μπορείτε να πάτε στον ασκητή κοντά στο Γούμερο κατεβαίνεις σε φαράγκι και μάλιστα έχει και πανηγύρι τον Αυγουστο 30-31
ένα μικρό τίζερ που λένε και στο χωριό μου 
Ταξίδι στο τεράστιο φαράγγι του Γούμερου
Η διαδρομή από την Αρχαία Πίσα μέχρι το Γούμερο είναι γεμάτη εκπληκτικές καταπράσινες πινελιές από ελαιώνες, λιβάδια, πευκώνες και αμπέλια αλλά και κάποια τραύματα από τις φωτιές. Η άνοιξη βοηθάει τον επισκέπτη να ηρεμήσει την ψυχή του με το λουλουδιαστό χαλί της.
Ανηφορίζοντας τις στροφές για το Γούμερο, λίγο πριν από το χωριό στην αριστερή πλευρά του δρόμου, μια μικρή πινακίδα και ένα εικονοστάσι δείχνουν τη θέση της Παναγιάς της Σπηλιώτισσας.
Το Γούμερο, χτισμένο στη θέση του αρχαίου Αλήσυου ή Αλησαίου (σύμφωνα με τον Στράβωνα), είναι ο μοναδικός οικισμός του Δ.Δ. Ωλένης και σύμφωνα με την απογραφή του 2001 έχει 1.059 κατοίκους. Στην πραγματικότητα οι μόνιμοι κάτοικοι τώρα είναι γύρω στους 650. Για πόσο ακόμη, δεν ξέρω. Οικισμός με κατοίκους κυρίως αγρότες και κτηνοτρόφους, είναι ένα χωριό που οι συνέπειες της φωτιάς το τυλίγουν από παντού και οι κάτοικοί του όπως και οι περισσότεροι πυροπαθείς είναι αφημένοι στην τύχη τους. Μετά τη ζεστή υποδοχή και τον καφέ που με κέρασαν οι θαμώνες στο καφενείο της πλατείας, ο πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου με παρέδωσε στον Στέφανο Σωτηρόπουλο για να κατέβουμε στο φαράγγι.
Η πεζοπορική διαδρομή στο τεραστίων διαστάσεων φαράγγι του Γούμερου γίνεται πάνω σε τμήμα της αρχαίας ιεράς οδού Ηλιδας-Ολυμπίας, με τις αρχαίες ελιές που κλαδιά τους στεφάνωναν τους νικητές και το Μαντείο των Αθλητών των Ολυμπιακών Αγώνων, όπου τώρα υπάρχει το σπήλαιο της Μονής του Ασκητή.
Η διαδρομή των περίπου δύο-τριών ωρών ξεκινάει από την είσοδο του χωριού, απ’ όπου το μονοπάτι κατηφορίζει προς το φαράγγι και έπειτα από μια εντυπωσιακή διαδρομή γυρίζει πίσω στο χωριό. Εκεί λειτουργεί και καταφύγιο για όποιον θέλει να διανυκτερεύσει από την άλλη πλευρά του.
Επειδή ο καιρός ήταν έτοιμος να βρέξει... βατράχια, εγώ άρχισα τη διαδρομή αντίστροφα για να μπορώ, αν χρειαστεί, να βγω από το φαράγγι πιο γρήγορα.
Ανηφορίζοντας ένα τσιμεντένιο δρομάκι, φτάσαμε στον στενό χωματόδρομο με τα απειλητικά γκρέμια από κάτω και τους χωμάτινους κατακόρυφους όγκους από επάνω, που οδηγεί στο φαράγγι. Εδώ η θέα μέχρι το Ιόνιο πέλαγος αιχμαλωτίζει το βλέμμα. Φτάνοντας κάτω, στο πρώτο πλάτωμα συναντήσαμε τον ναΐσκο-προσκυνητάρι της Αγίας Ζώνης. Στις 30 και 31 Αυγούστου γίνεται ολονύκτια λειτουργία και ακολουθεί τρικούβερτο πανηγύρι. Από εδώ και κάτω ο δρόμος είναι μια ρηχή μικρογραφία του Γκραν Κάνιον με πολλές παγίδες για τα πόδια και ιδιαίτερα επικίνδυνα γλιστρήματα.
Και πάνω που είπα ότι τη γλίτωσα, αρχίζει το αρχαίο λιθόστρωτο μονοπάτι και τα κακά μαντάτα, γιατί από παντού τρέχουν νερά και τα λιθάρια (πραγματικά, όχι από αυτά που στρώνουν τώρα στους δρόμους με το πρόγραμμα ΘΗΣΕΑΣ και το πολύ να σπάσεις το τακουνάκι σου αν είσαι τύπου Πάρις Χίλτον) γλιστράνε!
Και ξέρετε τι λέει η παροιμία για τον γέρο και το πέσιμο… Οι σιδερένιοι μύες στο χέρι του Στέφανου συγκρατούσαν τα ουκ ολίγα κιλά μου από μια πολύ βαρύγδουπη, επώδυνη και ίσως μοιραία πτώση. Να ’ναι καλά το παλικάρι.
Οταν η εν πολλές γαστριμαργικές αμαρτίες περιπεσούσα γυνή έφτασα τελικά στον πάτο του φαραγγιού με το κρυφό πλάτωμα, τα νερά να τρέχουν από τα βράχια, την εκπληκτική σκήτη στη σχισμή του βράχου και ίχνη της φωτιάς σε αυτόν τον επίγειο παράδεισο, η αναπνοή μου κόπηκε. Γιατί ακόμη και έτσι το τοπίο και η ενέργεια που υπάρχει εδώ είναι εντυπωσιακά.
Η σπηλιά είναι χωρισμένη σε δύο μέρη. Στο πρώτο υπάρχει το ιερό της Μονής, ένα είδος διαδρόμου-εξώστη και ένα πηγάδι. Η παράδοση λέει ότι εδώ κατοικούσε ένας ασκητής τον οποίο σκότωσε κατά λάθος ένας κυνηγός και όταν ο ασκητής έπεσε μέσα σε μία τρύπα, ανέβλυσε νερό. Εξ ου και το πηγάδι.
Στο πίσω μέρος, όπου βρισκόταν το Μαντείο των Αθλητών στην αρχαιότητα, είναι τα ερείπια της πρώτης μονής η οποία κτίστηκε το 1100 μ.Χ. και ήταν βυζαντινό μοναστήρι. Την εποχή εκείνη σε ένα κοντινό πλάτωμα είχαν τα κελιά τους περίπου εβδομήντα μοναχοί, από τα οποία έχουν μείνει μόνο τα ερείπια.
Η πρόσβαση εδώ γίνεται από μια χαμηλή πορτούλα που οδηγεί κανονικά στο βάθος της διαμπερούς σπηλιάς, στην οποία πέφτει ένας καταρράκτης, αλλά μετά τις φωτιές ο χώρος έχει κλειστεί από χώματα και καμένα δένδρα που έχουν πετάξει οι μπουλντόζες από το επάνω άνοιγμα και είναι δύσκολα προσβάσιμος.
Μπαίνοντας στο στενό μέρος του φαραγγιού άρχισε η βροχή, οπότε γυρίσαμε τα πίσω μπρος, αλλά, όπως μας διαβεβαίωσε ο πρόεδρος του συλλόγου «ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ» μέλος του Ο.Φ.Ο.Ε.Σ.Ε-Ο.Ξ.Ν.Ε Παναγιώτης Αχιλλεόπουλος, ο οποίος μας εφοδίασε και με φωτογραφίες του φαραγγιού πριν από τις φωτιές, η πεζοπορία στο φαράγγι είναι δυνατή όλον τον χρόνο (εκτός από τις ημέρες που βρέχει).
Να πάτε, αξίζει να το επισκεφθείτε. Αλλωστε βορειοανατολικά του χωριού αρχίζει η υπέροχη δασική έκταση της Φολόης, αλώβητη από τις φωτιές.
Ερρικα Πελωριάδου
στην περιοχή την Πρωτομαγιά θα σε 
? Updates every