Το Αιγαίο έμοιαζε σαν μια απέραντη λίμνη.
Το Μαρουλακι μου έκλεινε πονηρά το μάτι, σαν να ήθελε να μου πει: καπετάνιο, ώρα για βόλτα, να βραχώ και εγώ λίγο.
Βέβαια, και ο καπετάνιος, άλλο που δεν ήθελε.
Μόλις διαπίστωσα ότι οι προβλέψεις στο ΜΕΤΕΟ, βγήκαν αληθινές, πέταξα την σκούφια μου..
Αφού γέμισα το ψυγειακι με νερά, φρούτα και αυτοσχέδια σάντουιτς, φόρεσα μαγιό και να σου έτοιμος για μια νέα εξόρμηση.
Δεν άργησε να ακουστεί ο ήχος της χουφτας, του τρέιλερ που κούμπωσε στον κοτσαδορο.
Το NV καμάρωνε περήφανο που θα είναι η κεφαλή, που θα οδηγήσει, το Μαρουλακι στο στοιχείο του,την γαλάζια θάλασσα.
Με αφετηρία τον Αγιο Μερκούριο,( η επόμενη παραλία μετά την Μουρτερή Εύβοια πάντα), κατευθύνθηκα στην παραλία Μπουρνιάς.
Ειναι ένας πολύ μικρός οικισμός ψαράδων,
Ο δρόμος που οδηγεί εκεί έχει μια δύσκολη ανηφόρα, με πολλές λακκούβες, σαν 4χ2, εκεί πατάς τέρμα γκάζι και αφού κάνεις τον Σταύρο σου και πεις από μέσα σου το Πάτερ ημών, κρατάς την αναπνοή σου και ελπίζεις ότι θα ανέβεις.
Μια και δυο έφτασα στην γλιστρα.
Ο Θεός να την κάνει!!!.
Δυστυχώς οι κακοκαιρίες έχουν καταστρέψει ένα μερος της.
Το NV έκανε το καθήκον του, οδήγησε το τρειλερ μέσα στο νερό.
Ο ήχος της τετράχρονος μηχανής διέκοψε την ησυχία που επικρατούσε λίγο πριν στην παραλία.
.
Βάζουμε πλώρη για την Κύμη.
Παρατηρώντας την ακρογιαλιά, διαπιστώνω ότι είναι γεμάτη ξύλα.
Ξύλα όλων των διαστάσεων, συναγερμός, άρα και η θάλασσα θα έχει ξύλα.
Δεν άργησα να επαληθευτω, κορμοι,κορμάκι,κούτσουρα, κουτσουρακια επεπλεαν καμαρωτα στην επιφάνεια της θάλασσας.
[Για να θυμούνται οι παλαιότεροι, και να μαθαίνουν οι νεότεροι, όταν ήμουν Γυμνασιοπαιδο, δεν είχαμε play station τοτε στο σπίτι, πηγαίναμε στα Ουφαδικα.(Μαγαζιά με ηλεκτρονικά παιχνίδια).
Υπήρχε λοιπόν ένα παιχνίδι με κάποια βατραχάκια που πηδουσαν από κορμό σε κορμό που επιπλέαν κινουμενοι σε διαφορετικες κατευθηνσεις, σε ένα ποτάμι μέχρι να περάσεις, στην αντίπερα οχθη.]
Έτσι ακριβώς ένοιωσα, προσπαθούσα να αποφύγω τα ξύλα, γιατί δεν είχα και 3 ζωές!!!.
Πλώρη προς τα ανοιχτά που σίγουρα το περιβάλλον θα είναι πιοά ασφαλές.
Φτάσαμε έξω από το λιμάνι της Κύμης.
Με κατεύθυνση ανατολικά προς την μύτη για να περάσουμε από την πίσω μεριά.
Δεξιά από το λιμάνι ορθώνεται ένας βράχος, Καλογερο τον ονομάζουν, για δράκος μου κάνει.
Το βουνό είναι καταπράσινο, κάποιο σπίτια είναι φτιαγμένα ψηλοκρεμαστα, από κάτω τα βλέπω και με πιανει δέος. Ούτε να μου τα χάριζαν δεν θα εμένα εκεί.
Το τοπίο σιγά σιγά αλλάζει όψη, όσο πλησιάζω στην μύτη της Κύμης τα δέντρα διαδέχονται βράχοι, εκεί ήταν και παλιά λατομεία.
Υπάρχει ακόμα η σιδερένια κατασκευή που φόρτωναν τα πλοία.
Γυρίζουμε από την πίσω μεριά.
Το τοπίο αγριεύει πολύ,ψηλά άγρια βράχια σε κοιτούν απειλητικά.
Το τοπίο κυριολεκτικά σε φοβίζει.
Μέτα από ώρα φτάσαμε στην Χηλή.
Ενα μικρό, γραφικό ψαροχώρι που περιβάλλεται από βράχους όπου είναι σκαμμένα τα σπίτια των ψαράδων. Είναι μοναδικό το θέαμα σαν βλέπεις τριγύρω τις βάρκες των ντόπιων να κρέμονται στην κυριολεξία από γερανούς από τα μπαλκόνια των σπιτιών τους, για να τις προστατέψουν από την κακοκαιρία, αλλά κι εξαιτίας της έλλειψης λιμανιού.
Πολύχρωμα σπιτάκια συνθέτουν ένα όμορφο τοπίο στην άκρη του πουθενά.
Σε πολύ μικρή απόσταση βρίσκεται η βραχονησίδα Κοιλη.
Ακατοίκητη, έχει μόνο ένα εκκλησάκι.
Αφού κάναμε τον κύκλο του νησιού, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Η προσοχή μου θα έπρεπε να είναι στα κόκκινα.
Αυτός είναι ο λόγος που το φωτογραφικό μου υλικό είναι ιδιαίτερα φτωχό
- Ένα τμήμα της Χηλής.
- Όμορφα νερά,μπροστά στο πευκοφυτο βουνό
- Τα ψηλοκρεμαστα σπίτια που σας έλεγα
- Ο βράχος Καλόγερος.
- Στην διαδρομή αντάμωσαμε και τον Αχιλλέα.Το πλοίο που συνδέει την Σκύρο με την Κύμη.
? Updates every