Όνειρο θερινής νυκτός ήταν κάποτε η απόκτηση ενός Dax...
- Dax.jpg (61.98 KiB) 5414 προβολές
Όχι μόνον θερινής, αλλά και φθινοπωρινής και χειμερινής και ανοιξιάτικης νυκτός όνειρο ήταν, η απόκτηση ενός Dax, σαράντα και περισσότερα χρόνια νωρίτερα. Τότε που η γενιά μου προχωρούσε στην εφηβεία της. Άλλοι πιο έντονα, άλλοι πιο ήσυχα. Ελλάδα αρχές δεκαετίας του '70. Λίγοι περνούσαν πολύ καλά, λίγοι περνούσαν πολύ άσχημα και οι πολλοί δεν καταλάβαιναν ή έκαναν πως δεν καταλάβαιναν.
Το χειμώνα του '72, λίγο μετά τα 14, ήρθε και το «On any Sunday».
- On any Sunday.jpg (110.41 KiB) 5414 προβολές
Εννοείται ότι θυμάμαι και που το είδα. Καλλιθέα, κινηματογράφος Καμέλια, λίγα μέτρα πιο μακρυά από εκεί που πριν μια δεκαετία νωρίτερα, βρίσκονταν οι φυλακές. Το «On any Sunday» λειτούργησε σαν σφυριά στο κεφάλι. Όλη η ποδηλατική κουλτούρα και μανία μέσα στα 100 λεπτά εκείνου του ντοκυμαντέρ, μεταλλάχτηκε σε μοτοσυκλετική επιθυμία.
«Μηχανάκι» βέβαια ήδη ήξερα, τέλος πάντων αυτό νόμιζα . Ενίοτε υπέθετα ότι η φύση με είχε ορίσει σαν διάδοχο του Ago. Δεν είναι κακό να είναι κανείς αφελής στην προεφηβική ηλικία, αργότερα γίνεται κάπως επικίνδυνο. Ήταν τρία καλοκαίρια πίσω, που είχα διανύσει τα πρώτα χιλιόμετρα πάνω στη σέλα μιας πορτοκαλιάς Lambretta με τις ταχύτητες στο αριστερό σκριπ, μαρκαρισμένες με κόκκινο πάνω στην αλουμινένια βάση και με το πίσω φρένο να βυθίζεται στη δεξιά μπάντα της ποδιάς. Με είχε μυήσει ο «Τάμπυ», έξι – επτά χρόνια μεγαλύτερος, μέγα μαθηματικό κεφάλι, καθώς έλεγαν.
Ξεφύλλιζα τότε τα περιοδικά και τις ετήσιες εκδόσεις (Auto σαλόνι) που είχαν και μοντέλα μοτοσυκλετών και ζαχάρωνα κάτι scrambler πενηντάρια Honda, αργότερα κάτι Fantic Caballero και κάτι παρόμοια. Η σχέση με το off road μηχανάκι ήταν πιο ζεστή. Πολλές γειτονιές της Αθήνας είχαν ακόμα αλάνες, χωμάτινες εκτάσεις και στην επαρχία, στις εξοχές άλλο τίποτα.
Μετρημένοι στα δάκτυλα οι πιτσιρικάδες που τότε είχαν μηχανάκια (φρούτο απολύτως απαγορευμένο), οι πιο πολύ μάλλον κακομαθημένοι ή καλομαθημένοι, συχνά μπερδεύονται αυτοί οι δύο όροι, και κάποιοι από αυτούς που δεν είχαν μηχανάκια, είχαν τα κουράγια να προσποιούνται ότι δεν τρέχει και κάτι που αυτοί έχουν και εμείς δεν έχουμε.
Το μηχανάκι έμελλε να γίνει απωθημένο σε αυτή την ηλικία, όχι μόνο διότι ήταν απλησίαστα ακριβό αλλά διότι κυριαρχούσε μια σοβαρά σθεναρή, γονική αντίσταση για οτιδήποτε δίτροχο. Ήταν σκοτώστρες. Έτσι μας έλεγαν θυμωμένα και τρομαγμένα τα γονικά μας και μεταξύ μας έτσι ήταν. Όχι δηλαδή ότι έφταιγαν ή φταίνε τα μηχανάκια, αλλά ο συνδυασμός εφηβείας και δίτροχου ασφάλιζε πολύ δύσκολα. Ήταν ένα είδος αξιώματος, έτσι;
Μιλώντας για χρήματα, το 1970 ένα 50άρι έκανε πάνω από 10.000 Δρχ. σημερινά 30 ευρώ δηλαδή, αλλά για να αντιληφθούμε το μέτρο, ένα φθηνό ευρωπαϊκό αυτοκίνητο 1.100 κ.εκ., καθότι οτιδήποτε παραπάνω ήταν πολυτέλεια, ένα Fiat 128 π.χ. στοίχιζε 100.000 Δρχ. Αν υποθέσουμε ότι ένας μέσος μισθός ήταν 6 χιλιάρικα, ποσό οριακό για τη διαβίωση μιας οικογένειας, τότε γίνεται κατανοητό γιατί οι πωλήσεις αυτοκινήτων ήταν χαμηλότερες από σήμερα που βιώνουμε βαθιά την ύφεση.
Έτσι λοιπόν τα μηχανάκια παρέμεναν απωθημένο και ίσως τα Dax κάτι παραπάνω.
Λίγες μέρες νωρίτερα λοιπόν, πέρασα από το κατάστημα του Στάθη, και είχε ένα εξαιρετικής κατάστασης «Νταξάκι», δίπλα στο γραφείο του. Το είχε βρει στην Αμερική (θαυματουργό το διαδίκτυο για κάτι τέτοια), ξεπέρασε το κυκεώνα της μεταφοράς, που στοίχισε περίπου όσο και η αγορά, ξεπέρασε και τον Ρουβίκωνα του εκτελωνισμού και της ελληνικής γραφειοκρατίας και να τώρα που από τα χώματα του Κεντάκυ ή της Ντακότα αναπαυόταν στα Βριλήσσια. Στο μεσοδιάστημα δέχθηκε τις νουθεσίες από τα έμπειρα χέρια του Γιώργου Κουτσουμπού ο οποίος το περιποιήθηκε ώστε παρά τα 40τοσα χρόνια του να δείχνει και να συμπεριφέρεται σαν τζόβενο.
Λοιπόν, από την εποχή που το Dax ήταν όνειρο απατηλό, έως σήμερα έχουμε γνωριστεί με πολλά δίκυκλα. Περιστασιακά,ή σε βάθος, για λίγες ώρες ή για χρόνια. Τα έχουμε νιώσει, φοβηθεί, φωτογραφίσει, χτυπήσει, αγαπήσει, μας έχουν πληγώσει, τα ποδάρια, τα χέρια, έχουν αφαιρέσει ζωές φίλων και γνωστών μας, έχουν συμβεί πολλά. Τα πιστώνουμε με μεγάλες χαρές και δεν πρέπει να τα κατηγορούμε για τίποτα άσχημο. Εμείς χειριζόμαστε, εμείς ευθυνόμαστε.
Απόγευμα όμορφο χειμερινό, κατέβασα μια, δυο, τρεις, δεκατρείς το kick start, άλλες τόσες και περισσότερες ο Στάθης εις μάτην. Αργότερα ανακαλύψαμε ότι ένα βραχυκυκλωμένο μπουζί μπορεί να σε ταπεινώσει. Αλλάχτηκε και λίγες μέρες αργότερα καθώς ο καιρός είχε ξαναφτιάξει πήρε με την πρώτη μανιβελιά.
Αυτό όμως που ένιωσα διανύοντας μια μικρή απόσταση με το νταξάκι μετά από τόσα χρόνια, είναι μοναδικό. Έχει να κάνει με την θύμηση της πρώτης αίσθησης πάνω σε μηχανάκι. Την αίσθηση της ελευθερίας, εκείνη την πρωτόγνωρη χαρά, το γουργουρητό του μικρού, μονοκύλινδρου, το ήσυχο, φιλικό της λειτουργίας, με τον αέρα να ανακατώνει τα πλούσια μαλλιά, σιγά μη φορούσαμε και κράνος, ιδίως το καλοκαίρι που απουσίαζε η μισητή επιβολή της κουράς των κατά τεκμήριο, στη δική μου τουλάχιστον περίπτωση, μέτριων μετριότατων καθηγητών.
Εκείνη την μέρα κυκλοφορούσα με ένα MSX 125, οπότε: «Δεν τα φωτογραφίζουμε μαζί;», ήταν η ιδέα του Στάθη, όπερ και εγένετο.
Τέλος πάντων, συγκρινόμενο το DAX, με τον σημερινό απόγονο, δεν πάει, δεν φρενάρει (επίσης δεν κλειδώνει), αλλά ταυτόχρονα δε συγκρίνεται. Δεν το βάζεις εύκολα με λόγια. Κάποιος χαϊφιντελίστας ίσως μπορεί να καταλάβει τη διαφορά με την αντίστοιχη σύγκριση ενός καλού λαμπάτου ενισχυτή και ενός καλού πικ απ με κάτι σημερινό.
Με 55 περισσότερα κυβικά, υπερδιπλάσια ιπποδύναμη, μια ταχύτητα παραπάνω , ψηφιακά όργανα, upside down πιρούνι, monoshock ανάρτηση πίσω, δισκόφρενα, και τροφοδοσία PGM F1, το MSX είναι 40τόσα χρόνια μακρυά από το προγονό του και το δείχνει.
Αλλά ατυχώς κουβαλά μαζί του τα ίδια προβλήματα. Όπως τότε δηλαδή, που ήταν όνειρο θερινής νυκτός για την μερίδα των αναβατών που απευθυνόταν το DAX, έτσι και σήμερα το MSX. Διότι με 3.000 €, γίνεται απλησίαστο.
Λοιπόν για να μην κλείσουμε με τρόπο απαισιόδοξο, ας σημειώσω ό,τι:
H αγάπη για το δίτροχο κόσμο, παραμένει αναλλοίωτη παρά το πέρασμα δεκαετιών, η χαρά του να ορίζεις ένα δίτροχο δεν υποχωρεί παρά τις απώλειες και τις φοβίες και η συγκίνηση που παράγει, είναι ένα επιπλέον γερό αντίδοτο στην αθλιότητα της εποχής.
Από το Car&Driver
Έχω ανέβει,συνεπιβάτης,σε Dax ούτε θυμάμαι πόσες φορές.Κι άλλες τόσες έχω κατέβει για σπρώξιμο!!!
Απίστευτες εποχές!!!
Φίλος μου που πήγαινε με το Daxaki του σε επαρχιακό δρόμο,πέρασε δίπλα του νταλίκα πατημένη,τον σήκωσε στον αέρα και προσγειώθηκε σε παρακείμενο αρδρευτικό αυλάκι!
Τα είδε όλα!!!!!!!
Να το χαίρεσαι (και να το φέρνεις να κάνει παρέα με την CB μου του 1976 
)
- θα το χτυπήσω όσο χρονών και νάμαι 
? Updates every