Έπεσα πάνω σε ένα βιντεάκι με εσωτερικές και εξωτερικές λήψεις από canadair. Προσωπικά τα λατρεύω και πιστεύω, πως οι πιλότοι αυτοί είναι πιλότοι με πολλά...κότσια.
Ένας φίλος που έχω πιλότος και χωμένος μέσα σε αυτά, μου είπε πως πρέπει να είσαι σπουδαίος για να πετάς πάνω από φωτιές. Πέρα από αυτά που αναφέρει το άρθρο από κάτω, οι άνθρωποι αυτοί καλούνται να πετάνε πάνω από φωτιά (που τα ρεύματα αέρα είναι πολύ ισχυρά, με τρελές θερμοκρασίες και ορατότητα ελάχιστη) και ξαφνικά να πατήσουν ένα κουμπί και το αεροσκάφος να χάσει σε 2 δευτερόλεπτα ένα απίστευτο βάρος.Ας δούμε όμως πως τα λέει ο κ.Χαρούσης. (Επέλεξα διάφορα αποσπάσματα από το
άρθρο)
Τα συναισθήματά του κάθε φορά που αντικρίζει τις φλόγες από ψηλά είναι ανάμεικτα, αλλά πάντα τα ίδια. «Από τη μια βλέπεις με πόνο ψυχής να καίγεται το σπίτι σου, η πατρίδα σου. Από την άλλη θέλεις να κάνεις ό,τι είναι δυνατόν για να σώσεις τους ανθρώπους, τις περιουσίες τους και το δάσος. Και βέβαια το τρομακτικό αυτό θέαμα σου προκαλεί δέος, γιατί πρέπει να μπεις μέσα στις φλόγες. Ο φόβος υπάρχει πάντα, γιατί ξέρουμε ότι όλα μπορούν να συμβούν ακόμα και στον πιο έμπειρο πιλότο. Το πιο καθοριστικό, λοιπόν, είναι να μπορείς να ελέγξεις τους φόβους και τις ανησυχίες σου, χωρίς να παραβείς τα όρια τους σκάφους, αλλά και τα δικά σου, υπερεκτιμώντας τις δυνατότητές σου. Εξάλλου, τα δυστυχήματα που συνέβησαν δεν οφείλονταν σε βλάβη του σκάφους, αλλά σε ανθρώπινα λάθη», λέει.
Τα αεροσκάφη συχνά αναγκάζονται να πλησιάσουν ακόμα και μόλις 30 μέτρα πάνω από τη φωτιά, εκεί όπου αναπτύσσονται θερμοκρασίες που μπορεί να αγγίξουν και τους 1.000 βαθμούς Κελσίου, πετώντας με ταχύτητα μέχρι και 250 χιλιόμετρα την ώρα. Κι όλα αυτά με ανέμους να πνέουν σε ένταση ακόμα και 9 μποφόρ, με κίνδυνο να σπάσει το αεροσκάφος από τις αναταράξεις. Υπό τις ίδιες συνθήκες καλούνται να ανεφοδιάζουν το αεροσκάφος με νερό. Μια διαδικασία που δεν κρατά περισσότερα από δώδεκα δευτερόλεπτα, αλλά απαιτεί εξαιρετικά λεπτούς και συντονισμένους χειρισμούς από κυβερνήτη και συγκυβερνήτη και ταυτόχρονα μεγάλη δύναμη, αφού το χτύπημα στο κύμα είναι πολύ έντονο, ειδικά όταν η θάλασσα είναι ταραγμένη.Η μεγάλη αυτή κούραση, όμως, ισοσκελίζεται από το συναίσθημα που του αφήνει κάθε επιτυχημένη αποστολή.
«Η ικανοποίηση είναι πολύ μεγάλη όταν βλέπεις ότι το σύστημα λειτούργησε και ότι καταφέραμε να σώσουμε ανθρώπινες ζωές και να προστατεύσουμε το δάσος». Η ικανοποίηση αυτή, άλλωστε, είναι εκείνο που τον κάνει να αντιπαρέρχεται την αρνητική κριτική για αναποτελεσματικότητα. «Ο κόσμος δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει. Οτι, για παράδειγμα, υπάρχουν σημεία που το σκάφος δεν μπορεί να πλησιάσει. Και όταν καεί το σπίτι σου, είναι λογικό να αντιδράς και να επιρρίπτεις ευθύνες, ακόμα και σε όσους δεν φταίνε», αναφέρει.
Στα μάτια των περισσοτέρων, πάντως, οι πιλότοι των Καναντέρ είναι ήρωες.
«Πίσω από εμάς υπάρχει πολύς κόσμος, που κάνει ουσιαστική δουλειά. Αυτοί που συντηρούν τα αεροσκάφη, φτιάχνουν τους ασυρμάτους, αναλαμβάνουν τους εφοδιασμούς. Και χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει το σύστημα».Το βίντεο είναι από τους πιλότους της Ισπανίας κατά την διάρκεια των μεγάλων πυρκαγιών το 2012.
[youtubehd]http://www.youtube.com/watch?v=2w6N3LQ5uR8[/youtubehd]