Κάποτε αγαπητοί φίλοι υπήρχε μια παρέα από μερικούς μαντραχαλάδες, κάποιοι στις πρώτες δεκαετίες της ζωής τους, κάποιοι πλησιάζανε τον μισό αιώνα, άλλοι είχαν οικογένειες, άλλοι ήταν ελεύθεροι και το έβλεπες αυτό καθαρά στο πρόσωπο τους το οποίο είχε μόνιμα ένα χαμόγελο και μια ηρεμία απόρροια της ελευθερίας που απολάμβαναν, υπήρχαν άνθρωποι όλων τον κοινωνικών τάξεων και επαγγελμάτων, σωματικής κατασκευής και εμφάνισης, με πολλά η λίγα μαλλιά ακόμα και καθόλου μαλλιά, η παρέα αυτή ήταν με λίγα λόγια ένα μικρό δείγμα της κοινωνίας που ζούμε, το μοναδικό στοιχείο που τους εδινε μια σχετική ομοιογένεια ήταν το αυτοκίνητο που οδηγούσαν, όλοι τους, σχεδόν δηλαδή γιατί με τον καιρό είχαν παρεισφρήσει και κάτοχοι αυτοκινήτων που κατασκευάζονται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού

, είχαν Vitara, όλα τα μοντέλα, παλιά ή νέα χωμάτινα ή ασφάλτινα.
Η εν λόγω παρέα φίλοι μου μεταξύ των πολλών δραστηριοτήτων που είχε μαζεύονταν και κάποια ημέρα της εβδομάδας σε ένα κεντρικό ζαχαροπλαστείο των βορείων προαστίων να πιουν έναν καφέ αντε το πολύ και ένα ποτό

, να τα πούνε, να γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους και να κανονίσουν τις βόλτες τους, τις προβατίνες τους (στα καρβουνά έτσι μην φανταστείτε τι είχαμε και κτηνοτρόφους στην παρέα και δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα εάν είχαμε φυσικά) και άλλες δραστηριότητες, όλα λοιπόν κυλούσαν ομαλά μέχρι την 11η Μαρτίου του 2009, την ημέρα εκείνη μπήκε στην παρέα ένα νέο μέλος που σε καμία περίπτωση δεν έδειχνε ότι θα διαδραματίσει τόσο καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της.
Την συνέχεια λίγο πολύ την γνωρίζεται , ο αθώος καφές στο ζαχαροπλαστείο μετεξελίχθηκε σε αχαλίνωτη ντόλτσε βίτα , οι γυναίκες άρχισαν να χάνουν τους άνδρες τους και οι μανάδες τα παιδιά τους, οι άδειες ασθενείας εκτοξεύτηκαν σε δυσθεώρητα ύψη κάποιες Πέμπτες του μήνα αρχικά και σύντομα και τις Παρασκευές και τις Δευτέρες, τα μελη της παρέας έπαψαν πλέον στις συναντήσεις τους να συζητούν για αναρτήσεις γρανάζια και λάστιχα και το μονο που τους ένοιαζε ήταν που θα νυχτοπερπατήσουν μετά τον καφέ, κάποιοι δε ανησυχούσαν τα μάλα γιατί τώρα τελευταία οι παρκαδόροι των μπαρ δεν σου πάρκαραν το αμάξι εάν είχες πιει κάτι παραπάνω, που ακούστηκε αυτό φίλοι μου αλλά τέλος πάντων, όλα αυτά όπως καταλαβαίνετε είχαν αλλοιώσει τον χαρακτήρα της παρέας, τον είχαν αλλάξει τολμώ να πω με καταστροφικές συνέπειες αλλά για κάποιους αδιευκρίνιστους λόγους (τα ιδρυτικά μέλη υποτίθεται ότι ψάχνουν να ανακαλύψουν τα αίτια αλλά δεν βρήκαν κάτι, και σιγά μη βρουν αφού συμμετέχουν και οι ίδιοι) όλοι περνάνε καλά, πάρα πολύ καλά
Αυτά αγαπητοί μου φίλοι
Τασούλη σε αγαπάμε και χαιρόμαστε απεριόριστα που είσαι στην παρέα μας, είσαι πραγματική ψυχή και το δείχνεις με κάθε ευκαιρία, να είσαι πάντα καλά
