AJAX Chat © 2007 StarTrekGuide
? Updates every 5 Seconds
Στο βιβλίο του Marcello Minerbi γίνεται μια εκτενής αναφορά για την 750 competizione.«Αυτή η ιδέα αναπτύχθηκε για πρώτη φορά μέσα από τη συνεργασία της Alfa Romeo και της καροσερίας Boano. Δημιουργήθηκε ως ένα roadster, με τελικό στόχο την κατασκευή πενήντα συνολικά αντιτύπων, αλλά λόγω τεχνικών προβλημάτων που προέκυψαν κατά τη διάρκεια των δοκιμών, η Alfa σταδιακά έχασε το ενδιαφέρον της».
Η γραμμή της 750, συνδυάζοντας αρμονία και επιθετικότητα είναι αδύνατον να μην κλέψει το βλέμμα σου. Τα εμπρόσθια φτερά και η κατάληξη τους στα φωτιστικά σώματα αγγίζει το αριστούργημα. Σχεδιαστική δημιουργία του Felice Mario Boano και του γιου του Gian Paolo Boano, αποτελεί άλλο ένα εξαιρετικό δείγμα της Ιταλικής σχεδιαστικής σχολής των μέσων της δεκαετίας του 50.
Η εξάτμιση βγαίνει, ξεδιάντροπα σχεδόν, από την αριστερή μπάντα αγκαλιάζοντας με την ασημένια της απόχρωση το μεταξόνιο. Η ουρά άλλη μια αριστουργηματική σύλληψη, με τις αεροδυναμικές αντιλήψεις της εποχής, κι όλα βαμμένα στο βαθύ επαναστατικό κόκκινο, περιτριγυρισμένο από τέσσερις ακτινωτές μονομπούλονες ζάντες που δεν κρύβουν τα γιγάντια ταμπούρα.
Κάτω από καπό της ένα τετρακύλινδρος, 1.488 κ.εκ. με διπλούς επικεφαλής εκκεντροφόρους κινητήρας, παράγει 145 ίππους, σχεδόν 100 ίππους ανά λίτρο, νούμερο ακραίο για το '55, που αν το συνδυάσουμε με τα 670 κιλά του βάρους της, έχουμε μια εικόνα των δυνατοτήτων που πρόσφερε πριν από 60 χρόνια.
Με ένα αίσθημα μεγάλης ευθύνης διήνυσα τρεις γύρους, σχεδόν οκτώ συνολικά χιλιόμετρα σε ένα τμήμα πίστας του Balocco, σε ένα κατ' ουσίαν ταξίδι στο παρελθόν. Δεξιοτίμονο, (γιατί άραγε;), με το κλειδί της μίζας στο δεξί άκρο του ταμπλό, εννοείται χωρίς ζώνες, και ένα εσωτερικό σύρτη με ελατήριο για να ανοίγει, να κλείνει και να ασφαλίζει η μικροσκοπική πόρτα. Χωνεύεις το κορμί σου κάτω από το μεγάλης διαμέτρου τιμόνι και ψάχνεις τα ποδωστήρια κάπου στο βάθος.
Έντονη μυρωδιά βενζίνης, προϊόν αναθυμιάσεων, σου θυμίζει πως ήταν κάποτε τα αγωνιστικά. Φέρνεις στη ζωή τα 1.488 κ.εκ. και πατώντας συμπλέκτη βρίσκεις την πρώτη με το αριστερό σου χέρι στο κλασσικής διάταξης πεντάρι κιβώτιο. Σκληρή αίσθηση του πεντάλ της βενζίνης και να που οι τροχοί κυλούν. Ο αέρας, που τα δυο μικρά παρμπρίζ δεν εμποδίζουν να έρχεται στο πρόσωπο του οδηγού, ειδικά αν δεν είναι μικρός το δέμας, παρεμβαίνει κάπως στο να ακούς τις ανάσες της τροφοδοσίας από τα διπλού σώματος καρμπυρατέρ.
Θα ήταν υπερβολή να μιλήσουμε για συμπεριφορά. Το να πιέσεις ένα τέτοιο αυτοκίνητο αγγίζει τα όρια του αμαρτήματος. Με τη συγχρονιζέ της δεύτερης να απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή, τις κάπως μεγάλες κλήσεις, το μάλλον ελαφρύ τιμόνι, κλείνει η περιγραφή της συμπεριφοράς. Αυτό που μένει είναι μια καθαρή συγκίνηση για κάτι τόσο σπάνιο, που μπορεί να μην περπάτησε σε επίπεδο αγωνιστικό ή εμπορικό, αλλά δεν παύει να αποτελεί ένα εξαίσιο δείγμα μια σπουδαίας εποχής.
Στο ίδιο περίπου κλίμα και οι εντυπώσεις από την Giulietta Sprint Zagato. Μεταγενέστερη δημιουργία αυτή, από τον οίκο που σύστησε τον μεσοπόλεμο ο Ugo Zagato. Δυο εκδόσεις κοσμούν την ιστορία της αυτοκίνησης η SZ Coda Tonda από το '58 και η μεταγενέστερη Coda Tronca που οδηγήσαμε.
Οι πρεσβύτεροι, μπορούν να θυμηθούν δυο πανέμορφες Coda Tonda που συμμετείχαν στον αγώνα ταχύτητας Κερκύρας, αυτό το μοναδικό street circuit, τον Αύγουστο του '61. Μάλιστα ξεκίνησαν από την πρώτη σειρά με τον τελικό νικητή Dorre Leto di Priolo από την pole και τον τρίτο Χ. Θεοδωρακόπουλο από τη δεύτερη θέση του grid. Στην δεύτερη θέση της κατάταξης είχε τερματίσει ο Τζώνυς ο οποίος είχε σημειώσει και τον ταχύτερο γύρο του αγώνα με την two ten.
Πολύ σπάνια «κομμάτια» πλέον, η τιμή των οποίων σήμερα, στο μάλλον ασυγκράτητο χρηματιστήριο των ιστορικών αυτοκινήτων ξεπερνά και τις 300.000 €, καθότι μόνον 217 είχαν κατασκευασθεί.
Σπάνια όμως είναι και τα συναισθήματα που γέννησαν, σε όσους τυχερούς τους δόθηκε η ευκαιρία να τα οδηγήσουν έστω και λίγο στο περιβάλλον του Balocco. Διαφορετική θέση οδήγησης από αυτή πού σήμερα έχουμε συνηθίσει, μακρυά από το τιμόνι και τα μεγάλα κορμιά θα δυσκολευτούν να βολευτούν στον περιορισμένο χώρο.
Με διαθέσιμα 1.290 κ.εκ,. και 100 ίππους, από τον ελαφρύ τετρακύλινρο κινητήρα της Alfa και βασισμένο στα 750 μόνον κιλά του συνολικού του βάρους, αυτή η Sprint είχε γίνει όνειρο για πολλούς από την πρώτη στιγμή που βγήκε από τα σχεδιαστήρια του Zagato, μα σήμερα αποτελεί πολύ υψηλότερο στόχο.
Μεγάλα στρόγγυλα όργανα δεσπόζουν στο κέντρο τα οποία βλέπει, μέσα από το επίσης μεγάλης διαμέτρου τιμόνι, αλλά αυτό που σε συναρπάζει και σε οδηγεί στο παρελθόν είναι ο έντονος ήχος που παράγουν τα καρμπυρατέρ.
Προσπαθούσα να φανταστώ πως θα ήταν να είσαι 7 ή 8ώρες στριμωγμένος συνεχώς, μέσα σε μια SZ που θα έσπρωχνες μονίμως στα όρια της και στα όρια σου, σε ένα αγώνα σαν το Targa Florio, φλερτάροντας αδιαλείπτως με βράχους και γκρεμούς χωρίς καμιά προστασία από αυτές που σήμερα παρέχονται.
Αλλά έτσι ήταν τα πράγματα, τότε που οι αγώνες ήταν πολύ πιο επικίνδυνοι και ο έρως αρκετά πιο ασφαλής. Σήμερα είναι αντίστροφα και απομένει το ερώτημα πότε ήταν καλύτερα.
Το απόγευμα που προχωρούσε γρήγορα πάνω στη γη της Λομβαρδίας δεν έδωσε κάποια απάντηση. Ούτε και το ταξίδι της επιστροφής.
Υποθέτω δε, ούτε και το «αύριο» θα δώσει.
Από το Telling Stories.
Φοβερά μοντέλα!!!!