Ελλάδα-Ινδία με παπί!

[lokxristos]

[ΝΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ]

Ντεπομαι να πω σε αυτο το παληκαρι ποσα κυβικα ειναι η μηχανη μου
Μραβο του και καλα χιλιομετρα και στην συνεχεια του

[kostas64]

Καλο δρομο να εχεις και καλη επιτυχεια στο ταξιδι σου.

[SIAL]

[kaliakouda]

Ντεπομαι να πω σε αυτο το παληκαρι ποσα κυβικα ειναι η μηχανη μου

Mπορείς όμως Νικόλα να του πεις το βάρος της για να καταχαρεί

[kostasRS]

Το ταξίδι για την Ινδία με παπί συνεχίζεται μετ’ εμποδίων

8η ημέρα: Εσφαχάν – Κερμάν, 690 χλμ.

Μετά την διήμερη ξεκούραση, παπί και αναβάτης ξεκινήσαμε νωρίς τα ξημερώματα την πορεία μας προς τον ιρανικό νότο, με κατεύθυνση την πόλη Κερμάν.

Η έρημος αποτελούσε πλέον τον μόνιμο πρωταγωνιστή στο σκηνικό τοπίο, ελάχιστες ήταν οι πόλεις καθοδόν, ενώ οι ατελείωτες ευθείες του δρόμου παραπέμπανε νοερά στο …καρδιογράφημα ενός νεκρού.

Υπήρχαν στιγμές που έπιανα τον εαυτό μου στα πρόθυρα του ύπνου και αναγκαζόμουν να βάζω δυνατά την μουσική στο MP3 για να μείνω ξύπνιος. Αναπόφευκτα πολλές ήταν οι στάσεις για νερό και φραπεδάκι – άλλωστε σέικερ και καφέδες υπάρχουν πάντα στις αποσκευές.

Ενδιαφέρον παρουσίαζαν πάντως τα χωριά της διαδρομής, με τις πλινθόκτιστες κατοικίες. Οικοδομημένα όλα με ευτελή υλικά (λάσπη, πέτρες και ξύλα) ήταν κτισμένα σύμφωνα με την τοπική οικιστική παράδοση και αρχιτεκτονική.

Τα σπίτια στα χωριά της ιρανικής ερήμου αποτελούσαν ένα οικιστικό σύνολο αλλοτινών εποχών που γοήτευαν την ματιά μου με την απλότητα αλλά και την χρηστικότητά τους.

Εικόνες, όμως, από άλλες εποχές είχα την ευκαιρία να δω και στο σκεπαστό παζάρι της Κερμάν, που βρισκόταν στην καρδιά της πόλης. Η ιρανική πολιτεία της ερήμου-διάσημη για τα χαλιά της- αποτελούσε κι αυτή κάποτε έναν «κρίκο» στην μακροσκελή αλυσίδα του μεταξένιου δρόμου.

Στο χώρο του παζαριού με πλησίασε και μου συστήθηκε ο Ομάρ, ένας καλοστεκούμενος 65χρονος, άριστος γνώστης της αγγλικής γλώσσας. Η συζήτησή μας δεν άργησε να στραφεί στην πολιτική κατάσταση της χώρας του. Γι’ αυτό τον λόγο ο Ομάρ με κάλεσε να τα πούμε σπίτι του πίνοντας ένα φλιτζάνι τσάι. Και οι τοίχοι έχουν αυτιά...

Απόστρατος χειριστής ελικοπτέρου στον στρατό του πρώην βασιλιά Σάχη, ήταν από τους ανθρώπους που είδαν την ζωή και την καριέρα του να καταστρέφεται μετά την Ισλαμική επανάσταση, αφού «ανήκε» στο προηγούμενο καθεστώς.

Δυστυχώς, δεν είχε προλάβει να φύγει από το Ιράν μετά την επανάσταση και εγκλωβίστηκε εδώ. Είδε την περιουσία του να δεσμεύεται, τα δυο παιδιά του να φυλακίζονται για περίπου 2 χρόνια, ενώ ο ίδιος αναγκάστηκε να παραιτηθεί και να αλλάξει επάγγελμα, κάνοντας τον ταξιτζή…

Ο μόνος από την οικογένειά του που στάθηκε τυχερός ήταν ο μικρός του αδελφός, που κατάφερε να φύγει από το Ιράν το 1980. Η έκπληξή μου ήταν τεράστια όταν ο Ομάρ μου είπε ότι ο αδελφός του μένει μόνιμα τα τελευταία 20 χρόνια στην Ελλάδα (συγκεκριμένα στην Θεσσαλονίκη).

Υποσχέθηκα στον Ομάρ να δώσω εγώ προσωπικά στον αδελφό του το μικρό δώρο που μου έδωσε στα χέρια, βαθιά συγκινημένος, μαζί με την γυναίκα του.

9η ημέρα Κερμάν – Ζαχεντάν, 520 χλμ.

Και κάπου εδώ ξεκίνησαν τα δύσκολα… ζέστη και ερημιά! Μετά τις 11:00 το πρωί, ο υδράργυρος, ακολουθώντας μια γρήγορη ανοδική πορεία, κατέληξε αργά το μεσημέρι στους 41 βαθμούς Κελσίου.

Άρχισα να δυσφορώ μέσα στο μπουφάν, η ζελατίνα του κράνους παρέμεινε συνεχώς ανοικτή, ενώ ο ιδρώτας αυλάκωνε όλο μου το κορμί –τα πάντα ήταν καυτά στο άγγιγμά τους.

Παρόλα αυτά, το μικρό μαύρο παπί συνέχιζε ακάθεκτο την πορεία του μέσα στο λιοπύρι μιας απόλυτα επίπεδης ερήμου. Από δω και πέρα, ως την πόλη Κουέτα του Πακιστάν, ήξερα ότι αυτή θα ήταν η ζεστή καθημερινότητα της ερήμου Βαλουχιστάν, της Γεδρωσίας του Μεγαλέξανδρου.

Σε τούτο το κομμάτι της διαδρομής χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω –για πρώτη φορά μάλιστα– το εφεδρικό ντεπόζιτο βενζίνης που είχα μαζί μου, αφού για μια απόσταση 180 χλμ. δεν υπήρχε κανένα βενζινάδικο. Οι πληροφορίες των ντόπιων αποδείχτηκαν όντως σωτήριες…

Η συνοριακή πόλη Ζαχεντάν δεν φημίζεται για την ασφάλειά της. Πολύ κοντά στα σύνορα με Πακιστάν και Αφγανιστάν, η ιρανική πόλη τα τελευταία χρόνια έχει καταστεί κόμβος στο λαθρεμπόριο των ναρκωτικών από τις δυο γειτονικές χώρες.

Για τους λιγοστούς οδικούς ταξιδιώτες που φτάνουν εδώ, η Ζαχεντάν προσφέρεται ως ένας τελευταίος σταθμός ανασυγκρότησης, πριν ξεκινήσουν το δύσκολο ταξίδι τους στο Πακιστάν – το ίδιο ίσχυε και για μένα.

ολο το θεμα και φωτο
http://www.newsbeast.gr/moto/news/arthr ... t-ebodion/

[ΝΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ]

Καλη συνεχεια στο παληκαρι

[kaliakouda]

Οδοιπορικό δύσκολο, καλή συνέχεια !!!

[dpol]

Ψυχαρα ο τυπος

[ΜΩΡΑΙΤΗΣ]

καλή συνέχεια πολύ αξιέπαινη προσπάθεια

[kostasRS]

Το Crypton έφτασε στην Ινδία και ο Κώστας Μητσάκης βρίσκεται λίγο πριν τον τερματισμό
Μετά από 17 μέρες, ο Κώστας Μητσάκης έφτασε οδικώς από την Ελλάδα στην Ινδία.

Ένα ταξίδι παράτολμο όσο και κουραστικό πλησιάζει στο τέλος του. Και το πλησίασμα αυτό αποδείχθηκε το πιο δύσκολο και πάνω απ’ όλα πιο ριψοκίνδυνο από όσα προηγήθηκαν.

Η ένταση και έντονα φορτισμένη ατμόσφαιρα στο Πακιστάν έφεραν αντικρουόμενα συναισθήματα και περιγραφές ικανές να συγκινήσουν και τον πιο ψύχραιμο ακροατή.

Απολαύστε τον Κώστα Μητσάκη να εξιστορεί σε πρώτο πρόσωπο...

12η ημέρα: Νταλιμπαντίν – Κουέτα, 330 χλμ.

Αυτή η μέρα ήταν για γέλια και για κλάματα. Πιο πολύ ώρα «έφαγα» καθοδόν για να αλλάζω συνοδεία, παρά για να κάνω τα χιλιόμετρα της διαδρομής μέχρι την πόλη Κουέτα.

Δέκα ώρες στον δρόμο ήταν όντως πολλές για τα 330 χλμ. σ’ ένα σχετικά καλό οδικό άξονα. Συνολικά άλλαξα 12 συνοδευτικά οχήματα. Σε δυο περιπτώσεις με συνόδευσαν με μοτοσυκλέτα, λόγω έλλειψης αυτοκινήτου.

Στην Κουέτα, μου γνωστοποιήθηκε ότι για λόγους ασφαλείας δεν μου επιτρεπόταν να βγω έξω από το ξενοδοχείο, ούτε στα 50 μ. Ολόκληρη η πόλη ήταν χαρακτηρισμένη ως «dangerous zone».

Πριν από περίπου 20 μέρες, ένα μοτοποδήλατο παγιδευμένο με εκρηκτικά είχε ανατιναχτεί στην αγορά της πόλης, σκοτώνοντας 34 άτομα.

Για την προστασία μου, όλο το 24ωρο υπήρχε ένας στρατιώτης στο ξενοδοχείο για να με προσέχει, ούτε VIP να ήμουν. Ανάλογη φύλαξη είχα άλλωστε και στη Νταλμπαντίν.

Παρόλο αυτά, ως απόγονος του πολυμήχανου Οδυσσέα, κατάφερα δυο φορές να ξεγλιστρήσω κάτω από την μύτη του στρατιώτη και να περιπλανηθώ για λίγο στο κέντρο της πόλης.

Πώς; Απλά, τον έβαζα να παίζει ένα παιχνίδι στο laptop μου. Την δεύτερη όμως φορά η απουσία μου έγινε αντιληπτή. Τελείωσε η καταραμένη μπαταρία, με αποτέλεσμα να κινητοποιηθεί ένα ολόκληρο στρατιωτικό όχημα, που αμέσως με εντόπισε και με «τσουβάλιασε» άρον άρον.

Από το αυτί και πίσω στο ξενοδοχείο. «Βρε παιδιά, πως κάνετε έτσι, μέχρι το περίπτερο είχα πάει "να πάρω τσιγάρα" (που δεν καπνίζω…) και χάθηκα…»

13η - 14η ημέρα: Κουέτα

Αυτό ήταν το ένα μικρο-πρόβλημα που είχα -το άλλο, όμως, ήταν σχετικά πιο πολύπλοκο. Για να εγκαταλείψω την πόλη και να συνεχίσω την πορεία μου προς την πόλη Σοκκούρ, έπρεπε να απευθυνθώ στην τοπική Στρατιωτική Αρχή της Κούετα για να μου δοθεί η σχετική άδεια.

Ένα ολόκληρο πρωινό έτρεχα από γραφείο σε γραφείο για ένα απλό χαρτί, που ήθελε συνολικά 2 υπογραφές. Αθάνατο ελληνικό δημόσιο, πόσες φορές σε σκέφτηκα!

Και όταν τελικά ξεμπέρδεψα και κρατούσα περιχαρής το πολυπόθητο έγγραφο στα χέρια, μια δυσάρεστη έκπληξη με περίμενε: την επομένη, ο πρωθυπουργός της χώρας θα επισκεπτόταν την Σοκκούρ και την ευρύτερη περιοχή.

Τι σήμαινε αυτό; Απαγορευόταν η προσέγγιση της πόλης, πιθανά θα ήταν αποκλεισμένη. Και η αναχώρησή μου για την Σοκκούρ μετατέθηκε τελικά για την μεθεπόμενη μέρα! Άλλη μια μέρα στην Κουέτα, άλλες 24 ώρες φυλακισμένος στο δωμάτιό μου. Έλεος…

15η ημέρα: Κουέτα – Σοκούρ, 402 χλμ.

«…Κάποτε εσείς οι Γιουνάνοι (Έλληνες) με τον Ισκαντέρ (Μέγα Αλέξανδρο) φτάσατε μέχρι εδώ, τον Ινδό ποταμό. Δεν φοβηθήκατε τίποτα, δεν μπόρεσε να σας αντισταθεί κανείς. Μας δώσατε τότε πολλά: πολιτισμό, παιδεία, έναν άλλο τρόπο ζωής».

«Σίγουρα σας χρωστάμε αρκετά, όπως άλλωστε και οι υπόλοιποι λαοί της περιοχής. Τώρα, πώς καταφέρατε σήμερα να χρωστάτε εσείς σε όλους και να είστε σε τόσο άσχημη οικονομική κατάσταση, αυτό δεν το καταλαβαίνω…».

Δεν ήξερα τι να απαντήσω στον αντιδήμαρχο της πόλης Σοκκούρ, που ήρθε να με συναντήσει στο ξενοδοχείο που κατέλυσα. Έμαθε από τον στρατιωτικό διοικητή για την άφιξή μου στην πόλη και ήρθε με λαχτάρα να γνωρίσει από κοντά έναν Έλληνα.

Άριστος γνώστης της αρχαίας ελληνικής ιστορίας, το όνειρό του ήταν κάποια μέρα να επισκεφθεί την πατρίδα του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα και του Σωκράτη. Ήταν όντως συγκινητικό να γνωρίζεις ανθρώπους στα βάθη της Ασίας που εκτιμούν και σέβονται την αρχαιοελληνική κληρονομιά μας.

Κι όταν μετά από μια ώρα εγκάρδιας συνομιλίας σφίξαμε τα χέρια, με αποχαιρέτησε απαγγέλλοντας δυο στίχους από την Ιλιάδα του Ομήρου… Είναι μετά να μην βουρκώνεις;

Όσον αφορά το οδικό πρόγραμμα της ημέρας, τα 402 χλμ. βγήκαν με πολύ κόπο μετά από 11 ώρες στη σέλα του μαύρου Yamaha Crypton με τα σήματα του newsbeast.gr. Αναβάτης και παπί τα «είδαμε όλα».

Σφικτή στρατιωτική συνοδεία, δεκάδες χωμάτινες παρακαμπτήριες (λόγω έργων), αμέτρητα φορτηγά, πολλή σκόνη και ιδρώτας, επικίνδυνοι οδηγοί και μια αφόρητη ζέστη που έλιωνε και σίδερα (43 βαθμοί Κελσίου). Kι όλα αυτά οδηγώντας ανάποδα (βρετανικά).

Η Σοκκούρ, στις όχθες του Ινδού ποταμού, βρίσκεται στις δυτικές παρυφές της ερήμου Ταρ, η οποία απλώνεται και στην γειτονική Ινδία. Από εκεί και πέρα, μέχρι και το Νέο Δελχί, ο υδράργυρος δεν θα έπεφτε κάτω από τους 38 βαθμούς Κελσίου.

Πόσο απέχουν τα ινδικά σύνορα από την Σοκκούρ; Μόλις 800 χλμ.! Είναι πολλά;;;

16η ημέρα: Σοκκούρ - Καρνιβάλ, 510 χλμ.

Μετά την Σοκκούρ μπορούσα πλέον να ταξιδέψω ελεύθερα, δίχως συνοδεία… Καιρός ήταν να οδηγήσω και λίγο μόνος στους σκονισμένους δρόμους του Πακιστάν.

Ξεκίνησα αρκετά ορεξάτος με βορειοανατολική ρότα. Προορισμός μου ήταν η ινδο-πακιστανική μεθόριος Aττάρι (30 χλμ. ανατολικά της Λαχώρης), το μοναδικό συνοριακό πέρασμα μεταξύ των δυο κρατών.

Όλη την ημέρα οδηγούσα, προσπερνούσα, κορνάριζα, φρενάριζα, έστριβα. Κι όσο έγραφα χιλιόμετρα στο κοντέρ του ακούραστου Crypton, τόσο πλησίαζα στο όνειρο, στην Ινδία.

Εκείνη την ημέρα δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο, ήθελα μόνο να φτάσω όσο το δυνατόν πλησιέστερα στα σύνορα. Σε αυτό με βοήθησε αρκετά η καλή κατάσταση του εθνικού οδικού άξονα Ν5.

Κι μόνο όταν ο ήλιος πήγε να κοιμηθεί, τότε τελικά πάτησα φρένο μπροστά σ’ ένα μικρό πανδοχείο στην άκρη του δρόμου. Ξεκούρασα το κορμί μου με μόλις 5 ευρώ το δωμάτιο…
17η ημέρα: Καρνιβάλ – Λαχώρη – Αττάρι (Ινδία), 320 χλμ.

Από νωρίς το πρωί τραγουδούσα συνέχεια ένα δικό μου τραγούδι, ενδεικτικό της ψυχολογίας που με διακατείχε: «Τίποτα, τίποτα δεν με σταματά, στην Ινδία φτάνω πια με τσαμπουκά».

Όντως, ήθελε τρελό τσαμπουκά και πάθος για να φτάσεις μ’ ένα παπί στην Ινδία, μετά από 17 μέρες συναρπαστικού ταξιδιού. Κι όσο πλησίαζα στα σύνορα, τα συναισθήματά μου άρχισαν να χορεύουν μέσα μου.

Και τελικά έφτασα. Σταματώντας μπροστά στη σιδερένια συνοριακή πύλη με την λέξη INDIA, έμεινα για λίγο μετέωρος-συγκινησιακά. Ήταν από τις λίγες στιγμές στην ζωή μου που πραγματικά δεν ήξερα αν θα έπρεπε να κλάψω ή να γελάσω από χαρά.
«Φίλε Κώστα, τα έχεις καταφέρει, κέρδισες ένα μεγάλο στοίχημα που είχες βάλει με την ίδια την ζωή…». Η επιβράβευση ήρθε από τον μόνιμο και μοναδικό σύντροφο σε αυτό το ταξίδι – τις σκέψεις μου…

Το ταξίδι όμως δεν τελείωνε στα ινδικά σύνορα. Υπολείπονταν ακόμα 460 χλμ. για να βάλω ρόδα στην πρωτεύουσα Δελχί, όπου θα γραφόταν ο επίλογος αυτού του δίτροχου επικού οδοιπορικού.

πηγη και αρκετες φωτο
http://www.newsbeast.gr/moto/news/arthr ... telos-tou/

υγ.Ζηλευω

[kostas64]

Στειλε μας και τα υπολοιπα,ανυπομονουμε!

[kostasRS]

Ρε παιδια δεν ξερω πραγματικα μιλαμε ,,φανταζει αθλος ,,,,οταν ξεκινησε μου εκανε τοσο εντυπωση ,,γιαυτο σας εβαλα και το θεμα να το δειτε ,,,,οχι οτι δεν ειχα εμπιστοσυνη στο παπι ,,καθε αλλο,,,,,η αποσταση ομως με εκανε να απορω,,αν τελικα θα τα καταφερει,,,γιατι μιλαμε περασε απο περιοχες που ειναι πολυ επικινδυνες,,τι να πω μπραβο του ,,,
Τελικα μερικα πραγματα ,,μονο στην φαντασια μας ειναι μη πραγματοποιησημα



Το «παπί» πάτησε Ινδία, έφτασε στον προορισμό του και το φιλοσοφεί - Δείτε φωτογραφίες
Ο Κώστας Μητσάκης ολοκληρώνοντας τον άθλο του, κάνει το εγχείρημα να μοιάζει περισσότερο απλό απ’ ό,τι πραγματικά είναι.

Αν δεν είχε την εμπειρία μερικών εκατοντάδων χιλιάδων χιλιομέτρων με μοτοσυκλέτα σε όλα τα μήκη και πλάτη αυτού το πλανήτη, ούτε ο ίδιος δεν είναι σε θέση να πει με βεβαιότητα αν θα τα έβγαζε πέρα σε αυτό το πολλαπλό «στοίχημα».

Τελικά τα κατάφερε, γέμισε εικόνες, αναμνήσεις και ένα ακόμη προσωπικό ταξιδιωτικό «τρόπαιο» στην ήδη πλούσια συλλογή του. Που όπως λέει και ο ίδιος εξαργυρώνεται κάθε φορά με τον ίδιο τρόπο: κάνει τον εαυτό του λίγο καλύτερο…

18η ημέρα (και τελευταία): Αμριτσάρ – Δελχί, 460 χλμ.

Να λοιπόν που είχα επιτέλους φτάσει στην Ινδία των χιλιάδων θεών και των εκατομμυρίων γηγενών.

Πρώτη στάση και διανυκτέρευση έκανα στην πόλη Αμριτσάρ, μόλις 30 χλμ. μακριά από τα σύνορα. Γιατί όμως εδώ; Η Αμριτσάρ, το διοικητικό κέντρο της επαρχίας Punjab, αποτελεί το ιερό-θρησκευτικό κέντρο των Σιχ και έχει ως σημείο αναφοράς τον περίφημο Χρυσό Ναό της πόλης (Hari Mandir Sahib).

Υπέρτατος χώρος λατρείας και διαλογισμού για τους απανταχού Σιχ, ο Χρυσός Ναός είναι για τους Σιχ κάτι ανάλογο με την Κάαμπα των μουσουλμάνων στη Μέκκα.

Ένα τόσο σημαντικό θρησκευτικό μνημείο, δύσκολα το χάνεις. Έτσι, ακολουθώντας την μακριά αλυσίδα των προσκυνητών, και αφού πρώτα έβγαλα τα παπούτσια μου, έπλυνα τα πόδια μου και σκέπασα διακριτικά το κεφάλι μ’ ένα μαντήλι, εισήλθα στον ιερό χώρο του Χρυσού Ναού, που δέσποζε στο μέσο μιας μικρής τετράγωνης λίμνης.

Κατάνυξη, δέος, θρησκευτικότητα, όλα υπήρχαν σε υπερθετικό βαθμό… Υπολογίζεται ότι περισσότερα από 3.000.000 πιστοί επισκέπτονται κάθε χρόνο τον Χρυσό Ναό της Αμριτσάρ, αναζητώντας τη γαλήνη της ψυχής τους.

Η άφιξή μου το επόμενο μεσημέρι στο Δελχί (460 χλμ. από την Αμριτσάρ), το απέραντο «σπίτι» 12.500.000 κατοίκων, σηματοδότησε και τυπικά την ολοκλήρωση αυτού του υπέροχου ταξιδιού.

Οι δυο πρώτες μέρες στην πολύβουη ινδική πρωτεύουσα αναλώθηκαν στις προετοιμασίες (γραφειοκρατικά και κατασκευή ξυλοκιβωτίου) για την επιστροφή του μαύρου παπιού στην Ελλάδα (ατμοπλοϊκά από Βομβάη).

Για εμένα, αντίθετα, τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά και εύκολα, μια και στην τσέπη μου υπήρχε ένα αεροπορικό εισιτήριο Δελχί – Αθήνα. Δεν νομίζω πως υπάρχει κανείς που να πίστευε ότι θα επέστρεφα στην Ελλάδα οδικώς με το παπί. Μην τρελαθούμε τελείως…


πηγη ολο το θεμα και φωτο
http://www.newsbeast.gr/moto/news/arthr ... ithismena/

[kaliakouda]

Όμορφες όλες οι φωτό του οδοιπορικού

[ΝΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ]

kaliakouda μηπος λεω μηπος να οργανωσουμε καμια καλη βολτα με τα εργαλεια <μοτο> του club
μιας και το καλοκαιρι ερχεται