1.300 μέρες στην Λατινική Αμερική και συνεχίζει...

[char]

Έψαξα στο forum και δεν βρήκα αναφορά σ' αυτό, γιαυτό και σας το προτείνω!

Ο τυπάκος είναι 35άρης Έλληνας δημοσιογράφος που τα παράτησε όλα, πήρε μια φωτογραφική μηχανή και πέντε ρούχα σ' ένα σάκκο, όσες ελάχιστες οικονομίες είχε και ξεκίνησε να γυρίσει όλο τον κόσμο, ανακαλύπτοντας ταυτόχρονα και ξεχασμένους Έλληνες σ' όποιο τόπο θα περνούσε!

Έχει περάσει πάνω από 1.300 μέρες και έχει γυρίσει μόνο την Λατινική Αμερική και συνεχίζει, ανεβάζοντας καθημερινά τις ιστορίες του που τις συνοδεύει με συγκλονιστικές πολλές φορές φωτογραφίες (ξεκίνησε 1η Απριλίου 2006)!!!

Αφιερωμένο σ' όλους τους "ταξιδιάρηδες" του Vitara club!

Εγώ "ταξιδεύω" πολύ συχνά μαζί του...

Ξεκινήστε την περιήγηση στην ιστοσελίδα του από εδώ:

http://www.godimitris.gr/index.php?page ... y&hl=greek

[f_tasos]

μπραβο του!!! το ωραιοτερο πραγμα στην ζωη μας ειναι να πραγματοποιησουμε ενα ονειρο μας! αυτος τα καταφερε.....

[Tzivitzonis]

Άλλος ένας ΖΗΡΕΙΑ σε μεγαλογραφία όμως! Νίκο ευχαριστούμε για την πύλη των ταξιδίων που μας άνοιξες! Να 'ναι καλά ο τύπος και καλές του περιπλανήσεις!

[ZΗΡΕΙΑ]

Άλλος ένας ΖΗΡΕΙΑ σε μεγαλογραφία όμως!

Τζιβιτζόνιε αδερφέ , παρότι πηγαινοέρχομαι Αθήνα για δουλειά , δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια την ψυχολογική ανάταση τη δική μου αλλά και της οικογένειάς μου , από την απομάκρυνσή μας ( ως τόπο διαμονής ) από την πόλη !

Ειλικρινά αν δεν το ζήσει κάποιος , δεν μπορεί να το νιώσει...

Κατόπιν τούτου είμαι στην απόλυτη θέση να καταλάβω την απέραντη αίσθηση ελευθερίας αυτού του ανθρώπου που περιγράφεται παραπάνω , ο οποίος κυριολεκτικά απέδρασε και έδωσε στον εαυτό του την ευκαιρία ...να ζήσει αληθινά και να εξερευνήσει τον κόσμο !

Μπράβο Νίκο , εξαιρετικό θέμα !!!

[nidi]

Οι μέρες της περιπλάνησης έχουν γίνει αισίως 2.086, ο Δημήτρης Παρούσης συνεχίζει να βρίσκεται εκτός Ελλάδος και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αξίζει τον κόπο να διαβάσει κανείς την τελευταία του περιπέτεια πριν την 4η αναχώρηση από την Ελλάδα προς τη Λατινική Αμερική. Προσωπικά, παρακολουθώ την ιστορία του Δημήτρη και ήταν ένας από τους δύο "παρακινητές" πριν πάρω τη μεγάλη απόφαση να τα παρατήσω όλα πίσω μου και να φύγω. Με ένα σακίδιο αυτός, με ένα GV εγώ..



4η αναχώρηση. Η Οδύσσεια συνεχίζεται…

Δε με φοβίζουν τα αεροπλάνα. Ισως το μοναδικό κομμάτι που με κάνει να νιώθω λίγο άβολα είναι όταν πετώ στη μέση του Ατλαντικού. Αν πάθει κάτι το αεροπλάνο, που να πας; Η πιο κοντινή ακτή είναι στις 4 ώρες. Στο σημείο αυτό βρίσκομαι τώρα που γράφω τούτες τις γραμμές. Στη μέση του απόλυτου πουθενά. Εβγαλα μάλιστα φωτογραφία και το χάρτη πορείας της πτήσης. Οι πρώτες φωτογραφίες που έβγαλα τους τελευταίους μήνες.

Θυμάμαι όταν επέστρεφα Ελλάδα, πριν 4 μήνες και αφού έλλειπα για συνολικά 30 μήνες, όταν βρέθηκα στο ίδιο σημείο του Ατλαντικού, δεν με ένοιαζε. Αισθανόμουν τόσο γεμάτος με εμπειρίες που ούτε ο θάνατος θα μου τις έπαιρνε. Τώρα όμως που ξεκινώ ένα νέο κεφάλαιο, το τέταρτο αυτής της περιπλάνησης, θα προτιμούσα να φτάσω σώος στον προορισμό μου. Η αυτοσυντήρηση και η προσμονή ξύπνησαν και πάλι μέσα μου. Ισως γιατί ξέρω ότι άλλη μια συναρπαστική περιπέτεια με περιμένει και ίσως αυτή να είναι πιο δυνατή από όλες. Δε θέλω να πέσει το αεροπλάνο γιατί ακόμη δε χόρτασα αυτό το ταξίδι κι ας πέρασαν πάνω από 2.000 μέρες.

Αμείλικτος ο χρόνος. Μοιάζει η περιπλάνησή μου αυτή σα να είμαι πάνω στη μηχανή μου, ευέλικτος, ελεύθερος, να πετώ, με τον αέρα να χαϊδεύει τα μάγουλά μου, να αισθάνομαι τα πάντα, εκτεθειμένος στον καιρό και στους κινδύνους, στους κραδασμούς, απεγκλωβισμένος από την ασφαλή καμπίνα, τα κλειστά παράθυρα, την πολυτέλεια. Μοναχικός καβαλάρης στα σοκάκια του θέλω μου, με μια μηχανή που δεν καίει βενζίνη, αλλά μέρες. Δε με νοιάζει πόσο πάει το λίτρο, κάθε μέρα μου δίνει ενέργεια για 24 ολόκληρες ώρες και όσο υπάρχω οι μέρες μου δίνονται δωρεάν και αυτό το δώρο, αυτό που ακόμα και οι κρύοι Βρετανοί αποκαλούν present, δηλαδή δώρο, το αξιοποιώ στο έπακρο, το ζω, περιπλανιέμαι.

Θα με ρωτήσετε τώρα πως βρέθηκα από την Αθήνα στο Λονδίνο και με πορεία τη Νέα Υόρκη, αφού ο προορισμός μου είναι η Λίμα…

Η πορεία μου λοιπόν για την Ιθάκη μου, ακόμη και τώρα άρχισε με μια νέα Οδύσσεια, που αξίζει και πρακτικά να τη μοιραστώ μαζί σας.

Ας είναι, λοιπόν, αυτή η πρώτη ιστορία από το ολοκαίνουργιο τέταρτο κεφάλαιο του godimitris.

Όλα ξεκίνησαν πριν 5 μήνες όταν έπρεπε να κλείσω τα αεροπορικά εισιτήρια από Λίμα για Αθήνα. Ψάχνοντας στο Ιντερνετ οι τιμές μου ήταν απαγορευτικές. Κάπου 1.500 ευρώ μόνο για να πάω. Τελικά βρέθηκε λύση. Εκλεισα ένα εισιτήριο με 650 ευρώ από Λίμα για Μαϊάμι και από εκεί για Λονδίνο, με επιστροφή. Από εκεί βρήκα ένα άλλο εισιτήριο από Λονδίνο για Γενεύη και από εκεί για Αθήνα και με επιστροφή από Αθήνα για Φρανκφούρτη και από εκεί για Λονδίνο. Αυτό το εισιτήριο κόστισε 210 ευρώ.

Με αυτό τον τρόπο κατάφερα να συνδυάσω πολλά θετικά. Τα δύο βασικά είναι, φθηνό κόστος αλλά και ένα εισιτήριο επιστροφής από Ελλάδα με συγκεκριμένη ημερομηνία. Παλιότερες εμπειρίες μου έδειξαν ότι αν δεν έχω συγκεκριμένη ημερομηνία αναχώρησης από Ελλάδα, απλά μένω περισσότερο χρόνο, περιπλανώμενος άσκοπα έχοντας να κάνω με αφερέγγυους ανθρώπους που μόνο υπόσχονται… μάταιο. Τέλος πάντων.

Επίσης θα πήγαινα έτσι και για πρώτη φορά στις ΗΠΑ. Τσέκαρα το διαβατήριό μου, το οποίο είναι καινούργιο και έχει αυτό το τσιπάκι που μας επιτρέπει να μπούμε στις ΗΠΑ χωρίς βίζα. Όμως, είτε πας για διακοπές στις ΗΠΑ είτε περάσεις τράνσιτ, οφείλεις να μπεις στο ίντερνετ να κάνεις μια αίτηση και να πληρώσεις μέσω πιστωτικής κάρτας κάπου 12 δολάρια. Μια διαδικασία που κρατά κάπου πέντε λεπτά. Δηλώνεις την πτήση σου, τα στοιχεία σου, ότι δεν είσαι τρομοκράτης, πληρώνεις και σε δύο λεπτά έχεις την απάντηση από το σύστημα για ο εάν είσαι ευπρόσδεκτος στις ΗΠΑ ή όχι. Η διεύθυνση στο ίντερνετ είναι :

Η επιστροφή μου στην Αθήνα δεν είχε κανένα πρόβλημα. Όλα στην ώρα τους, American Airlines και ένα πολυτελές ολοκαίνουργιο Τζάμπο 747 της British Airways. Μάλιστα κανόνισα έτσι τα εισιτήριά μου έτσι ώστε να μείνω τρεις μέρες πηγαίνοντας στο Λονδίνο και 14 ώρες να περιπλανηθώ στη Γενεύη (με swiss), την οποία επισκεπτόμουν για πρώτη φορά. Με αυτό τον τρόπο κάνεις πλήρη απόσβεση του κόστους των εισιτηρίων.

Η Οδύσσεια άρχισε όμως στην επιστροφή, πριν λίγες μέρες. Στο Ελευθέριος Βενιζέλος οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας έχουν λευκή απεργία. Δεκάδες πτήσεις καθυστερούν, χιλιάδες επιβάτες ταλαιπωρούνται. Έλεος. Ή κάνεις απεργία και το δηλώνεις ή δεν κάνεις, αυτό που συμβαίνει σήμερα στο αεροδρόμιο της Αθήνας, μόνο πουστιά μπορώ να το χαρακτηρίσω. Δεν εξετάζω αν έχουν δίκιο ή όχι, προφανώς έχουν, αλλά δεν τους τιμά καθόλου η στάση τους.

Ετσι η πτήση μου για Φρανκφούρτη με Lufthansa έχει καθυστέρηση τριών ωρών. Ετσι έχασα την πτήση από Φρανκφούρτη για Λονδίνο. Φτάνω στη μία τα ξημερώματα στη Γερμανία. Ο σάκος μου δεν υπάρχει, θα πάει κατευθείαν στο Λονδίνο μου λένε. Μπαίνω στη λίστα αναμονής για την πρωινή πτήση από Φρανκφούρτη για Λονδίνο. Μια παρέα από Αργεντινούς έχουν χάσει την πτήση τους. Δε μιλάνε αγγλικά. Προθυμοποιούμε να τους βοηθήσω. Οι Γερμανοί για να απαλύνουν το πρόβλημά τους, τούς προσφέρουν ξενοδοχείο. Κάπως έτσι βρέθηκα κι εγώ εκείνο τα βράδυ σε ένα ξενοδοχείο 4 αστέρων με γεύμα και όλα τα μεταφορικά πληρωμένα. Κοιμάμαι και στις 6 το πρωί με πληρωμένο ταξί επιστρέφω στο αεροδρόμιο. Ηδη με είχαν βάλει για την πτήση για Λονδίνο στις 7:10.

Θα έφτανα στο Λονδίνο στις 8:15 και έτσι θα είχα χρόνο για να πάρω την πτήση μου στις 9.40 για Μαϊάμι. Όμως το αεροπλάνο καθυστέρησε να προσγειωθεί, έκανε κύκλους πάνω από το αεροδρόμιο λόγω κίνησης και στο τέλος προσγειώθηκε στις 8.30. Όμως επειδή δεν υπήρχε χώρος στάθμευσης, μείναμε σε ένα ξέφωτο της πίστας και περιμέναμε σκάλα και λεωφορεία να μας παραλάβουν. Ετσι έφτασα στις αποσκευές στις 8.45. Όμως η αποσκευή μου δεν έφτασε. Συμπληρώνω γρήγορα μια αίτηση απώλειας και χωρίς το σάκο τρέχω να προλάβω το αεροπλάνο. Το Χίθροου είναι μεγάλο αεροδρόμιο, μέχρι να φτάσω για τσεκ ιν στην επόμενη πτήση μου η ώρα πήγε 9.15. Στο γκισέ μου είπαν ότι οι πτήσεις για ΗΠΑ κλείνουν 40 λεπτά πριν την αναχώρηση του αεροσκάφους.

«Λυπάμαι, αλλά χάσατε την πτήση σας, μου λέει η ευγενική κυρία στο γκισέ».

Στο σημείο αυτό προέκυψε ένα σοβαρό πρόβλημα. Επειδή δεν είχα ένα εισιτήριο από Αθήνα για Λίμα, αλλά δύο ανεξάρτητα, καμία εταιρεία δεν αναλάμβανε την ευθύνη. Η Lufthansa μου είπε ότι υποχρέωσή της ήταν να με φέρει στο Λονδίνο και αυτό έκανε και απλά μου είπαν ότι το σάκο μου που χάθηκε θα τον βρουν και θα τον στείλουν στη Λίμα. Από την άλλη η American Airlines μου είπαν ότι δεν δέχονται καμία δικαιολογία και πως θεωρούν ότι η πτήση μου χάθηκε από δική μου ευθύνη και επειδή είναι πολύ χαμηλός ναύλος δεν μπορούν να κάνουν τίποτα πια.

ΔΙΔΑΓΜΑ 1: Καλό είναι σε μεγάλες πτήσεις να βγάζουμε ολόκληρο το εισιτήριο κι ας είναι και λίγο πιο ακριβό. Σε αυτή την περίπτωση αν συμβεί κάτι, χαθεί κάποια πτήση, η εταιρεία αναλαμβάνει το όποιο κόστος, ενώ στην περίπτωσή μου έμεινα μετέωρος. Δεν έφταιγα αλλά και το δίκιο μου δεν έβρισκα.

Επειδή όμως δεν βιάζομαι να φτάσω στη Λίμα και επειδή πιστεύω ότι υπάρχει λύση, την ψάχνω.

Απευθύνομαι στο πρώτο γκισέ και η κυρία μου λέει ότι αν θέλω να πετάξω, πρέπει εκ νέου να βγάλω εισιτήριο το οποίο κοστίζει 1.700 ευρώ. Εκείνη την ώρα αισθάνθηκα σαν την ταινία Terminal. Η μόνη πιστωτική κάρτα που έχω μαζί μου έχει υπόλοιπο μόλις 700 ευρώ. Μαζί μου έχω κάπου 400 ευρώ και στην τράπεζα κάτι λιγότερο από 400. Επιπλέον δεν έχω το σάκο μου που είναι αναπόσπαστο κομμάτι του είναι μου. Κατάλαβα ότι είμαι αποκλεισμένος σε ένα Terminal στο Λονδίνο. Μαζί μου έχω δύο ακόμα τσιγάρα. Βγαίνω έξω, κάνω και τα δύο και επιστρέφω με πολύ ενέργεια για να αλλάξω τα δεδομένα.

Δοκιμάζω την τύχη μου σε δεύτερο γκισέ. Τους αναφέρω την ιστορία μου και τα περί… Terminal. Η κοπέλα στο γκισέ συμπαθείς. Ψάχνει λύσεις για περίπου 20 λεπτά και μετά μου λέει ότι βρήκε λύση με 800 ευρώ. Η οποία δεν με ικανοποιεί επίσης αλλά κάπως με ανακουφίζει.

Αποφασίζω να πάω στη Lufthansa να παραπονεθώ, δεν μπορούν να με βοηθήσουν λένε. Τουλάχιστον τους ζητώ να βρούμε το σάκο μου. Σε μισή ώρα τον εντοπίσαμε, αφού έκανα τα πάνω κάτω. Κάπου εκεί στην αναμπουμπούλα μια κοπελιά που λέει ότι έχει μια γνωστή στην American Airlines και ίσως μπορέσει να βρει λύση.

Με το σάκο στον ώμο, και αφού έχει πάει πια 12.30, δοκιμάζω εκ νέου την τύχη μου.

Στο καινούργιο γκισέ που πήγα αισθάνομαι θετική ενέργεια. Η κοπέλα προσπαθεί να μου βρει λύση, μιλάω στην προϊσταμένη της, της οποίας ο άνδρας δουλεύει στο Χίθροου. Τής λέω την ιστορία μου, διαμαρτύρομαι και για το παρκάρισμα του αεροπλάνου στο ξέφωτο του αεροδιαδρόμου, της λέω και ότι είμαι δημοσιογράφος… Την ώρα που τα έλεγα αυτά, γίνεται μπλακ άουτ στο αεροδρόμιο. Κλείνουν φώτα και υπολογιστές. Επικρατεί χάος. Η προϊσταμένη μου λέει ότι για πρώτη φορά στα 25 χρόνια της στο αεροδρόμιο συμβαίνει αυτό. Εκμεταλλεύτηκα το χάος, πήρα χρόνο δηλαδή να τις πείσω να με βοηθήσουν και κέρασα όλες τις ελληνικές σοκοφρέτες που είχα μαζί μου, τελικά μου είπαν ότι θα βγάλουν εισιτήρια για Λίμα, αλλά μέσω Boston, New York και Miami. Το όλο κόστος μόνο 100 ευρώ. Συμφώνησα.

Μου έβγαλαν όλα τα εισιτήρια και έφυγα για το τσεκ ιν, το οποίο θα είχε καθυστέρηση λόγω της διακοπής ρεύματος. Είδα τα εισιτήρια και διαπίστωσα ότι θα είχα να ανέβω και να κατέβω σε τέσσερα αεροπλάνα και πέντε αεροδρόμια, αλλά τελικά θα έφτανα στη Λίμα 24 ώρες από τον αρχικό μου προορισμό.

Γεμάτος από εισιτήρια στο χέρι και ευτυχής για την κατάληξη της περιπέτειας, ετοιμάζομαι για την αναχώρηση από την Ευρώπη. Εχει πάει 14:00. Δεν είχα όμως πληρώσει ακόμα. Στην αναμπουμπούλα είχαν ξεχάσει να με ζητήσουν να πληρώσω. Δε θέλησα να φανώ αχάριστος κι έτσι ξαναπήγα στο γκισέ ως καλός Σαμαρείτης.

Εκεί μια άλλη κοπέλα, έκπληκτη που πήγα να πληρώσω, βλέπει το πακέτο με τις πτήσεις μου, ξύνει το κεφάλι της για λίγο, μου επιστρέφει τα εισιτήρια και μου βγάζει καινούργια. Αυτή τη φορά θα πήγαινα από Λονδίνο για Νέα Υόρκη και από εκεί με την LAN airways (μια από τις καλύτερες στον κόσμο εταιρείες) θα πήγαινα Λίμα (Η American Airlines έχει εκπληκτικό προσωπικό, αλλά από τα πιο παλιά αεροπλάνα). Ετσι θα έφτανα κατά 12 ώρες νωρίτερα στο νέο μου σπίτι…

Όλα κύλησαν ομαλά μετά. Μόνο στη Νέα Υόρκη, έπρεπε να πάρω πάλι το σάκο μου και να μου σφραγίσουν το διαβατήριο, άσχετα κι αν η πτήση είναι τράνσιτ. Εκεί λοιπόν στο αεροδρόμιο και τη αίθουσα των διαβατηρίων υπήρχε μια τεράστια ουρά που περίμεναν μια σφραγίδα εισόδου. Περίμενα ακριβώς 2 ώρες και 14 λεπτά για να έρθει η σειρά μου. Μου πήραν ξανά αποτυπώματα, φωτογραφίες και μου έβαλαν την σφραγίδα.
Αυτό που με ενόχλησε σε αυτή την τελευταία δοκιμασία είναι το ειρωνικό της υπόθεσης. Αισθάνθηκα ότι οι Αμερικανοί με συμπεριφέρθηκαν σαν να ήμουν τετράποδο, όχι μόνο εμένα, αλλά όλους μας εκεί. Από τη μια οι οθόνες μας έλεγαν μέσω χαμογελαστών προσώπων welcome to US και από την άλλη ήμουν αντιμέτωπος με μια τριτοκοσμική κατάσταση. ΑΥΤΟ όμως που με ενόχλησε περισσότερο από όλα στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η παθητικότητα και η αβουλία των ανθρώπων που περίμεναν στην ουρά για ώρες. Όταν προσπάθησα να διαμαρτυρηθώ με κοίταζαν σα να ήμουν εξωγήινος.

ΔΙΔΑΓΜΑ 2: Αποφύγετε πτήσεις με ενδιάμεσους σταθμούς στις ΗΠΑ, είναι σκέτη ταλαιπωρία.

ΔΙΔΑΓΜΑ 3. Αν καπνίζετε, πάρτε τσιγάρα μαζί σας, μην τα αγοράσετε από τα αεροδρόμια. Στο Λονδίνο το πακέτο κοστίζει 8,75 λίρες και στη Νέα Υόρκη 18,70 δολάρια το πακέτο.

Φτάνοντας επιτέλους το πρωί στη Λίμα, σκεφτόμουν το Δημήτρη και τη Στέλλα, που με αποχαιρέτησαν στο αεροδρόμιο της Αθήνας. Μου είχε βγει μια αυθόρμητη ερώτηση. «Που πάω πάλι, με ένα σάκο που ετοίμασα σε 20 λεπτά, χωρίς χρήματα, χωρίς δουλειά, χωρίς πλάνο…, ευτυχώς όμως το μηχανάκι μου είναι φουλαρισμένο…».

Το ταξίδι συνεχίζεται, πάρε ένα σάκο κι έλα…

Foto 1770

6 Οκτ. 2011 (σήμερα είναι τα γενέθλιά μου)

Πηγή: http://www.godimitris.gr/index.php?mact ... 2&hl=greek

[gv2000]

ωραίος!

[Tzivitzonis]

Ω ρε Νίκο τι μας θύμησες...!!!
Πάω να ξαναταξιδέψω μαζί του λίγο...γιατί τη ρημάδα την απόφαση...δεν την παίρνω!!

[ΜΩΡΑΙΤΗΣ]

ωραίος...μπράβο του.

[ovarkaris]

Πολύ ενδιαφέρον, καμμιά 'κατοστή μέρες τις πήγαινα άνετα μαζί του

[antonis1627]

Μπράβο στον Δημήτρη για το εγχείρημα του.Το λέει η καρδιά του.

[dimitriszim]

Αφού μπορεί και το κάνει!!!

[mikemicha]

Μπράβο του

[ΚΑΚΑΒΟΣ]

Ωραίος ο τύπος!!!
Μπράβο και στον Νίκο που μας γνωστοποιησε το θέμα!

[Vasilis]

Μπραβο του και παλι μπραβο του!!!

[SAM]

Μπραβο του
Το σημαντικο ειναι οτι κανει αυτο που εχει επιλεξει και παλι μπραβο