεριών και του τσιμένι, στις μοσχοβολιές των παστουρμάδων και των ξηρών καρπών. Αφήνεσαι να απολαύσεις τα χιλιάδες χρώματα από τα αποξηραμένα λαχανικά που κρέμονται από τα τσιγκέλια, φτιαγμένα κολιέ, σα στολίδια που θα στολίσουν εξωτικά κορμιά, οι πράσινες τσιγκελωτές μπάμιες, οι κατακόκκινες πιπεριές, οι λιαστές τομάτες, οι μελιτζάνες, τα ολόλευκα σκόρδα.
Φεύγοντας είπα δεν θα γυρίσω να την ξανακοιτάξω, για να μην νιώσω ξανά αυτή την πίκρα, δεν άντεξα. Υποσχέθηκα ότι δεν θα ξαναγυρίσω, αλλά μάλλον θα αθετήσω την υπόσχεση μου.
Αφιερωμένο σε όλους τους φίλους του club(με παρότρυνση του ψηλού, μου ΄φαγε τα αυτιά
)
? Updates every