



Αν και νεοτερος πολλες απο τις σκηνες στις φτωχογειτονιες της Δραπετσωνας και τους Περαματος τις εχω ζησει και ειδικα το χτισιμο του αυθαιρετου, νυχτα, ανημερα Πασχα αλλα και ιδανικα την περιοδο των εκλογων που ολοι εκαναν τα στραβα ματια ξεφυτρωναν τα δωματιακια σαν μαργαριτες ετοιμα να στεγασουν τα ονειρα του φτωχου

Συγκριση με την συγχρονη εποχη δεν υπαρχει, ολα οσα εχουμε δεδομενα τωρα επρεπε να τα κερδισεις καθημερινα τοτε, καθε νεα ημερα ηταν μια καινουργια αρχη, απο το μηδεν, τιποτα δεν ηταν σιγουρο, το μεροκαματο εφτανε μονο για το φαγητο της ημερας και την επομενη επρεπε να το ξανακερδισεις, εαν τωρα μας αγχωνει η επομενη δοση του i phone τοτε σε αγχωνε εαν θα εχεις καρβουνο για το μαγκαλι, τωρα παρακαλαμε να βρεξει για να λασπωσει τοτε παρακαλουσαν να μην βρεξει γιατι η παραγκα εμπαζε και δεν υπηρχε φραγκο για πισοχαρτο


Υπαρχουν και πολλα αλλα που δεν θελω αλλα και δεν μπορω να αναφερω


Το μονο που ειχε εκεινη η εποχη ηταν περισσοτερη επικοινωνια προσωπο με προσωπο και συνευρεση και αρα περισσοτερη αλληλουποστηριξη πραγμα πολυ φυσιολογικο λογω της ελλειψης των ψηφιακων μεσων που διαθετουμε τωρα.